Η αυθυποβολή της διαταραχής . Ο χαρακτήρας & η συμπεριφορά του δίδυμου εαυτού όχι ως διπολικό φάσμα αλλά ως ένα άλλο σώμα ψυχικό που αναπτύσσεται .

<< . . . .  είπα ότι είχα περάσει και εγώ δύσκολα . . . >>
Άλλοτε φοβόμαστε είτε πονάμε . . . ως τα διαταύτα της ψυχής μας . Είναι μια καθημερινότητα που πηγάζει το συναίσθημα . Μέχρι ένα βήμα και κάτι ακόμη προχωράμε . . .

Κάπου εδώ συναντάμε και τις αντιθέσεις . Είναι πράξεις ή μοτίβα έτσι δομημένα ώστε να μας φέρνουν στην αντίπερα όχθη της ζωής μας . Κατά κάποιον τρόπο ο φόβος πηγάζει από τον τραυματισμό που ίσως έτσι έχει ανοίξει μια πληγή , ένα χάσμα μέσα στο χαρακτήρα μας . Σαφώς και το σώμα έχει το χαρακτήρα του . Συμπεριφέρεται με τις κινήσεις και δίνει την έκφραση που του αρμόζει μέσα από τις γωνίες του . Είναι σαν να προσπαθεί να μιλήσει , να εξωτερικεύσει ένα διαφορετικό μοντέλο ανθρώπου από αυτό που κοιτάζουν τα μάτια ως συνείδηση .
Πολύ μας τρομάζει η ιδέα ότι εάν τραυματιστούμε θα πονέσουμε . Δεν θα μπορέσουμε να το δεχτούμε όχι μόνο ως μια αλλαγή κατάστασης του συνειδητού μας εαυτού αλλά ίσως έτσι καταλήξουμε να γίνει η μετατροπή του πόνου σε ένα στοιχείο διαδοχής της σκέψης . Σκεφτείτε ένα μοτίβο όμορφο . . . όπως αυτό των δύο σωμάτων , που προσπαθούν να συνυπάρξουν . Τι εμπόδιο θα έβρισκε το ένα σώμα όταν σιγά σιγά θα συνυπάρξει με το άλλο σώμα ;
Βλέπουμε πως η διαταραχή θα μπορούσε να διασπάσει , σαφώς και να ταράξει , τα δεσμά της ψυχικής και σωματικής ομοιόστασης . Η αντίληψη έρχεται με τη πρώτη δυσμορφία πιθανό αν όχι μέσω της έκφρασης του προσώπου αλλά μέσα από το διάφραγμα της αναπνοής . Μέσα από το ίδιο διάφραγμα που βγαίνει και η ανακούφιση . Είναι αρμονία νου , της αντίληψης & της ομαλής ροής των συναισθημάτων που με τη σειρά τους διώχνουν το σφύξιμο των μυών του σώματος καθώς ελαττώνεται η πίεση προς τα εσωτερικά μας όργανα .
Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ως αξιοσημείωτο επίτευγμα της ανθρώπινης φύσης του ομοιοπολικού δεσμού συναισθημάτων και σώματος . Παρατηρούμε όμως έτσι διαμορφώνονται και δύο πόλοι ή δύο θέσεις . Πως θα μπορούσαμε κάλλιστα να διακρίνουμε τη μία θέση λειτουργίας των συναισθημάτων σε ένα περιβάλλον υγιής ή σε ένα περιβάλλον καταπιεστικό ; Δεν προτιμώ τα πλαίσια εκείνα που θέτουν τον άνθρωπο σε μία κατάσταση τέτοια που μηχανικά ακολουθεί το ελεύθερο πεδίο του ( δηλ . την ελευθερία των κινήσεων του ) με βάση τα ψυχικά << τείχη >> ή κάποιου είδος διαβάθμισης της στάσιμης κατάστασης του . Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να λαμβάνει γνώση , κατανόηση , φροντίδα , επαφή τόσο με τον έξω κόσμο αλλά και με τον εσωτερικό χαρακτήρα , το τρόπο εκείνο με τον οποίο κινούνται τα συναισθήματα .
Παράδειγμα :
Αισθανόμαστε άσχημα όταν πληγώνουμε έναν συνάνθρωπο μας όταν τον καταπιέζουμε σε μια συνηθισμένη καθημερινή πράξη όπως είναι η συζήτηση , λέγοντας και εισακούοντας μόνο το δικό μας .
Εάν θέλουμε να δώσουμε μια αυθαίρετη ματιά ή σκέψη στη διαταραχή θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ίδια η διαταραχή δημιουργεί ένα είδους << ψυχικού σώματος >> . Μου αρέσει να το λέω αντί-πολο . Δηλαδή μία κατάσταση στην οποία η διαταραχή μετατρέπεται σε ένα σώμα - σκέψη με το δικό της χαρακτήρα προκαλώντας την αντίδραση παρατεταμένη ή μη της φυσικής μας κατάστασης . Έχει τους δικούς της παραμέτρους . Μπορεί να εξελιχθεί σε μια κατάσταση σταθερή τέτοια ώστε να μας επιτρέπει τη διαμόρφωση της σκέψης μας υπό το βλέμμα της θεραπείας και έτσι να μας υποβάλλει το δικό της νόημα ή να μη σκεφτούμε σωστά τις στρατηγικές - ψυχοθεραπευτικές κινήσεις ( καθώς και το τρόπο ζωής στη καθημερινότητα ) με αποτέλεσμα να οξύνουμε τη κατάσταση καθώς παρατηρείται η αντιστροφή των ρόλων καθώς και των θέσεων αφού η κάθε θέση έχει το δικό της ρόλο που πηγάζει από τη ψυχοδυναμική της κατάσταση .
Χαριτολογώντας και χωρίς να απορρίπτουμε την έννοια της Ψ διαταραχής ας σκεφτούμε απλά ότι ένα σώμα λειτουργεί μέσα σε ένα άλλο σώμα το οποίο τροφοδοτείται ως παράγωγο του φυσικού πρωτότυπου ( φυσικού ) σώματος .
Ας μη βιαστούμε όμως να αναφερθούμε στη διπολική διαταραχή καθώς η ίδια η διάγνωση από το δικό της τρόπο και χαρακτήρα μας δίνει το << αντίδοτο >> της θεραπείας .

Ένα σώμα μέσα σε ένα άλλο σώμα . Ο ξενιστής & ο δημιουργός .
Ως ξενιστής ( κατά τη Βιολογία ) ορίζεται ο οργανισμός ( φυτικός ή ζωικός ) που στο εσωτερικό του ζει ένας άλλος οργανισμός οποίος τρέφεται από τον οργανισμό αυτό . Απελευθερώνοντας όμως την εικόνα , καθώς το συναίσθημα δεν μπορεί να οριστεί από μόνο του χωρίς να εκφραστεί , θα δούμε πως δημιουργείται ένας δεσμός μεταξύ του Πρωτότυπου οργανισμού και του Φιλοξενούμενου ( κατά κάποιον τρόπο ) σε αυτόν . Ο ρόλος - σχέση μεταξύ αυτών θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε στη Ψ διαταραχή . Αναφερόμαστε λοιπόν σε μία κατάσταση κατά την οποία ένα γεγονός δημιουργεί μία δίοδο κενού , τέτοια ώστε ο μηχανισμός της άμυνας της προσωπικότητας να διαταράσσεται στέλνοντας έτσι το δικό του << σήμα >> ( αρνητικό συναίσθημα ) .


Έχοντας λοιπόν μία πολύ όμορφη συνομιλία , το λιγότερο είναι να εκφράσω τις σκέψεις μου πιστεύοντας κάλλιστα ότι μέσα από τις εικόνες που μεταλαμπαδεύονται από τα μάτια μας , μετατρέπουμε τα συναισθήματα μας ξεπερνώντας το διαφορικό κομμάτι που μας εγκλωβίζει στην ανασφάλεια .


. . . . . με ένα χαμόγελο απαλύνουμε το πόνο ενός ανθρώπου . . . . .

Υ.Γ
Αποτελεί σκέψεις & παρατηρήσεις προσωπικές

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Σας ευχαριστώ όλους ! ! !

Μικρές καθημερινές προτροπές

Ξεκινώντας την ημέρα με ένα γνωμικό απόφθεγμα

< < Η λέξη ΕΥΤΥΧΙΑ θα έχανε τη σημασία της εάν δεν την εξισορροπούσε η ΛΥΠΗ  > > .

Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ

Προτρέποντας τον εαυτό μας μέσα από μια όμορφη εικόνα συναισθημάτων θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να χαμογελάσουμε μαζί με το κόσμο που μας περιβάλλει . Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας , οι κόποι σας , τι επιλογές θα κάνατε εάν δεν υπήρχαν τα άτομα που έχουν συνδεθεί στο τόσο μοναδικό κομμάτι που ονομάζεται ζωή ; Πολλές φορές πέφτουμε στο στόχαστρο του εγωισμού μας . Έστω και άθελα μας απορρίπτουμε πτυχές της ζωής . Ένας άνθρωπος ή μία κίνηση , ακόμη και ένα συμβάν μπορούν να παίξουν ρόλο στη ζωή μας . Μπορούμε να << μαγευτούμε >> από τις εκπλήξεις που κρύβει το κάθε τι δίπλα μας . Αξίζει το κόπο όμως να δημιουργήσουμε κενά ;

Ας προσπαθήσουμε να παρομοιάσουμε τη ζωή με ένα πεζοδρόμιο . Στο πεζοδρόμιο κινούνται λογής λογής ανθρώπων . Έχουν τη δική τους καθημερινή διαδρομή . Για φτάσουν το προορισμό τους περνούν μέρος της διαδρομής τους από τα πεζοδρόμια της περιοχής . Ο σκοπός τους είναι απλός . Χρησιμεύουν για προστατέψουν τους ανθρώπους όπως και να διευκολυνθεί η διακίνηση πεζών και αυτοκινήτων . Κάτι απλό όμως . Δεν είναι ; Ίσως να περνάει από μυαλό μας ότι τόσο απλό , τόσο καθημερινό . Δεν είναι κάτι καινούργιο .

Πως μπορούμε όμως να αναλογιστούμε κάτι απλό όσο ο δικός μας κόσμος ; Πιστεύω ότι η λέξη κλειδί στην ερώτηση μας είναι η απελευθέρωση της σκέψης μας . Τα συναισθήματα μπορούν να εγείρουν τόσο όμορφα ερεθίσματα υπό τη μορφή εικόνων . Ας μη βιαζόμαστε όμως να χαρακτηρίζουμε τα πράγματα . Πιστεύοντας στο μέτρο μπορούμε να καθιερώσουμε τις δικές μας αξίες . Η αφορμή βρίσκεται στο κομμάτι του εαυτού μας που επισκιάζεται το κενό που έχουμε δημιουργήσει μέσα από τον εγωισμό .

Κατά τη γνώμη μου η απόρριψη των ανθρώπων μπλοκάρει τη σκέψη , τη παρατήρηση . Προβάλλει ένα κενό που ριζώνει στους ιστούς της κοινωνίας μας . Κάτι το οποίο βιώνουμε στη καθημερινότητα μας πλέον . Αντί αυτού δεν αξίζει όμως το κόπο να δώσουμε σημασία και σε άλλους παράγοντες στη ζωή μας ; Υπάρχουν όμορφες εικόνες παντού , γύρω μας . Η επιλογή ανήκει σε εμάς . Στο δικό μας χέρι , με το οποίο νίβοντας τη καρδιά μας μπορούμε να κάνουμε το δικό μας κόσμο ισορροπημένο , όμορφο , υγιεί . Ποιος ο λόγος άλλωστε να φοβόμαστε ένα χαμόγελο ; Εάν θέλουμε να κάνουμε το κόσμο καλύτερο , αξίζει μια λέξη να χαρακτηρίσει όσα νιώθουμε και να τη μεταδώσουμε σε έναν συνάνθρωπο μας , ξεκινώντας με ένα < < καλημέρα > >  .

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Ημερολόγιον μνήμης , η προώθηση του ανθρώπου

Λοιπόν , περπατώντας σήμερα είδα ένα θέαμα που ίσως σε φωτογραφία του διαδυκτίου θα έβλεπα . Ένας άνθρωπος διέσχιζε το δρόμο , καθισμένος κάτω , περπατούσε ανάσκελα με τα χέρια κάτω και τα πόδια . Τον σταματώ τον ρωτάω εάν χρειάζεται βοήθεια , κουνάει αρνητικά το κεφάλι του . Σαν να μου λέει όχι . Και συνέχισε μόνος του στο στενάκι . Οι υπόλοιποι άνθρωποι περνούσαν να μην του έδιναν σημασία . Ήταν ρακένδυτος .....

Το στοιχείο που απασχολεί και αποτελεί παράγοντας στο σύγχρονο κόσμο είναι ο άνθρωπος . Αναφορικά και μόνο δεν χτίζεις ένα σύστημα χωρίς την επικοδομιτική τεχνική του ανθρώπου . Υπάρχουν και στιγμές όμως που η συνείδηση καταγράφει μέσα από αυτές τις αόρατες οπτικές ίνες των ματιών που έλκονται από το πραγματικό κόσμο τον άνθρωπο μέσα από το δική του λαχτάρα , αξιοποιώντας το πολύτιμο του χρόνο στο κόσμο στο διάστημα που μεσουρανεί από τη μία άκρη του πεζοδρομίου στην άλλη . Ως προς μια πιο εκλεπτυσμένη εικόνα οφείλω να αναφέρω ότι η εικόνα ζωγραφίζεται μέσα στις πρώτες μέρες του φθινοπώρου . Ο δρόμος είναι πλακόστρωτος εξαιτίας της βαρυχειμωνιάς που αναμένεται . Υπάρχει πρασινάδα , όμορφες μυρωδιές από τις γαλλικές μπεκερύ που στολίζουν τα πεζοδρόμια .

Ο δρόμος είναι απολαυστικός και ιδιαίτερα ελκυστικός ως προς τη μικρογραφία μιας άλλης εποχής . Κλασσικής , πρώιμης του μοντέρνου τούτου κόσμου . Μιας εποχής διαφορετικής . Λες και ο χρόνος απέκτησε την αρχιτεκτονική του 18 αιώνα . Τα σπίτια έχουν όμως μια σκυθρωπή έκφραση . Ακριβώς τέτοια που ίσως θα ταίριαζε στην εποχή μας . Οι δρόμοι είναι άδειοι . Χωρίς αυτοκίνητα . Όχι μην μπερδεύεστε . Δεν υπάρχουν οι άμαξες που τόσο όμορφα στολισμένες σέρνονται από ένα ή περισσότερα όμορφα άλογα . Υπάρχει όμως κάτι που δημιουργεί αυτό το όχι και τόσο αλλόκοτο ποτ-πουρί . Τα ρούχα είναι σχεδιασμένα στο σύγχρονο τρόπο ζωής . Απλά , λεία . Ζεστά . Παρ`όλα αυτά έχουν κάτι που θυμίζουν εκείνα τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν . Όχι ακριβώς τα ίδια αλλά μια εποχή όπου τα παιδιά πυκνά συχνά και οι φαμίλιες τους έχουν μπαλώματα στα ρούχα τους . Απλά , μεγάλα , μαύρα μπαλώματα . Τα γδαρμένα τους πρόσωπα , κοκκινίζουν πάνω από τη μυρωδιά και τη ζεστασιά που έχει ένα πιάτο σούπας . Τα ρούχα είναι μάλλινα . Ξέρετε από αυτά που έχουν βάρος , λες και είναι γραφτό να σηκώνουν και στο κορμί τους τα βαριά τα ρούχα , το βάρος της ζωής έχει κουλουριαστεί στο ψευτοπαλτό τους .

Εκεί στο πεζοδρόμιο περνάει ένας άνθρωπος . Τα πολτοποιημένα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από το μείγμα ενός περασμένου χρόνου , της σύγχρονης διαλλακτικότητας και το παράδοξο τρόπο ζωής , έδωσαν σε αυτό τον άνθρωπο ρούχα βαριά , μακρυά . Ένα πρόσωπο σκισμένο από το πόνο . Όλα αυτά συνετέλεσαν στο κάρμα του φτωχού , ρακένδυτου ανθρώπου . Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να αντισταθμιστούν από ένα ασθενοφόρο και ένα όμορφο γλυκό χαμόγελο σε ένα κατάλευκο , περιποιημένο κρεβάτι . Ο άνθρωπος αυτός συνέχισε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι . Όχι … όχι …όχι . Κάθε όχι είχε μέσα του και ένα βήμα βάρους . Πότε το χέρι … πότε το πόδι κινούσαν τη φυσική της έλξης και του διαστήματος ανά τα βήματα .

Ο περιττός δρόμος της ανυπαρξίας

Είναι η ανυπαρξία ως θεωρία και σκέψη ένα σύγχρονο μοτίβο διαμόρφωσης και επιλογής στο σύγχρονο << διαφωτισμό >> ; Συνεχίζοντας με ένα ακόμη ερώτημα μέσα από τα μάτια της ανυπομονισίας του παραπάνω ανθρώπου , τα ρούχα είναι αμάρτημα ; Όλα είναι τόσο συντονισμένα και πλασμένα λες και η κάθε λέξη κάνει βουτιά στο παραμύθι του κόσμου . Υπάρχει το όμορφο πορτρέτο που το θαυμάζουμε στο τοίχο . Είναι η έμπνευση που αιωρείται ή πιο καλά κρέμεται από ένα καρφί στο τοίχο . Πιστεύοντας πως έτσι θα προωθήσουμε τη σκέψη μας . Αυθυποβάλοντας της μέσα από ένα κομμάτι καμβά , τόσο παλιό . Υπάρχουν μπογιές και μπογιές για να ζωγραφίσουν , να ανακαλύψουν και τα υπόλοιπα φάσματα των χρωμάτων που διακρίνει ο οφθαλμός . Διακρίνοντας το Θεό σε συνειδητό κομμάτι , υπαρξιακό με ματεριαλιστικές πέννες χρωμάτων και σε κομμάτι αόρατο , παντοτινό αφουγκραζόμαστε και ένα κομμάτι που ονομάζεται άνθρωπος . Η κατ ` εικόνα και καθ `ομοίωσιν των αναγκών . 

Από όπου και να πας ,από όπου και να ξεκινήσεις , πάλι στον ίδιο άνθρωπο καταλήγεις . Σε αυτόν που σε κράτησε , σε μεγάλωσε . Στον ίδιο άνθρωπο που σε έκλαψε και ανέθρεψε …. θα κρατάει όμως πάντα ένα όμορφο ποτήρι που θα περιμένει ξανά στο περβάζι του δρόμου .

Αφιερώνοντας λίγα λεπτά , δίνουμε ζωή σε έναν άνθρωπο .

Υ.Γ

Το όλο άρθρο δεν αποτελεί προϊόν προς αμφισβήτησης και προσβολής ηθών , εθίμων και πιστεύω .

Ιωάννης Αντωνόπουλος – Ψυχολόγος

Ψυχική υγεία με απλά λόγια ....

Καθημερινά κάνουμε βήματα μπροστά . Έξω , στο σπίτι , στην εργασία ,στο σχολείο , στο δωμάτιο . Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας που κάνουν το δικό τους ταξίδι . Στη σκέψη , την αίσθηση , το βίωμα . Ακολουθούν το δικό τους δρόμο στα μονοπάτια κάποιας περιοχής . Είναι άνθρωποι που με το δικό τους χαμόγελο δίνουν ένα ξεχωριστό νόημα στη καθημερινότητα του κόσμου . Πυκνά - συχνά ίσως και να τους απορρίπτουμε  είτε συνειδητά , είτε ασυνείδητα . Ποικειλομορφούν ίσως οι αντίλογοι του καθενός . Παρ ` όλα αυτά ο κάθε άνθρωπος έχει ένα κομμάτι του εαυτού του << δώρο >> στην υγεία . Τα ταξίδια που ανησύχησαν τον άνθρωπο είναι πολλά . Ανάμεσα σε αυτά είναι και το ταξίδι στη < < ψυχή > > . Ας δούμε παρακάτω με απλές λέξεις το τίτλο μας .

Ψυχή & υγεία

Ακόμη από το θαυμαστό κόσμο της φιλοσοφίας οι ιδέες διέφεραν ως προς το χαρακτηρισμό και προσδιορισμό της ψυχής . Οι θεωρίες πολλές που αναπτύχθηκαν κατά τον 20 αιώνα , δημιουργήματα μέσα από την ανάγκη να εξηγήσουν τη σχιζοφρένεια , τη διχασμένη προσωπικότητα .... φτάνοντας μέχρι σήμερα . Στο σύγχρονο τρόπο ζωής . Σίγουρα έχουμε ακούσει συχνά αποκαλούμενα κατάθλιψη , αγοραφοβία , νοητική στέρηση , σύνδρομο Ντάουν , αυτισμό , δυσλεξία . Όπως και συχνά ανθρώπους που έχουν δύσκολη κοινωνικοποίηση . Επιθετικότητα . Φαινόμενα , νοσήματα .... μια ολόκληρη παθολογία που περιγράφει το πως , το γιατί , το σύμπτωμα , το σύνδρομο . Έχει δημιουργηθεί μια ανάγκη για υποδομή . Για φροντίδα . Κατανόηση . Στοργή . Ένας δικός της κόσμος που ανήκει στη ψυχική υγεία . Έχει τη δική της εξήγηση. Τη δική της βιολογία .

Ακούγοντας τη λέξη φροντίδα ίσως οι πρώτες εικόνες που μας έρχονται να είναι φυσικά τα οικεία μας πρόσωπα . Η οικογένεια . Το πρώτο χάδι . Το μητρικό . Τι σημασία έχει όμως αυτό χάδι για το κάθε άνθρωπο ; Πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που έχει απώλεια των κινήτρων του για μια πιο ενεργή συμμετοχή μαζί μας ; Με το χάδι βασικά αναγνωρίζουμε την αγάπη . Τη μαθαίνουμε . Η αγάπη είναι η θεραπεία στο θυμό , στην απομάκρυνση , στην ασθένεια . Πολλές φορές οι ανάγκες θυμίζουν ίσως καλύτερα να απαιτούν τη μητρική φροντίδα . Μία φροντίδα τέτοια που δίνει η μητέρα στο παιδί . Του δίνει τη πρώτη του εκπαίδευση . Να μιλάει . Να αναγνωρίζει τις πρώτες του λέξεις . Τη < < πρώτη > > συνείδηση .

Η πρώτη απάντηση κοινωνικής μορφής στη ψυχασθένεια αλλά και γενικότερα στη κάθε μορφής ασθένειας είναι συνολική και συνδέεται με τη φροντίδα. Απαιτούνται λόγο αναγκών χώροι απλοί , χαλαροί . Χώροι μελέτης και αφοσίωσης στον άνθρωπο αυτό . Γενικότερα όπως προσέχουμε τον εαυτό μας ως εμφάνιση , ως σωματική υγεία και ευεξία , το αντίστοιχο παρομοιότυπα υπάρχει και στη ψυχική υγεία . Ποιο ελεύθερα αναφερόμαστε στη καλή δομή και λειτουργία των συναισθημάτων . Με απλές καθημερινές προτάσεις ίσως καταλάβετε πως ένα χαμόγελο μας αλλάζει τη διάθεση όπως και γενικότερα οι γνωριμίες με άλλους ανθρώπους μας βοηθάει να ορθοποδήσουμε στο καθημερινό μας βίο . Από την άλλη το ποιο σημαντικό κομμάτι πιθανό , είναι η πραγμάτωση δηλαδή η εφαρμογή , η δημιουργία ποιο κατανοητά . Απλές καθημερινές λέξεις κάνουν υγιείς συζητήσεις . Προσδιορίζουν ένα νόημα σαφές . Ξεδιπλώνουν το ξεχωριστό τρόπο σκέψης και μας βοηθούν να ανοίγουμε το χαρακτήρα μας .

Είναι άνθρωποι που χρειάζονται την βοήθεια μας . Δεν ζητιανεύουν για λίγη αγάπη . Απλά τη χρειάζονται . Είναι η φροντίδα που τους λείπει και η προσοχή που θέλουν να μας τραβήξουν μέσα από τα αρνητικά , κατά τα κοινωνικά στάνταρ , χαρακτηριστικά που βλέπει κάποιος άνθρωπος . Δεν είναι διαφορετικοί . Χαμογελούν όπως όλοι μας . Αισθάνονται όπως όλοι μας . Ίσως σημαντικό κομμάτι σε αυτό το τομέα είναι να υπάρξει μια κοινωνική δικτύωση έγνοιας και φροντίδας μέσα από τη καθημερινή μας ματιά . Με τα μάτια της ψυχή μας λοιπόν μπορούμε να κάνουμε πράγματα πολύ περισσότερο από αυτά που σκεφτόμαστε ή κρίνουμε γύρω μας .

Φτάνοντας στον επίλογο ....

Ψάξαμε κάτι , βρήκαμε εικόνες και στοιχεία που θα βοηθήσουν στον επίλογο αυτό . Είναι ένα βιντεάκι . Οι παρουσίες εικόνων αλλάζουν πιθανό το πως σας περιγράψαμε με λίγα λόγια , απλά λόγια .... ανθρώπινα ποιο πάνω .

Σχετικά με τη σχιζοφρένεια

Είναι ωραίο να κάνεις ανθρώπους με το μυαλό σου να χαμογελούν . Πόσο μάλλον όταν οι εικόνες είναι πραγματικές . Διαφορετικές όπως ο καθένας μας . Μπορούν όμως να αλλάξουν ... να μεταβληθούν σε κάτι απλό .... τόσο όμορφο ...

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Κλειδί και θεραπεία

Το κλειδί είναι μια έννοια , θα μπορούσε να πει κάποιος , που εμμένει στα παραστατικά οράματα του λόγου . Σύγχρονες και νέες μορφές ξεπροβάλλουν αντίστοιχα από τη στιχομυθία της ποίησης του '' Εγώ , μέσα μου . "

Η προτομή της θεραπείας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θεσμός και επιβράβευση μιας βαθύτερης ανάγκης και ενός σκοπού τελειωτικού . Μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που άγει το διαφορικό στο συναίσθημα απεικονίζεται μια ανάγκη για καταγραφή και παρατήρηση . Πολυδιασπώμενα κομμάτια » θεωρητικών οργασμών » , προϊόντα φύσης κατά ανάγκη και ικανοποίηση , έχουν οδηγήσει στη μετάλλαξη του συναισθήματος σε μια διαταραχή άνισης και άδικης ισορροπίας με την αντικειμενικότητα των καταστάσεων , αφού οι αντιλήψεις όχι μόνο ποικίλουν , παρά τα χαρακτηριστικά που έχουν δοθεί από τις ανθρωπιστικές επιστήμες , αλλά προσομοιώνουν και ένα συντελεστή Χ που ανέκαθεν αναζητεί και ένα εκθέτη . Αυτό το μοναδικό φαινόμενο παραγωγής και καταγραφής των ιδεών το συναντούμε κάλλιστα , στη ψυχολογία .

Ως επιστήμη έχει τραβήξει το δικό της δρόμο . Αρκετά μεγάλη προσπάθεια έχει γίνει από το παρελθόν για τη διαφορετική εξερεύνηση του » Ψυχικού Κόσμου » . Έργο αναπόσπαστης σημασίας είναι οι παρακαταθήκες που οδήγησαν στην αναπαράσταση της » φυσικής υπόστασης του ανθρώπου » μέσα από το λόγο και τον αποσυμβολισμό του . Φρόυντ και Γιουνγκ . Δύο ξεχωριστές προσωπικότητες . . . δύο διαφορετικές θεωρίες και αντιλήψεις . Μεγάλη καταγραφή για το γίγνεσθαι της γοητείας της ολότητας της επιστήμης συναντάμε σε διάφορες εφαρμογές στη κοινωνική οντότητα . Κατά τα λεγόμενα της Δημοκρατίας , οφείλουμε να πούμε και να τονίσουμε πως όχι μόνο για χάριν των περιστάσεων που περνούμε αλλά για το τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα η ίδια ξετυλίγεται σε ένα διαφορετικό μοτίβο και γεγονός στη ζωτικότητα του χώρου που ονομάζεται πολιτική & άνθρωπος . Η Δημοκρατία , θα μπορούσαμε να της αποδώσουμε το νόημα με μια φράση , είναι η ψυχοθεραπεία του λαού . Του κάθε λαού , πολιτισμού . Το μεγάλο ζήτημα του ανθρώπου είναι η ικανοποίηση όχι τόσο του εγωισμού ή εάν θέλετε πείτε το μεγάλο Εγώ , αλλά η ανταπόκριση στη σκιαγράφηση των θεσμικών αντιλήψεων .

Ως σύνηθες φαινόμενο αυτή η φιλαρέσκεια περί ζωής και θανάτου , διακρίνεται μέσα από τη ματαιότητα της αντίληψης ότι υπάρχει κάτι πέρα από μια συνεχόμενη ροή , πέρα από μια κοινή συνήθεια . Μια ανάγκη για την ύπαρξη φαίνεται μέσα από τους νόμους . Ως τρόπος ζωής παραμερίζοντας το άδικο , οδεύοντας προς το ορθό . Ένα κοινό σύμπτωμα ζωής και θανάτου , νόμου και ανθρώπου . Τι είναι αυτό όμως που διαταράσσει την αρχή των πάντων μέσα στον άνθρωπο και ξεπροβάλλει μέσα από την εξήγηση της ψυχοσωματικής ; Αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη ευκολία στη διάγνωση και στη καλή λειτουργία των δεδομένων έχει δοθεί υπό τη μορφή της στατιστικής .

Τι ανάγκες ξεπροβάλλουν από το κόσμο του σήμερα ; Εδώ τονίζοντας το σήμερα θα μπορούσαμε να αποκαλύψουμε μια πορεία συνεχιζόμενη προς το μέλλον . Η ψυχολογία ως επιστήμη και εφαρμογή της < < διαφορετικότητας πίσω από το τοίχο του κάθε όντος > >  μπορεί να εκφραστεί μέσα από κάποιες θεωρίες και σύμβολα και γεγονότα . Μια απλή επιδημιολογία δεν είναι αρκετή να αποκάλυψη την ανάγκη για κάτι στο αξεπέραστο » ΕΓΩ » . Διαμορφώνοντας τις κατάλληλες συνθήκες μπορούμε να αναλαμβάνουμε όχι τη πρόθεση και τη καλλιέργεια για το αύριο αλλά τη φροντίδα της μη έλλειψης για να υπάρξει το αύριο . Πιο αναλυτικά  ψυχολογία ως επιστήμη πηγάζει μέσα από κάτι πιο παλιό από εκείνο το δεδομένο που ονομάζουμε σήμερα επιστήμη. Κοιτώντας λίγο στο Μεσαίωνα τι ελπίδες θα δινόταν για έναν Ψ να επιβιώσει των καταστάσεων ; Η λειτουργία και μόνο της σύνθεσης συνειδητό – υποσεινείδητο μπορεί με μια μικρή εικόνα στους Γιουγκ και Φρόυντ να μας οδηγήσει στα απαρχαιωμένα κείμενα του αποκρυφισμού , της αλχημείας . . . της λατρείας και της παράστασης των φαινομένων , σε μια εποχή που έχει τη » στάμπα της πεντάλφας » .

Μέσα από την » αντίκα » λοιπόν που περιγράψαμε πιο πάνω μπορούμε να οδηγηθούμε σε νέους ορίζοντες μεταβάλλοντας και μετακινώντας την έννοια της φύσης και του περιβάλλοντος στη ψυχολογία . Υπάρχουν ανάγκες προς αναδόμηση και κατηγορίες προς διάκριση στο μέλλον για τη καλύτερη επίτευξη των συναισθημάτων . Δεν μπορούμε ούτε έτσι να πούμε ότι φωτογραφίζουμε το μέλλον μέσα από μια Ψ οπτική γωνία . Όχι ότι θα ήταν παράλογο αλλά κάπως δύσκολο εφόσον δεν έχει ανακαλυφθεί το παρελθόν ως προς τη πραγματικότητα , όχι μόνο του βίου αλλά και της καταγραφής του . Πιο απλά τονίζοντας της διαφορετικότητα των πραγμάτων , ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο διαφορετικός τόνος της φωνής που εξωτερικεύει τη λέξη . . .ΕΓΩ . . . στη κανονική έμβια πραγματικότητα .

Για να μη κινδυνεύσουμε να υποπέσουμε στην εποχή εκείνη της λοβοτομής , κατατάσσουμε στο ύστερα την ελπίδα για κάτι πιο εύφορο στη γνώση και τη καταξίωση των ιδανικών . Ακόμη και αν σε ένα υποτιθέμενο χάρτη Ψ φοντάρουμε την υποσεινήδηση ως ένα λευκό φόντο και τη συνείδηση ως μέτρα και σταθμά μέσα από την εικόνα του εγκεφάλου , αναγκαστικά θα προκύψει η έννοια της σύνδεσης και της μεταφοράς του δεδομένου , του ερεθίσματος . Ως ανάγκη αρχής μπορούμε να επικαλεστούμε ως βοήθημα την εξέλιξη της τεχνολογίας . Η εμβάθυνση ως βασικός παράγοντας λήψης αποφάσεων έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις . Υπάρχει Θεός ή όχι ; Κατά πόσο η Ψυχολογία μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την απαίτηση ; Ορίζοντας τον όρο Θεό ως αιτία και ανάγκη εμβάθυνσης και τον όρο Άθεος ως αντικείμενο ψυχοσωματικής εκτέλεσης της εσωτερικής λειτουργίας την ύλης , θα μπορούσαμε να φτάσουμε κατά κάποιον τρόπο στην ανάγκη πρόσμιξης παλαιών και νέων αντιλήψεων για τη κάλυψη πιθανό κενών από τις μελλοντικές ανάγκες .

Φθάνοντας στο σημείο της ψυχοθεραπείας ως πρώτη διαπίστωση μπορεί να  αποκαλεστεί με τεχνητή περιγραφή της διαταραχής ως » αναλογία αποστάσεως πραγματικού και ψευδαίσθησης » . Θυμίζει κάπως την απομάκρυνση αιτίου και αιτιατού . Κατά τη γνώμη μου , το μεγάλο στοίχημα για έναν Ψυχολόγο είναι το κατά πόσο μπορεί και δυνατεί να προσεγγίσει τη πραγματικότητα όχι μόνο ως μια μορφή εγκυρότητας μέσα από το λόγο ή τη σημείωση αλλά μέσα από την αίσθηση του πραγματικού περιβάλλοντος , πράγμα που ίσως καθίσταται και ένα εμπόδιο από το γεγονός διότι με το λόγο αναπαριστάται απλά η σκηνή του γεγονότος και όχι η πραγματικότητα . . .

Ερώτημα που μπορεί να φέρει σε δίλημμα το παράξενο γεγονός της αποσιώπησης των συμβάντων είναι . . . εφόσον μετά παραπάνω ένα κομμάτι χαρτί ή ένας λόγος δεν είναι αρκετά για την ανταπόκριση ως ένα σύνολο καθιστά τη πραγματικότητα μη ματαιοδοξία , πως μπορεί η Ψυχολογία να ανταποκριθεί σε αυτό που έχουμε αναφέρει ως πραγματικότητα πάρα πολλές φορές ; Γνώμη μου είναι ότι , ως επιστήμη που πηγάζει από τις ανάγκες για καταγραφή και παρουσίαση των συναισθημάτων μπορεί να μεταπλαστεί . . . σε κάτι πιο σύγχρονο . . . σε κάτι πιο κοντά σε αυτό που λέμε εφαρμογή και αντίληψη . Ακόμη και αν προσπαθήσουμε να δώσουμε την εικόνα στη Ψυχολογία ως υβρίδιο των παλαιών γνώσεων θα έπρεπε να βρούμε και τι είναι αυτό που κρύβει η Γνώση . Η κάθε γνώση στο κάθε άνθρωπο .  . .

Αυτό που ονομάζουμε θεραπεία μπορεί να πάρει σάρκα & οστά μέσα από φυσικά γεγονότα ξεπερνώντας την αντίληψη της σταθερότητας , αγγίζοντας έτσι το πραγματικό . . .

Υ. Γ

Είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει να δώσουμε απαντήσεις σε πιο βαθιές αναζητήσεις  . . . τέτοιες αναζητήσεις που δεν είναι ακόμη γνωστές στον άνθρωπο και στην επιστήμη του .

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Κρίσεις ζωής . Το χάσμα γενεών σήμερα

Πολλές είναι οι απορίες που έχουν ειπωθεί με διάφορους τρόπους όσον αφορά τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα μας στις ημέρες που διανύουμε . Βέβαια έχει δημιουργηθεί ένα χάσμα επικοινωνίας που επιρρεάζει τις καθημερινές επικοινωνίες . Για να δούμε . . .

Στα κοινωνικά σύνολα υπάρχουν διακρίσεις και διαφοροποιήσεις . Αναμφίβολες λοιπόν οι αντιθέσεις . Ας τονίσουμε εδώ πως ο τρόπος που χειριζόμαστε τις συγκεκριμένες έννοιες αποδίδουμε και μια ταυτότητα , δηλαδή το τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε . Αναλύοντας με λογική σειρά τις διακρίσεις και τις διαφοροποιήσεις καθώς και τις αντιθέσεις σε ένα κοινωνικό σύνολο αντιλαμβανόμαστε τη λεπτή διαφορά που τις χωρίζει ανάλογα με το πως τις πλησιάζουμε για να τις καταλάβουμε . Αντιθέτως ας ξεχωρίσουμε εδώ τη τελική πράξη , το σκοπό μας .

α) Διάκριση

Ένα κοινωνικό σύνολο μπορεί να απαρτιστεί από δύο και πάνω άτομα με κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που δομούν τις καθημερινές πράξεις , τις σκέψεις , την επικοινωνία . Το τρόπο τους δηλαδή . Ως προς τη διάκριση όμως των ανθρώπων αναφερόμαστε ως προς το πως διαχωρίζονται . Σε τι υπο – ομάδες στις οποίες αποδίδονται χαρακτηριστικά της υπό-ομάδας .

β) Διαφοροποίηση

Με τον όρο διαφοροποίηση αναφερόμαστε σε κοινές συνιστώσες μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που μεταβάλλονται στη πορεία . Μπορούν να μεταβληθούν μέσα από διαφορετικές ενέργειες που κάνουν . Για παράδειγμα , στο σχολείο τα παιδιά τελειώνουν το λύκειο μαζί , θεωρητικά πάντα , στη πορεία των χρόνων όμως αναπτύσσουν τις δικές τους δυνατότητες και ικανότητες στο χώρο της ζωής . Ακολουθούν τα δικά πιστεύω , το καταδύναμι , έως φτάσουν στο τελικό τους σκοπό έτσι όπως το ορίζει ο κάθε άνθρωπος .

γ) Αντιθέσεις . Μπορούμε να τις πούμε , εφόσον μας επιτραπεί η ελεύθερη μετάφραση , κοινωνικές διαφωνίες . Δηλαδή σε πράξεις μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που θα μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα αρνητικό , ανάλογα με την ένταση που έχουν . Παράδειγμα τέτοιο μπορεί να οριστεί η αντίθεση μεταξύ των φτωχών και του πλούσιου . Του ασφαλισμένου και του ανασφάλιστου . Ενός ανθρώπου που πραγματώνει μία σχέση ενώ υπάρχουν άνθρωποι που κλείνονται στον εαυτό του .

Τι είναι αυτό που συνέβει στη χώρα μας με τρόπο τέτοιον ώστε όλοι να αντιλαμβανόμαστε την ένταση και τη δυσκολία στους άγραφους κανόνες συμπεριφοράς της κοινωνίας . Πίσω από την οργή και την αγανάκτηση ποιος ο ρόλος του χάσματος των γενεών ; Συνήθως αισθανόμαστε τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας . Όπως σε μια διαφωνία πολύ πιθανό να έχουμε μια ένταση , να συσωρεύουμε τα αρνητικά των καταστάσεων , εικόνες να τις δούμε σε επανάληψη στον ύπνο μας . . . η λεγόμενη ψυχοσωματική . Μπορούμε με αυτό το τρόπο να ορίσουμε μέσω της ψυχοσωματικής το χάσμα των γενεών .

Δεδομένο εργαλείο όμως διερεύνησης τέτοιων χασμάτων είναι η επικοινωνία . Μία από τις πιο απλές και καθημερινές διαφοροποιήσεις που συναντούμε κάθε μέρα έξω είναι οι ποικιλία των διαφόρων ηλικιών και των δύο φύλων . Η ανάπτυξη του ανθρώπου οδεύει βέβαια από τη πρώτη στιγμή της γέννησης του στην ολοκλήρση της . Ο νόμος της φύσης λειτουργεί και στη συμπεριφορά . Πιο συγκεκριμένα η γενιά της δεκαετίας του 80 έχει λάβει διαφορετική σχολική εκπαίδευση από αυτές της δεκαετίας του 70 ή του 60 σε σχέση με αυτές της δεκαετίας του 90 ή της πρώτης δεκαετίας του 2000 .

Δεν πρέπει να μας ξεφεύγουν οι τάσεις ζωής της κάθε δεκαετίας . Από το ροκ εν ρολ , τη ντίσκο μέχρι τη σύγχρονη μουσική . Ο τρόπος διασκέδασης διαφέρει καθώς και ο τρόπος συμπεριφοράς . Βλέπουμε ότι από το 60 ξεκινάει σιγά σιγά ένα άνοιγμα στο χαρακτήρα της κάθε γενιάς . Καθώς σε αυτό συνέλαβαν τα τεχνολογικά μέσα της εποχής , ο ρουχισμός ( μόδα ) , η μουσική , η διατροφή , η γνώση , ο τρόπος εκπαίδευσης και γενικότερα η εκπαίδευση . Δεν μπορούν να λείψουν και οι πολιτικές καταστάσεις της κάθε εποχής .

Αναφέροντας όλα τα παραπάνω μπορούμε να καταλάβουμε ένα ακόμη . Τα σύγχρονα παιδιά λειτουργούν οπτικοακουστικά σε σχέση με τη γενιά του 80 ή του 90 . Έχουν πρόσβαση πιο εύκολα σε ηλικία σε πιο νεαρά ηλικία . Επίσης τα μηνύματα της εποχής άλλαξαν . Τα όχι στη τρομοκρατία , υπέρ στην ελευθερία του λόγου ( κάτι που το βίωσαν πιο παλιές γενιές ) , πολυπολιτισμικότητα . Είναι όροι που απαιτούν ένα συγκεκριμένο δεδομένο πληροφοριών όπως και τρόπο ζωής . Το παιχνίδι βέβαια δεν μπορεί να λείψει από εδώ . Σε πιο παλιές εποχές το παιχνίδι ήταν πιο ανέμελο . Στις αλάνες ή στα γρασίδια . Μια γρατσουνιά δεν σήμαινε και πολλά . Τώρα συνήθως είναι πίσω από μια οθόνη .

Κυρίως βέβαια ας μη ξεχνάμε το τρόπο ζωής πως έχει διαφοροποιηθεί . Ταυτόχρονα έχει αυξηθεί το λεξιλόγιο στη καθημερινότητα , όπως και οι ανάγκες . Για αυτό άλλωστε το κλειδί που μπορούμε να δώσουμε ως τη μείωση του χάσματος είναι η κοινωνικοποίηση με ποιοτικά μέσα , δηλαδή λέξεις για απλές συζητήσεις με αρχή και τέλος . Άνοιγμα του χαρακτήρα μας με την εύρεση νέων ενδιαφερόντων που δεν κάναμε παλιά . Δεν αποκλείουμε από τις συζητήσεις μας τα μικρά παιδιά . Απλά τα μιλάμε με τρόπο ήρεμο και κατανοητό . Δεν κερδίζουμε κάτι με το να δημιουργούμε χάσματα επικοινωνίας . Η επικοινωνία είναι ο τρόπος που  εκφραζόμαστε . Εκτονώνουμε τα συναισθήματα μας . Τις σκέψεις μας . Με το να αποκλείουμε συχνά ένα παιδί πολύ πιθανό να οδηγηθεί σε μια συμπεριφορά πιο απότομη μεγαλώνοντας ή πολύ απλά να ξεσπάει με άσχημο τρόπο στο κοινωνικό του περίγυρο .

Όσον αφορά τη χώρα μας αυτό που ονομάζουμε αλληλεγγύη , κατανόηση φροντίδα εντοπίζουμε χάσματα τα οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε χάσματα αναγκών . Δεν βιώσαμε όλοι τις ίδιες ανάγκες κατά τους καιρούς που πέρασαν . Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έξαρση μιας πιο εγωιστικής συμπεριφοράς απέναντι στο συνάνθρωπο μας και τη κατάληξη της απομόνωσης να εκφράζεται μέσα από το θυμό , την ανέχεια . . . φαινόμενα κοινωνικά σε συσσώρευση στην εποχή μας .

Θα κλείσουμε με κάτι απλό και καθημερινό από τα παιδικά μας χρόνια . Δεν είναι ντροπή να ρωτάς ότι δεν γνωρίζεις . Η συζήτηση συσφίγγει την ανθρώπινη σχέση καθώς και τη διαπροσωπική σχέση . Πολλές φορές με τις λέξεις που εκφράζουν ανάγκη όπως το κουράστηκα ή το πεινάω έχει να κάνει και με μια βαθύτερη έλλειψη αυτή της έλλειψης επικοινωνίας . Γι αυτό και επιμένουν να υφίστανται και να γίνονται πιο έντονα .

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Εγώ , το άτομο και ένα πρόσωπο στα δύο !

Άραγε γιατί να είναι κάτι που να ερμηνεύεται ως σχιζοφρένεια ; Ως άνθρωποι νιώθουμε τον άνθρωπο και τη ζωή . . .
Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι απλό και ανθρώπινο η συναναστροφή με ένα άνθρωπο τόσο διαφορετικό που περνάει σχεδόν από δίπλα μας πολλές φορές . Πρόσφατα συνάντησα ένα άτομο γνωστό φίλος ή φίλη δεν έχει και τόσο σημασία όσο η ουσία των λέξεων που μπορεί να κρύβονται πίσω από κάποιες κινήσεις λοξές , οι οποίες χαρακτηρίζονται από ένα χαμόγελο απότομο και ταυτόχρονα << διαχρονικό >> που κρατάει από τα χρόνια του σχολείου . 

Ξεκινήσαμε να μιλάμε για πράγματα απλά , παιδικά , αφορμή δηλαδή να ξεφύγουμε από το δύσκολο της στιγμής . Παρ ` όλα αυτά σε κάποιες λέξεις υπήρχε ένα κενό , όχι και τόσο γλαφυρό ή βαθύ αλλά απλά ένα καθημερινό κενό . Κάτι δεν που δεν ταίριαζε σε μια περιγραφή . Εδώ οφείλω να σημειώσω το γεγονός ότι κάθε λέξη αντικατοπτρίζει ή πιο απλά φαίνεται και ένας τρόπος σκέψης , μια λειτουργία δηλαδή τόσο απλή και τυπικά << αόρατη για τη συνειδητή ανθρώπινη φύση μας >> . Φανταστείτε λοιπόν πως μια λέξη έχει και μια ενέργεια πέραν της καθιερωμένης αντίληψης του πομπού και του δέκτη . Σε χαϊδεύει τόσο απαλά που αγγίζει το μέσα σου , το << μηχανισμό σου >> .

Εδώ ακριβώς ταιριάζει ως συμπλήρωμα το χαμόγελο . Ένα απλό χαμόγελο που μας οδήγησε στο γέλιο και στη παρατήρηση κάποιων γεγονότων όπως η αξία της ζωής μέσα από τα καθημερινά δρώμενα αλλά και σε κάποιες φωνές που ίσως να τις ακούμε στον ύπνο μας είτε άθελα μας . Στην ουσία ξεκίνησε έτσι ένα διήγημα ζωής . Μια ιστορία γεγονότων που οδήγησαν σε έναν προσωπικό << μύθο – εαυτό >> που με τη σειρά του έφερε σύγκρουση με ένα περιβάλλον , σε παρελθοντικό χρόνο βέβαια , με τον άνθρωπο εν συνείδηση . Για να μη σας ταλαιπωρώ και εσάς ως αναγνώστες , επιτρέψτε μου να σας δώσω την εικόνα ενός προσώπου που βρίσκεται σε κάποιες φάσεις ανέκφραστο παρά απαθές . Σίγουρα λοιπόν εδώ ίσως η εικόνα να σας τρομάζει . Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι ο τρόμος φέρνει και τη διαστρέβλωση των εικόνων του νου οι οποίες τρέφουν το έσω << των δικών μας πόθων >> . << Τρομάζω >> γιατί το πάθος μου είναι η μη κατανόηση του άγνωστου << Εγώ >> .

Στη συνέχεια όμως χρειάστηκε και κάποια επεξήγηση των πραγμάτων που συζητούσαμε . Δεν γνωρίζω το γιατί υπήρχε αυτό το κενό , απλά ίσως και να ξεχνούσε το νόημα αυτών που ζούσε σε κάποιο χρόνο . Υπάρχει μεγάλο δέλεαρ στο << σχίσμα της νόησης >> . Παρ ` όλα αυτά διατύπωσα , εδώ να μου επιτρέψετε να εκφράσω κάτι ως μια δική μου σκέψη , ότι η διαστρέβλωση των εικόνων που αποτυπώνεται στις εκφράσεις δεν είναι τίποτα άλλο από το κενό που ζήσαμε εκείνη τη στιγμή και ίσως να είναι μια << υποσυνείδητη κίνηση >> κατάληψης μιας ανάγκης που ίσως μας έχει δυσκολέψει η κατανόηση της . Πιο απλά να είναι ένα είδος << αυτόματης λειτουργίας >> που μας προστατεύει από τη πίεση και να λειτουργεί ως σύμπτωμα στην απόσταση του << Συνειδητό Εγώ >> από την αντίστοιχη συναισθηματική διαταραχή . Είναι κάτι σαν το παράλληλο σύμπαν σε μια μορφή όμως που προέρχεται από το μέσα μας . Ίσως για κάποιον που θέλει να εξερευνήσει αυτό το παράλληλο σύμπαν της ανθρώπινης ψυχής και νόησης να αποτελεί ένα << στοίχημα ζωής >> για τον ίδιο εάν είναι παθών , πόσο μάλλον για κάποιον που καλείται να φτιάξει το << ποθούμενο λίθο >> .

Λένε πως είναι μια νέα αρχή για τους ανθρώπους που << βλέπουν >> και βιώνουν με το άγγιγμα της καρδιάς τους αυτό το παράλληλο κόσμο . . . γιατί σε όποιον κόσμο και να κοιτάξουμε πάντα θα αποζητούμε τη συμπόνια και τη φροντίδα κάποιου . . .Κάλλιστα δε , η ηρεμία είναι κάτι σχετικό , μοναδικό υποκατάστατο της απεραντοσύνης του ονείρου . Κάπου εδώ σταματάει το τιτίβισμα που προέρχεται από τους βρόγχους των πνευμόνων . Πιστεύω πως υπάρχει μια ροή μέσα μας για το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε αυτό που λέμε αλλά αυτό που θέλουμε να γίνουμε . Δεν μπορώ να το εξηγήσω , είμαι μπερδεμένος όπως και εσύ . Κατορθώνουμε να σηκωθούμε , χτυπάμε τα χέρια μας . . . αυτό ήταν . Πετάξαμε ακουμπώντας τα πόδια μας στο έδαφος της οργής και της δύνης των συναισθημάτων .

Υ.Γ . . . . δεν υπάρχει κάτι που ο άνθρωπος να μην προσπαθεί να ξεπεράσει . . . πόσο μάλλον οι άνθρωποι δίπλα μας που κοιτάζουν το κόσμο αυτό μέσα από το δικό τους παράλληλο σύμπαν .

Ι. Αντωνόπουλος – ψυχολόγος

Έκφραση , ασθένεια ή θεραπεία ;

Ξεκινώντας το άρθρο αυτό , κατανοώ ότι ίσως βρείτε το τίτλο του αντιφατικό , παράξενο ή περίεργο . Παρ ` όλα αυτά η ασθένεια αξίζει να της δοθεί λίγη σημασία , έτσι ακριβώς όπως αξίζει και σε εμάς τους ίδιους , όχι ως εαυτός αλλά ως ύπαρξη & ζωή .

Ανθρώπινο σώμα , ανθρώπινη ψυχή . Κατά καιρούς έχει απασχολήσει τον άνθρωπο καθώς και την επιστήμη ένα μοτίβο τρομακτικό στο άγγιγμα και στην προφορά του , η ασθένεια . Ίσως στη καθημερινότητα η λέξη αυτή να είναι συνυφασμένη με μία άλλη οντότητα του μικρόκοσμου μας , τον ιό . Παρ ` όλα αυτά δεν θα ασχοληθούμε με τον ιό ως ζώσα οντότητα αλλά ως μία και μοναδική σκέψη με τη μορφή του άγνωστου , τον φόβο δηλαδή .

Οτιδήποτε μας τρομάζει μας δελεάζει ; Ίσως εάν αναφερόμαστε σε μια προσκόλληση όπως αυτή του μυστηρίου , που μας εξιτάρει ακόμη και εάν βρισκόμαστε πίσω από μία οθόνη . Βέβαια η ζωή στη καθημερινότητα της μας κρύβει μικρές εκπλήξεις που μόνο ως βιώματα – μαθήματα μπορούμε να τα εκλάβουμε για να γαλουχηθούμε μέσα από αυτά για ένα καλύτερο μέλλον . Μπορούμε κάλλιστα αυτά τα βιώματα – μαθήματα να τα αποκαλέσουμε και εκφράσεις ή και προλήψεις βιωματικές για να πλάσουμε το << μέσα >> μας . Παρ ` όλα αυτά γνωρίζουμε πως η έκφραση γίνεται στην επικοινωνία με το λόγο ή με τις κινήσεις του σώματος όπως αλλιώς αποκαλούνται για χάριν της επιστήμης ως λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία .

Ας μη μπερδευόμαστε άλλο λοιπόν . Ας τα κάνουμε μια σύνδεση με το όλο θέμα . Ασθένεια . Ορίζεται ως η φυσιολογική κατάσταση του ζωντανού οργανισμού , όταν διατηρεί τα χαρακτηριστικά του ( ομοιόσταση ) , η οποία διαταράσσεται . Άρα ως ασθένεια αποκαλούμε τη διαταραχή της ομοιόστασης . Εδώ να αναφέρουμε το γεγονός ότι η ασθένεια μπορεί να θεραπευτεί τελείως καθώς και να προκαλέσει στον ζωντανό οργανισμό κάποια βλάβη μόνιμη και όχι μόνο . Όσον αφορά όμως την ψυχική υγεία με τον όρο ασθένεια αναφερόμαστε στη κατάσταση ενός ανθρώπου κατά την οποία μελετάμε τη συμπεριφορά του ατόμου , το πως σκέπτεται ή αντιλαμβάνεται σημειώνοντας φυσικά και τη βιολογική υπόσταση της ψυχικής ασθένειας όπως φαίνεται στο νευρικό σύστημα του οργανισμό καθώς και στον εγκέφαλο . Αξιοσημείωτο δε και ως ασθένεια μπορεί να οριστεί και ένα μοτίβο σκέψης που προκαλεί πόνο ( αισθήματα – ψυχοσωματική ) καθώς μπορεί να προκαλέσει και κάποια διαταραχή στη κοινωνικοποίηση του ατόμου .

Η ασθένεια ως αντίληψη και << δόγμα >> ψυχής . Αυτό το βάρος που νιώθουμε καμιά φορά . Ίσως να είναι ανυπόφορο , ε ; Νιώθουμε να πέφτουμε από τα πόδια μας ή να έχουμε πονάκια ( ψυχοπονάκια όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ ) ; Ή το πνίξιμο ! Η γνωστή σε όλους μας δυσφορία . Νιώθουμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε ή να μην μπορούμε να καταπιούμε , ας πούμε μια κατάσταση τόσο δύσκολη ως μία καθαρά δυσνόητη κατάσταση που την περιγράφουμε με εκφράσεις όπως << ….. δεν μπορώ να το χωνέψω ή δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό ….. >> . Μία ερώτηση εδώ είναι εάν αρρωσταίνει ο νους . Θεωρώντας τον νου ως << ένα ζώντα αυτόνομο οργανισμό >> σαφώς και χρειάζεται η λήψη τροφής , τη σκέψη ( πληροφορία & βίωμα ) . Ας χρησιμοποιήσουμε και τη ψυχοπαθολογία ως υφή αντίληψης και όχι ως εργαλείο , καθαρά και μόνο για την καλύτερη κατανόηση του παραπάνω . Ως προσωπική άποψη ή και γνώμη εάν θέλετε , η ψυχοπαθολογία είναι το εργαλείο με το οποίο μπορούμε να διακρίνουμε τα κρυφά νοήματα της ψυχής που παίρνουν σχήμα και μορφή στις πράξεις , καθώς σε ορισμένες φάσεις σε κατάλληλο περιβάλλον μπορεί να γίνει η μαζοποίηση τους με το πιο απλό παράδειγμα τα εξανθήματα στο δέρμα μας όταν είμαστε σε μια κατάσταση υψηλού επιπέδου αγχώδης διαταραχής .

Εδώ χρησιμοποιούμε τη γλώσσα της ομιλίας για να περιγράψουμε τα συναισθήματα μας . Θετικό και αρνητικό . Αν θεωρήσουμε την ασθένεια ως μιας μορφής επικοινωνίας του οργανισμού με τον << έξω κόσμο >> γιατί όχι και τα συναισθήματα να μην γίνονται πράξη ; Εξαρτάται πως βλέπουμε την ασθένεια ίσως . Ως θεραπεία ή ως επικοινωνία . Ως ένα μήνυμα που ίσως προμηνύει κάποια αλλαγή μέσα μας συναισθηματικά και εκφράζεται στο χαρακτήρα μας ή ως μια αλλαγή στο σώμα μας . Αλήθεια έχετε αναθεωρήσει κάποιες σκέψεις που κάνατε πριν ασθενήσετε ; Ίσως να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το σώμα μας όχι μόνο μέσω της αφής αλλά και μέσω της ψυχικής μας διάθεσης . Ως παρατήρηση γιατί να μην υπάρξει και το γεγονός η συνολική μας διάθεση στη καθημερινότητα , δηλαδή υπερκόπωση , δυσφορία , δύστροπη συμπεριφορά , αγχωτικές καταστάσεις , καταστάσεις που δημιουργούν γενικότερα ψυχικό πόνο , μπορούν λειτουργήσουν ως σημάδια ότι ….. ασθενούμε συνεχίζοντας έτσι ….. Ο πόνος για να σταματήσει θέλει φροντίδα γιατί όχι εάν αναφερόμαστε και για τη << ψυχή >> ; Μια αγκαλιά ή ένα χάδι είναι αρκετά να προσφέρουν στο ψυχικό κενό μια ευχαρίστηση , ένα χαμόγελο .

Φυσικά σε κανέναν μας δεν αρέσει να ασθενεί . Φυσιολογικό και επόμενο . Γιατί όμως να μη δώσουμε σημασία και στην έκφραση μας ; Στο πως σκεφτόμαστε . Ας μη ξεχνάμε πως ένας ισορροπημένος οργανισμός δεν εξαρτάται μόνο από τον υγιεί τρόπο ζωής όπως η διατροφή ή την άθληση αλλά και από ένα βίωμα τέτοιο ώστε να μας ισορροπεί ως οντότητες . Πέρα του φόβου που μας προκαλεί η ασθένεια . Γιατί να μη μας προκαλεί και την αίσθηση ότι παραμελήσαμε και τον εσωτερικό μας εαυτό , τα συναισθήματα ; Εάν η ασθένεια αυτή είναι μια έκφραση του τύπου << δώσε μου λιγάκι σημασία παραπάνω …. εδώ είμαι >> . Το πως επικοινωνεί η ασθένεια ίσως να χαρακτηρίζεται από την αίσθηση του πόνου και τη δυσμορφία της εκφράσεως μας . Το πως μπορεί να εισχωρήσει το άυλο στο υλικό , ίσως να είναι μια κατάσταση αδιαφορίας και απομάκρυνσης από την πραγματικότητα εάν την παρομοιάσουμε ως ομοιόσταση Ψ .

Υ.Γ Μία κατάσταση ψυχοσωματική με έκανε να σκεφτώ από μια άλλη πλευρά την ασθένεια . Πολλές φορές την απομυθοποιούμε και άλλες φορές την απεικονίζουμε ως ένα << από μηχανή θεό >> . Κάπου εδώ να τονίσω πως το παραπάνω άρθρο αποτελεί καθαρά μια προσωπική γνώμη στο ψυχοσωματικό συνεχές και δεν αποτελεί προϊόν για την υποτίμηση της διαδικασίας της ίασης ή της αποτροπής των φαρμάκων .

<< Όταν το συναίσθημα καθοδηγείται και αναζοπυρώνεται μέσα από μία κατάσταση μπορεί να ξεπροβάλλει και μια θεραπεία , ένας καινούργιος άνθρωπος >> .

Ιωάννης Αντωνόπουλος – Ψυχολόγος

Σύγχρονη μορφή κατάθλιψης

Κατά καιρούς μπορεί να έχουμε βιώσει μέσα μας μια μορφή λύπης . Ένα κενό το οποίο δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε . Μια ψυχοσωματική εξέλιξη της απουσίας του εαυτού μας μέσα στις καταστάσεις που διανύουμε και συχνά δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε είτε αρνούμαστε να τις βιώσουμε . Τα δεδομένα γύρω μας αλλάζουν με ρυθμούς αργούς ή γοργούς . Περιγράφοντας μία σχετική περίπτωση απώλειας του εαυτού μας μπορούμε να σκεφτούμε μια κατάσταση που δεν έχει λογική εξήγηση στο μυαλό μας . Να απουσιάζει από το σκοπό το αίτιο που αιτιολογεί και μορφοποιεί τη τελική μορφή της κατάστασης της ιδέας στο μυαλό μας .

Δεν είναι ανάγκη για να εκδηλωθεί η λύπη να υπάρξουν δάκρυα απαραιτήτως . Η απώλεια συμβολίζει το κενό . Αυτό το οποίο νιώθουμε πως είχαμε σε παρελθοντικό χρόνο ή στιγμή . Είναι μια συνήθεια σχέσης βιώματος και αποτελέσματος που χάνουμε . Το αποτέλεσμα είναι η σωστή ροή των συναισθημάτων . Αυτό σημαίνει πως το κάθε συναίσθημα αντικατοπτρίζει τη στιγμή και το λόγο που είναι οι αιτίες για την εξωτερίκευση του . Βέβαια σε μία τέτοια κατάσταση δημιουργούνται αναμφίβολα και οι αντίστοιχες αμφιβολίες . Γιατί μου έχει συμβεί αυτό το γεγονός ; Νιώθω άσχημα . Εγώ είμαι άραγε η αιτία ; Δεν θέλω να κάνω τίποτα . Νιώθω ένα βάρος το οποίο δεν μπορώ να αποβάλω ή δεν μπορώ να αναπνεύσω . Νιώθω ότι η αναπνοή μου δεν γεμίζει τα πνευμόνια μου , νιώθω το κενό μου .

Φυσικά μπορούν να διατυπωθούν και άλλες απορίες . Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να τα ερμηνεύσει αδιαμφισβήτητα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο . Για κάθε μορφή συναισθήματος θετικού ή αρνητικού υπάρχει και μια αιτία . Φτάνει μόνο να το αποδεχτούμε ως φύση γνωστό ότι τα πράγματα γύρω μας είναι δομημένα για ένα λόγο , για ένα σκοπό και κάποια αιτία . Το περιβάλλον γύρω μας είτε το φυσικό είτε το κοινωνικό έχει το δικό του χαρακτήρα . Αντανακλά τη συμπεριφορά μας γι αυτό κατά τη γνώμη μου πιθανό να γεννιέται η ανάγκη του συνεχόμενου αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου ως μια προσωπικότητα που αντιλαμβάνεται και εφαρμόζει άρα κατά κάποιον τρόπο αναφερόμαστε σε μία ενεργή προσωπικότητα .

Η κατάθλιψη είναι η αυτοκτονία της προσωπικότητας και των συναισθημάτων του ψυχικού βίου του ανθρώπου . Ένα από τα συμπτώματα της είναι η απώλεια των ερεθισμάτων που μας παρακινούν μέσα στο κοινωνικό βίο , με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στην απομόνωση τη δική μας και του εαυτού μας . Πιθανολογώντας σε μία τέτοια κατάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία εσωτερική σύγκρουση του ΕΓΩ και να λειτουργήσει ως αίτιο της εχθρικής συμπεριφοράς προς τους οικείους και μη .

Πάντα υπάρχει η άλλη πλευρά στα προβλήματα μας . Το χαμόγελο είναι πηγή ζωής και δέσμευσης για ένα καλύτερο αύριο . Είναι η απόδειξη της αγάπης που με τη σειρά της δέχεται , ικανοποιώντας έτσι την ηθική πλευρά της ζωής . Προτρέποντας και όχι καθοδηγώντας μία συγκεκριμένη διαδρομή προς την ανακούφιση και την απόλαυση των ιδεών , αποβάλουμε αρχικά το άγχος που είναι η στέρηση της απόλαυσης της στιγμής . Αποβολή ή αντικατάσταση ; Ένας όμορφος και εύκολος τρόπος είναι να συνδυάζουμε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα και ανανεώνει τις σκέψεις μας με τη καθημερινότητα μας . Αυτό μας βοηθάει να έχουμε μία ισορροπημένη ημέρα και να προωθούμε τη διαύγεια στη σκέψη μας .

Ένας άλλος τρόπος είναι να μειώσουμε το ρυθμό που ονοματίζουμε τα πράγματα γύρω μας . Κάθε τι που ονοματίζουμε ταυτόχρονα αποδίδουμε και τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά και διαμορφώνουμε την αντίστοιχη εικόνα . Είναι πιο όμορφο όταν αγκαλιάζουμε και δεν αποξενώνουμε τα βιώματα όχι μόνο τα δικά μας αλλά και των συνανθρώπων μας . Οφείλουμε να τα κατανοήσουμε και να βρούμε δικούς μας τρόπους επεξήγησης μέσα από την εφαρμογή τους . Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στη κατάργηση των μέτρων και των σταθμών του χαρακτήρα μας . Αναφέρομαι στο μέτρο της χαράς και της καλοσύνης . Το να μοιραστούμε απλά πράγματα ηθικής αξίας δίνουμε χαρά και μια καινούργια θέση για ένα ακόμη συνάνθρωπο μας . Κύριο μέλημα είναι να σκεφτούμε ότι οι αγώνες και ο κόπος του κάθε ανθρώπου έχουνε μια πανανθρώπινη αξία αντάξια της αποδοχής μας . Με το να αμφισβητούμε τον άνθρωπο , αμφισβητούμε τους ίδιους μας τους κόπους . Αυτά που μας κάνουν χαρούμενους και μας οδηγούν να κάνουμε όνειρα προσμένοντας το αύριο .

Πιστεύω πως είναι υπόθεση όλων μας . Δείξε και εσύ ένα χαμόγελο στο συνάνθρωπο σου . Ένα χαμόγελο ποτέ δεν κόστισε σε σχέση με τη δύναμη που κρύβει ο κάθε άνθρωπος . Γίνε εσύ αυτό που πιστεύεις και ότι μπορείς να καταφέρεις . Δεν είναι δύσκολο . Είναι απλό . Είναι εύκολο να χαμογελάσουμε .

Ιωάννης Αντωνόπουλος
Ψυχολόγος