Ημερολόγιον μνήμης , η προώθηση του ανθρώπου

Λοιπόν , περπατώντας σήμερα είδα ένα θέαμα που ίσως σε φωτογραφία του διαδυκτίου θα έβλεπα . Ένας άνθρωπος διέσχιζε το δρόμο , καθισμένος κάτω , περπατούσε ανάσκελα με τα χέρια κάτω και τα πόδια . Τον σταματώ τον ρωτάω εάν χρειάζεται βοήθεια , κουνάει αρνητικά το κεφάλι του . Σαν να μου λέει όχι . Και συνέχισε μόνος του στο στενάκι . Οι υπόλοιποι άνθρωποι περνούσαν να μην του έδιναν σημασία . Ήταν ρακένδυτος .....

Το στοιχείο που απασχολεί και αποτελεί παράγοντας στο σύγχρονο κόσμο είναι ο άνθρωπος . Αναφορικά και μόνο δεν χτίζεις ένα σύστημα χωρίς την επικοδομιτική τεχνική του ανθρώπου . Υπάρχουν και στιγμές όμως που η συνείδηση καταγράφει μέσα από αυτές τις αόρατες οπτικές ίνες των ματιών που έλκονται από το πραγματικό κόσμο τον άνθρωπο μέσα από το δική του λαχτάρα , αξιοποιώντας το πολύτιμο του χρόνο στο κόσμο στο διάστημα που μεσουρανεί από τη μία άκρη του πεζοδρομίου στην άλλη . Ως προς μια πιο εκλεπτυσμένη εικόνα οφείλω να αναφέρω ότι η εικόνα ζωγραφίζεται μέσα στις πρώτες μέρες του φθινοπώρου . Ο δρόμος είναι πλακόστρωτος εξαιτίας της βαρυχειμωνιάς που αναμένεται . Υπάρχει πρασινάδα , όμορφες μυρωδιές από τις γαλλικές μπεκερύ που στολίζουν τα πεζοδρόμια .

Ο δρόμος είναι απολαυστικός και ιδιαίτερα ελκυστικός ως προς τη μικρογραφία μιας άλλης εποχής . Κλασσικής , πρώιμης του μοντέρνου τούτου κόσμου . Μιας εποχής διαφορετικής . Λες και ο χρόνος απέκτησε την αρχιτεκτονική του 18 αιώνα . Τα σπίτια έχουν όμως μια σκυθρωπή έκφραση . Ακριβώς τέτοια που ίσως θα ταίριαζε στην εποχή μας . Οι δρόμοι είναι άδειοι . Χωρίς αυτοκίνητα . Όχι μην μπερδεύεστε . Δεν υπάρχουν οι άμαξες που τόσο όμορφα στολισμένες σέρνονται από ένα ή περισσότερα όμορφα άλογα . Υπάρχει όμως κάτι που δημιουργεί αυτό το όχι και τόσο αλλόκοτο ποτ-πουρί . Τα ρούχα είναι σχεδιασμένα στο σύγχρονο τρόπο ζωής . Απλά , λεία . Ζεστά . Παρ`όλα αυτά έχουν κάτι που θυμίζουν εκείνα τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν . Όχι ακριβώς τα ίδια αλλά μια εποχή όπου τα παιδιά πυκνά συχνά και οι φαμίλιες τους έχουν μπαλώματα στα ρούχα τους . Απλά , μεγάλα , μαύρα μπαλώματα . Τα γδαρμένα τους πρόσωπα , κοκκινίζουν πάνω από τη μυρωδιά και τη ζεστασιά που έχει ένα πιάτο σούπας . Τα ρούχα είναι μάλλινα . Ξέρετε από αυτά που έχουν βάρος , λες και είναι γραφτό να σηκώνουν και στο κορμί τους τα βαριά τα ρούχα , το βάρος της ζωής έχει κουλουριαστεί στο ψευτοπαλτό τους .

Εκεί στο πεζοδρόμιο περνάει ένας άνθρωπος . Τα πολτοποιημένα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από το μείγμα ενός περασμένου χρόνου , της σύγχρονης διαλλακτικότητας και το παράδοξο τρόπο ζωής , έδωσαν σε αυτό τον άνθρωπο ρούχα βαριά , μακρυά . Ένα πρόσωπο σκισμένο από το πόνο . Όλα αυτά συνετέλεσαν στο κάρμα του φτωχού , ρακένδυτου ανθρώπου . Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να αντισταθμιστούν από ένα ασθενοφόρο και ένα όμορφο γλυκό χαμόγελο σε ένα κατάλευκο , περιποιημένο κρεβάτι . Ο άνθρωπος αυτός συνέχισε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι . Όχι … όχι …όχι . Κάθε όχι είχε μέσα του και ένα βήμα βάρους . Πότε το χέρι … πότε το πόδι κινούσαν τη φυσική της έλξης και του διαστήματος ανά τα βήματα .

Ο περιττός δρόμος της ανυπαρξίας

Είναι η ανυπαρξία ως θεωρία και σκέψη ένα σύγχρονο μοτίβο διαμόρφωσης και επιλογής στο σύγχρονο << διαφωτισμό >> ; Συνεχίζοντας με ένα ακόμη ερώτημα μέσα από τα μάτια της ανυπομονισίας του παραπάνω ανθρώπου , τα ρούχα είναι αμάρτημα ; Όλα είναι τόσο συντονισμένα και πλασμένα λες και η κάθε λέξη κάνει βουτιά στο παραμύθι του κόσμου . Υπάρχει το όμορφο πορτρέτο που το θαυμάζουμε στο τοίχο . Είναι η έμπνευση που αιωρείται ή πιο καλά κρέμεται από ένα καρφί στο τοίχο . Πιστεύοντας πως έτσι θα προωθήσουμε τη σκέψη μας . Αυθυποβάλοντας της μέσα από ένα κομμάτι καμβά , τόσο παλιό . Υπάρχουν μπογιές και μπογιές για να ζωγραφίσουν , να ανακαλύψουν και τα υπόλοιπα φάσματα των χρωμάτων που διακρίνει ο οφθαλμός . Διακρίνοντας το Θεό σε συνειδητό κομμάτι , υπαρξιακό με ματεριαλιστικές πέννες χρωμάτων και σε κομμάτι αόρατο , παντοτινό αφουγκραζόμαστε και ένα κομμάτι που ονομάζεται άνθρωπος . Η κατ ` εικόνα και καθ `ομοίωσιν των αναγκών . 

Από όπου και να πας ,από όπου και να ξεκινήσεις , πάλι στον ίδιο άνθρωπο καταλήγεις . Σε αυτόν που σε κράτησε , σε μεγάλωσε . Στον ίδιο άνθρωπο που σε έκλαψε και ανέθρεψε …. θα κρατάει όμως πάντα ένα όμορφο ποτήρι που θα περιμένει ξανά στο περβάζι του δρόμου .

Αφιερώνοντας λίγα λεπτά , δίνουμε ζωή σε έναν άνθρωπο .

Υ.Γ

Το όλο άρθρο δεν αποτελεί προϊόν προς αμφισβήτησης και προσβολής ηθών , εθίμων και πιστεύω .

Ιωάννης Αντωνόπουλος – Ψυχολόγος