Άραγε γιατί να είναι κάτι που να ερμηνεύεται ως σχιζοφρένεια ; Ως άνθρωποι νιώθουμε τον άνθρωπο και τη ζωή . . .
Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι απλό και ανθρώπινο η συναναστροφή με ένα άνθρωπο τόσο διαφορετικό που περνάει σχεδόν από δίπλα μας πολλές φορές . Πρόσφατα συνάντησα ένα άτομο γνωστό φίλος ή φίλη δεν έχει και τόσο σημασία όσο η ουσία των λέξεων που μπορεί να κρύβονται πίσω από κάποιες κινήσεις λοξές , οι οποίες χαρακτηρίζονται από ένα χαμόγελο απότομο και ταυτόχρονα << διαχρονικό >> που κρατάει από τα χρόνια του σχολείου .
Ξεκινήσαμε να μιλάμε για πράγματα απλά , παιδικά , αφορμή δηλαδή να ξεφύγουμε από το δύσκολο της στιγμής . Παρ ` όλα αυτά σε κάποιες λέξεις υπήρχε ένα κενό , όχι και τόσο γλαφυρό ή βαθύ αλλά απλά ένα καθημερινό κενό . Κάτι δεν που δεν ταίριαζε σε μια περιγραφή . Εδώ οφείλω να σημειώσω το γεγονός ότι κάθε λέξη αντικατοπτρίζει ή πιο απλά φαίνεται και ένας τρόπος σκέψης , μια λειτουργία δηλαδή τόσο απλή και τυπικά << αόρατη για τη συνειδητή ανθρώπινη φύση μας >> . Φανταστείτε λοιπόν πως μια λέξη έχει και μια ενέργεια πέραν της καθιερωμένης αντίληψης του πομπού και του δέκτη . Σε χαϊδεύει τόσο απαλά που αγγίζει το μέσα σου , το << μηχανισμό σου >> .
Εδώ ακριβώς ταιριάζει ως συμπλήρωμα το χαμόγελο . Ένα απλό χαμόγελο που μας οδήγησε στο γέλιο και στη παρατήρηση κάποιων γεγονότων όπως η αξία της ζωής μέσα από τα καθημερινά δρώμενα αλλά και σε κάποιες φωνές που ίσως να τις ακούμε στον ύπνο μας είτε άθελα μας . Στην ουσία ξεκίνησε έτσι ένα διήγημα ζωής . Μια ιστορία γεγονότων που οδήγησαν σε έναν προσωπικό << μύθο – εαυτό >> που με τη σειρά του έφερε σύγκρουση με ένα περιβάλλον , σε παρελθοντικό χρόνο βέβαια , με τον άνθρωπο εν συνείδηση . Για να μη σας ταλαιπωρώ και εσάς ως αναγνώστες , επιτρέψτε μου να σας δώσω την εικόνα ενός προσώπου που βρίσκεται σε κάποιες φάσεις ανέκφραστο παρά απαθές . Σίγουρα λοιπόν εδώ ίσως η εικόνα να σας τρομάζει . Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι ο τρόμος φέρνει και τη διαστρέβλωση των εικόνων του νου οι οποίες τρέφουν το έσω << των δικών μας πόθων >> . << Τρομάζω >> γιατί το πάθος μου είναι η μη κατανόηση του άγνωστου << Εγώ >> .
Στη συνέχεια όμως χρειάστηκε και κάποια επεξήγηση των πραγμάτων που συζητούσαμε . Δεν γνωρίζω το γιατί υπήρχε αυτό το κενό , απλά ίσως και να ξεχνούσε το νόημα αυτών που ζούσε σε κάποιο χρόνο . Υπάρχει μεγάλο δέλεαρ στο << σχίσμα της νόησης >> . Παρ ` όλα αυτά διατύπωσα , εδώ να μου επιτρέψετε να εκφράσω κάτι ως μια δική μου σκέψη , ότι η διαστρέβλωση των εικόνων που αποτυπώνεται στις εκφράσεις δεν είναι τίποτα άλλο από το κενό που ζήσαμε εκείνη τη στιγμή και ίσως να είναι μια << υποσυνείδητη κίνηση >> κατάληψης μιας ανάγκης που ίσως μας έχει δυσκολέψει η κατανόηση της . Πιο απλά να είναι ένα είδος << αυτόματης λειτουργίας >> που μας προστατεύει από τη πίεση και να λειτουργεί ως σύμπτωμα στην απόσταση του << Συνειδητό Εγώ >> από την αντίστοιχη συναισθηματική διαταραχή . Είναι κάτι σαν το παράλληλο σύμπαν σε μια μορφή όμως που προέρχεται από το μέσα μας . Ίσως για κάποιον που θέλει να εξερευνήσει αυτό το παράλληλο σύμπαν της ανθρώπινης ψυχής και νόησης να αποτελεί ένα << στοίχημα ζωής >> για τον ίδιο εάν είναι παθών , πόσο μάλλον για κάποιον που καλείται να φτιάξει το << ποθούμενο λίθο >> .
Λένε πως είναι μια νέα αρχή για τους ανθρώπους που << βλέπουν >> και βιώνουν με το άγγιγμα της καρδιάς τους αυτό το παράλληλο κόσμο . . . γιατί σε όποιον κόσμο και να κοιτάξουμε πάντα θα αποζητούμε τη συμπόνια και τη φροντίδα κάποιου . . .Κάλλιστα δε , η ηρεμία είναι κάτι σχετικό , μοναδικό υποκατάστατο της απεραντοσύνης του ονείρου . Κάπου εδώ σταματάει το τιτίβισμα που προέρχεται από τους βρόγχους των πνευμόνων . Πιστεύω πως υπάρχει μια ροή μέσα μας για το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε αυτό που λέμε αλλά αυτό που θέλουμε να γίνουμε . Δεν μπορώ να το εξηγήσω , είμαι μπερδεμένος όπως και εσύ . Κατορθώνουμε να σηκωθούμε , χτυπάμε τα χέρια μας . . . αυτό ήταν . Πετάξαμε ακουμπώντας τα πόδια μας στο έδαφος της οργής και της δύνης των συναισθημάτων .
Υ.Γ . . . . δεν υπάρχει κάτι που ο άνθρωπος να μην προσπαθεί να ξεπεράσει . . . πόσο μάλλον οι άνθρωποι δίπλα μας που κοιτάζουν το κόσμο αυτό μέσα από το δικό τους παράλληλο σύμπαν .
Ι. Αντωνόπουλος – ψυχολόγος
Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι απλό και ανθρώπινο η συναναστροφή με ένα άνθρωπο τόσο διαφορετικό που περνάει σχεδόν από δίπλα μας πολλές φορές . Πρόσφατα συνάντησα ένα άτομο γνωστό φίλος ή φίλη δεν έχει και τόσο σημασία όσο η ουσία των λέξεων που μπορεί να κρύβονται πίσω από κάποιες κινήσεις λοξές , οι οποίες χαρακτηρίζονται από ένα χαμόγελο απότομο και ταυτόχρονα << διαχρονικό >> που κρατάει από τα χρόνια του σχολείου .
Ξεκινήσαμε να μιλάμε για πράγματα απλά , παιδικά , αφορμή δηλαδή να ξεφύγουμε από το δύσκολο της στιγμής . Παρ ` όλα αυτά σε κάποιες λέξεις υπήρχε ένα κενό , όχι και τόσο γλαφυρό ή βαθύ αλλά απλά ένα καθημερινό κενό . Κάτι δεν που δεν ταίριαζε σε μια περιγραφή . Εδώ οφείλω να σημειώσω το γεγονός ότι κάθε λέξη αντικατοπτρίζει ή πιο απλά φαίνεται και ένας τρόπος σκέψης , μια λειτουργία δηλαδή τόσο απλή και τυπικά << αόρατη για τη συνειδητή ανθρώπινη φύση μας >> . Φανταστείτε λοιπόν πως μια λέξη έχει και μια ενέργεια πέραν της καθιερωμένης αντίληψης του πομπού και του δέκτη . Σε χαϊδεύει τόσο απαλά που αγγίζει το μέσα σου , το << μηχανισμό σου >> .
Εδώ ακριβώς ταιριάζει ως συμπλήρωμα το χαμόγελο . Ένα απλό χαμόγελο που μας οδήγησε στο γέλιο και στη παρατήρηση κάποιων γεγονότων όπως η αξία της ζωής μέσα από τα καθημερινά δρώμενα αλλά και σε κάποιες φωνές που ίσως να τις ακούμε στον ύπνο μας είτε άθελα μας . Στην ουσία ξεκίνησε έτσι ένα διήγημα ζωής . Μια ιστορία γεγονότων που οδήγησαν σε έναν προσωπικό << μύθο – εαυτό >> που με τη σειρά του έφερε σύγκρουση με ένα περιβάλλον , σε παρελθοντικό χρόνο βέβαια , με τον άνθρωπο εν συνείδηση . Για να μη σας ταλαιπωρώ και εσάς ως αναγνώστες , επιτρέψτε μου να σας δώσω την εικόνα ενός προσώπου που βρίσκεται σε κάποιες φάσεις ανέκφραστο παρά απαθές . Σίγουρα λοιπόν εδώ ίσως η εικόνα να σας τρομάζει . Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι ο τρόμος φέρνει και τη διαστρέβλωση των εικόνων του νου οι οποίες τρέφουν το έσω << των δικών μας πόθων >> . << Τρομάζω >> γιατί το πάθος μου είναι η μη κατανόηση του άγνωστου << Εγώ >> .
Στη συνέχεια όμως χρειάστηκε και κάποια επεξήγηση των πραγμάτων που συζητούσαμε . Δεν γνωρίζω το γιατί υπήρχε αυτό το κενό , απλά ίσως και να ξεχνούσε το νόημα αυτών που ζούσε σε κάποιο χρόνο . Υπάρχει μεγάλο δέλεαρ στο << σχίσμα της νόησης >> . Παρ ` όλα αυτά διατύπωσα , εδώ να μου επιτρέψετε να εκφράσω κάτι ως μια δική μου σκέψη , ότι η διαστρέβλωση των εικόνων που αποτυπώνεται στις εκφράσεις δεν είναι τίποτα άλλο από το κενό που ζήσαμε εκείνη τη στιγμή και ίσως να είναι μια << υποσυνείδητη κίνηση >> κατάληψης μιας ανάγκης που ίσως μας έχει δυσκολέψει η κατανόηση της . Πιο απλά να είναι ένα είδος << αυτόματης λειτουργίας >> που μας προστατεύει από τη πίεση και να λειτουργεί ως σύμπτωμα στην απόσταση του << Συνειδητό Εγώ >> από την αντίστοιχη συναισθηματική διαταραχή . Είναι κάτι σαν το παράλληλο σύμπαν σε μια μορφή όμως που προέρχεται από το μέσα μας . Ίσως για κάποιον που θέλει να εξερευνήσει αυτό το παράλληλο σύμπαν της ανθρώπινης ψυχής και νόησης να αποτελεί ένα << στοίχημα ζωής >> για τον ίδιο εάν είναι παθών , πόσο μάλλον για κάποιον που καλείται να φτιάξει το << ποθούμενο λίθο >> .
Λένε πως είναι μια νέα αρχή για τους ανθρώπους που << βλέπουν >> και βιώνουν με το άγγιγμα της καρδιάς τους αυτό το παράλληλο κόσμο . . . γιατί σε όποιον κόσμο και να κοιτάξουμε πάντα θα αποζητούμε τη συμπόνια και τη φροντίδα κάποιου . . .Κάλλιστα δε , η ηρεμία είναι κάτι σχετικό , μοναδικό υποκατάστατο της απεραντοσύνης του ονείρου . Κάπου εδώ σταματάει το τιτίβισμα που προέρχεται από τους βρόγχους των πνευμόνων . Πιστεύω πως υπάρχει μια ροή μέσα μας για το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε αυτό που λέμε αλλά αυτό που θέλουμε να γίνουμε . Δεν μπορώ να το εξηγήσω , είμαι μπερδεμένος όπως και εσύ . Κατορθώνουμε να σηκωθούμε , χτυπάμε τα χέρια μας . . . αυτό ήταν . Πετάξαμε ακουμπώντας τα πόδια μας στο έδαφος της οργής και της δύνης των συναισθημάτων .
Υ.Γ . . . . δεν υπάρχει κάτι που ο άνθρωπος να μην προσπαθεί να ξεπεράσει . . . πόσο μάλλον οι άνθρωποι δίπλα μας που κοιτάζουν το κόσμο αυτό μέσα από το δικό τους παράλληλο σύμπαν .
Ι. Αντωνόπουλος – ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου