<< . . . . είπα ότι είχα περάσει και εγώ δύσκολα . . . >>
Άλλοτε φοβόμαστε είτε πονάμε . . . ως τα διαταύτα της ψυχής μας . Είναι μια καθημερινότητα που πηγάζει το συναίσθημα . Μέχρι ένα βήμα και κάτι ακόμη προχωράμε . . .
Κάπου εδώ συναντάμε και τις αντιθέσεις . Είναι πράξεις ή μοτίβα έτσι δομημένα ώστε να μας φέρνουν στην αντίπερα όχθη της ζωής μας . Κατά κάποιον τρόπο ο φόβος πηγάζει από τον τραυματισμό που ίσως έτσι έχει ανοίξει μια πληγή , ένα χάσμα μέσα στο χαρακτήρα μας . Σαφώς και το σώμα έχει το χαρακτήρα του . Συμπεριφέρεται με τις κινήσεις και δίνει την έκφραση που του αρμόζει μέσα από τις γωνίες του . Είναι σαν να προσπαθεί να μιλήσει , να εξωτερικεύσει ένα διαφορετικό μοντέλο ανθρώπου από αυτό που κοιτάζουν τα μάτια ως συνείδηση .
Πολύ μας τρομάζει η ιδέα ότι εάν τραυματιστούμε θα πονέσουμε . Δεν θα μπορέσουμε να το δεχτούμε όχι μόνο ως μια αλλαγή κατάστασης του συνειδητού μας εαυτού αλλά ίσως έτσι καταλήξουμε να γίνει η μετατροπή του πόνου σε ένα στοιχείο διαδοχής της σκέψης . Σκεφτείτε ένα μοτίβο όμορφο . . . όπως αυτό των δύο σωμάτων , που προσπαθούν να συνυπάρξουν . Τι εμπόδιο θα έβρισκε το ένα σώμα όταν σιγά σιγά θα συνυπάρξει με το άλλο σώμα ;
Βλέπουμε πως η διαταραχή θα μπορούσε να διασπάσει , σαφώς και να ταράξει , τα δεσμά της ψυχικής και σωματικής ομοιόστασης . Η αντίληψη έρχεται με τη πρώτη δυσμορφία πιθανό αν όχι μέσω της έκφρασης του προσώπου αλλά μέσα από το διάφραγμα της αναπνοής . Μέσα από το ίδιο διάφραγμα που βγαίνει και η ανακούφιση . Είναι αρμονία νου , της αντίληψης & της ομαλής ροής των συναισθημάτων που με τη σειρά τους διώχνουν το σφύξιμο των μυών του σώματος καθώς ελαττώνεται η πίεση προς τα εσωτερικά μας όργανα .
Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ως αξιοσημείωτο επίτευγμα της ανθρώπινης φύσης του ομοιοπολικού δεσμού συναισθημάτων και σώματος . Παρατηρούμε όμως έτσι διαμορφώνονται και δύο πόλοι ή δύο θέσεις . Πως θα μπορούσαμε κάλλιστα να διακρίνουμε τη μία θέση λειτουργίας των συναισθημάτων σε ένα περιβάλλον υγιής ή σε ένα περιβάλλον καταπιεστικό ; Δεν προτιμώ τα πλαίσια εκείνα που θέτουν τον άνθρωπο σε μία κατάσταση τέτοια που μηχανικά ακολουθεί το ελεύθερο πεδίο του ( δηλ . την ελευθερία των κινήσεων του ) με βάση τα ψυχικά << τείχη >> ή κάποιου είδος διαβάθμισης της στάσιμης κατάστασης του . Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να λαμβάνει γνώση , κατανόηση , φροντίδα , επαφή τόσο με τον έξω κόσμο αλλά και με τον εσωτερικό χαρακτήρα , το τρόπο εκείνο με τον οποίο κινούνται τα συναισθήματα .
Παράδειγμα :
Αισθανόμαστε άσχημα όταν πληγώνουμε έναν συνάνθρωπο μας όταν τον καταπιέζουμε σε μια συνηθισμένη καθημερινή πράξη όπως είναι η συζήτηση , λέγοντας και εισακούοντας μόνο το δικό μας .
Εάν θέλουμε να δώσουμε μια αυθαίρετη ματιά ή σκέψη στη διαταραχή θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ίδια η διαταραχή δημιουργεί ένα είδους << ψυχικού σώματος >> . Μου αρέσει να το λέω αντί-πολο . Δηλαδή μία κατάσταση στην οποία η διαταραχή μετατρέπεται σε ένα σώμα - σκέψη με το δικό της χαρακτήρα προκαλώντας την αντίδραση παρατεταμένη ή μη της φυσικής μας κατάστασης . Έχει τους δικούς της παραμέτρους . Μπορεί να εξελιχθεί σε μια κατάσταση σταθερή τέτοια ώστε να μας επιτρέπει τη διαμόρφωση της σκέψης μας υπό το βλέμμα της θεραπείας και έτσι να μας υποβάλλει το δικό της νόημα ή να μη σκεφτούμε σωστά τις στρατηγικές - ψυχοθεραπευτικές κινήσεις ( καθώς και το τρόπο ζωής στη καθημερινότητα ) με αποτέλεσμα να οξύνουμε τη κατάσταση καθώς παρατηρείται η αντιστροφή των ρόλων καθώς και των θέσεων αφού η κάθε θέση έχει το δικό της ρόλο που πηγάζει από τη ψυχοδυναμική της κατάσταση .
Χαριτολογώντας και χωρίς να απορρίπτουμε την έννοια της Ψ διαταραχής ας σκεφτούμε απλά ότι ένα σώμα λειτουργεί μέσα σε ένα άλλο σώμα το οποίο τροφοδοτείται ως παράγωγο του φυσικού πρωτότυπου ( φυσικού ) σώματος .
Ας μη βιαστούμε όμως να αναφερθούμε στη διπολική διαταραχή καθώς η ίδια η διάγνωση από το δικό της τρόπο και χαρακτήρα μας δίνει το << αντίδοτο >> της θεραπείας .
Ένα σώμα μέσα σε ένα άλλο σώμα . Ο ξενιστής & ο δημιουργός .
Ως ξενιστής ( κατά τη Βιολογία ) ορίζεται ο οργανισμός ( φυτικός ή ζωικός ) που στο εσωτερικό του ζει ένας άλλος οργανισμός οποίος τρέφεται από τον οργανισμό αυτό . Απελευθερώνοντας όμως την εικόνα , καθώς το συναίσθημα δεν μπορεί να οριστεί από μόνο του χωρίς να εκφραστεί , θα δούμε πως δημιουργείται ένας δεσμός μεταξύ του Πρωτότυπου οργανισμού και του Φιλοξενούμενου ( κατά κάποιον τρόπο ) σε αυτόν . Ο ρόλος - σχέση μεταξύ αυτών θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε στη Ψ διαταραχή . Αναφερόμαστε λοιπόν σε μία κατάσταση κατά την οποία ένα γεγονός δημιουργεί μία δίοδο κενού , τέτοια ώστε ο μηχανισμός της άμυνας της προσωπικότητας να διαταράσσεται στέλνοντας έτσι το δικό του << σήμα >> ( αρνητικό συναίσθημα ) .
Έχοντας λοιπόν μία πολύ όμορφη συνομιλία , το λιγότερο είναι να εκφράσω τις σκέψεις μου πιστεύοντας κάλλιστα ότι μέσα από τις εικόνες που μεταλαμπαδεύονται από τα μάτια μας , μετατρέπουμε τα συναισθήματα μας ξεπερνώντας το διαφορικό κομμάτι που μας εγκλωβίζει στην ανασφάλεια .
. . . . . με ένα χαμόγελο απαλύνουμε το πόνο ενός ανθρώπου . . . . .
Υ.Γ
Αποτελεί σκέψεις & παρατηρήσεις προσωπικές
Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος
Άλλοτε φοβόμαστε είτε πονάμε . . . ως τα διαταύτα της ψυχής μας . Είναι μια καθημερινότητα που πηγάζει το συναίσθημα . Μέχρι ένα βήμα και κάτι ακόμη προχωράμε . . .
Κάπου εδώ συναντάμε και τις αντιθέσεις . Είναι πράξεις ή μοτίβα έτσι δομημένα ώστε να μας φέρνουν στην αντίπερα όχθη της ζωής μας . Κατά κάποιον τρόπο ο φόβος πηγάζει από τον τραυματισμό που ίσως έτσι έχει ανοίξει μια πληγή , ένα χάσμα μέσα στο χαρακτήρα μας . Σαφώς και το σώμα έχει το χαρακτήρα του . Συμπεριφέρεται με τις κινήσεις και δίνει την έκφραση που του αρμόζει μέσα από τις γωνίες του . Είναι σαν να προσπαθεί να μιλήσει , να εξωτερικεύσει ένα διαφορετικό μοντέλο ανθρώπου από αυτό που κοιτάζουν τα μάτια ως συνείδηση .
Πολύ μας τρομάζει η ιδέα ότι εάν τραυματιστούμε θα πονέσουμε . Δεν θα μπορέσουμε να το δεχτούμε όχι μόνο ως μια αλλαγή κατάστασης του συνειδητού μας εαυτού αλλά ίσως έτσι καταλήξουμε να γίνει η μετατροπή του πόνου σε ένα στοιχείο διαδοχής της σκέψης . Σκεφτείτε ένα μοτίβο όμορφο . . . όπως αυτό των δύο σωμάτων , που προσπαθούν να συνυπάρξουν . Τι εμπόδιο θα έβρισκε το ένα σώμα όταν σιγά σιγά θα συνυπάρξει με το άλλο σώμα ;
Βλέπουμε πως η διαταραχή θα μπορούσε να διασπάσει , σαφώς και να ταράξει , τα δεσμά της ψυχικής και σωματικής ομοιόστασης . Η αντίληψη έρχεται με τη πρώτη δυσμορφία πιθανό αν όχι μέσω της έκφρασης του προσώπου αλλά μέσα από το διάφραγμα της αναπνοής . Μέσα από το ίδιο διάφραγμα που βγαίνει και η ανακούφιση . Είναι αρμονία νου , της αντίληψης & της ομαλής ροής των συναισθημάτων που με τη σειρά τους διώχνουν το σφύξιμο των μυών του σώματος καθώς ελαττώνεται η πίεση προς τα εσωτερικά μας όργανα .
Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ως αξιοσημείωτο επίτευγμα της ανθρώπινης φύσης του ομοιοπολικού δεσμού συναισθημάτων και σώματος . Παρατηρούμε όμως έτσι διαμορφώνονται και δύο πόλοι ή δύο θέσεις . Πως θα μπορούσαμε κάλλιστα να διακρίνουμε τη μία θέση λειτουργίας των συναισθημάτων σε ένα περιβάλλον υγιής ή σε ένα περιβάλλον καταπιεστικό ; Δεν προτιμώ τα πλαίσια εκείνα που θέτουν τον άνθρωπο σε μία κατάσταση τέτοια που μηχανικά ακολουθεί το ελεύθερο πεδίο του ( δηλ . την ελευθερία των κινήσεων του ) με βάση τα ψυχικά << τείχη >> ή κάποιου είδος διαβάθμισης της στάσιμης κατάστασης του . Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να λαμβάνει γνώση , κατανόηση , φροντίδα , επαφή τόσο με τον έξω κόσμο αλλά και με τον εσωτερικό χαρακτήρα , το τρόπο εκείνο με τον οποίο κινούνται τα συναισθήματα .
Παράδειγμα :
Αισθανόμαστε άσχημα όταν πληγώνουμε έναν συνάνθρωπο μας όταν τον καταπιέζουμε σε μια συνηθισμένη καθημερινή πράξη όπως είναι η συζήτηση , λέγοντας και εισακούοντας μόνο το δικό μας .
Εάν θέλουμε να δώσουμε μια αυθαίρετη ματιά ή σκέψη στη διαταραχή θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ίδια η διαταραχή δημιουργεί ένα είδους << ψυχικού σώματος >> . Μου αρέσει να το λέω αντί-πολο . Δηλαδή μία κατάσταση στην οποία η διαταραχή μετατρέπεται σε ένα σώμα - σκέψη με το δικό της χαρακτήρα προκαλώντας την αντίδραση παρατεταμένη ή μη της φυσικής μας κατάστασης . Έχει τους δικούς της παραμέτρους . Μπορεί να εξελιχθεί σε μια κατάσταση σταθερή τέτοια ώστε να μας επιτρέπει τη διαμόρφωση της σκέψης μας υπό το βλέμμα της θεραπείας και έτσι να μας υποβάλλει το δικό της νόημα ή να μη σκεφτούμε σωστά τις στρατηγικές - ψυχοθεραπευτικές κινήσεις ( καθώς και το τρόπο ζωής στη καθημερινότητα ) με αποτέλεσμα να οξύνουμε τη κατάσταση καθώς παρατηρείται η αντιστροφή των ρόλων καθώς και των θέσεων αφού η κάθε θέση έχει το δικό της ρόλο που πηγάζει από τη ψυχοδυναμική της κατάσταση .
Χαριτολογώντας και χωρίς να απορρίπτουμε την έννοια της Ψ διαταραχής ας σκεφτούμε απλά ότι ένα σώμα λειτουργεί μέσα σε ένα άλλο σώμα το οποίο τροφοδοτείται ως παράγωγο του φυσικού πρωτότυπου ( φυσικού ) σώματος .
Ας μη βιαστούμε όμως να αναφερθούμε στη διπολική διαταραχή καθώς η ίδια η διάγνωση από το δικό της τρόπο και χαρακτήρα μας δίνει το << αντίδοτο >> της θεραπείας .
Ένα σώμα μέσα σε ένα άλλο σώμα . Ο ξενιστής & ο δημιουργός .
Ως ξενιστής ( κατά τη Βιολογία ) ορίζεται ο οργανισμός ( φυτικός ή ζωικός ) που στο εσωτερικό του ζει ένας άλλος οργανισμός οποίος τρέφεται από τον οργανισμό αυτό . Απελευθερώνοντας όμως την εικόνα , καθώς το συναίσθημα δεν μπορεί να οριστεί από μόνο του χωρίς να εκφραστεί , θα δούμε πως δημιουργείται ένας δεσμός μεταξύ του Πρωτότυπου οργανισμού και του Φιλοξενούμενου ( κατά κάποιον τρόπο ) σε αυτόν . Ο ρόλος - σχέση μεταξύ αυτών θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε στη Ψ διαταραχή . Αναφερόμαστε λοιπόν σε μία κατάσταση κατά την οποία ένα γεγονός δημιουργεί μία δίοδο κενού , τέτοια ώστε ο μηχανισμός της άμυνας της προσωπικότητας να διαταράσσεται στέλνοντας έτσι το δικό του << σήμα >> ( αρνητικό συναίσθημα ) .
Έχοντας λοιπόν μία πολύ όμορφη συνομιλία , το λιγότερο είναι να εκφράσω τις σκέψεις μου πιστεύοντας κάλλιστα ότι μέσα από τις εικόνες που μεταλαμπαδεύονται από τα μάτια μας , μετατρέπουμε τα συναισθήματα μας ξεπερνώντας το διαφορικό κομμάτι που μας εγκλωβίζει στην ανασφάλεια .
. . . . . με ένα χαμόγελο απαλύνουμε το πόνο ενός ανθρώπου . . . . .
Υ.Γ
Αποτελεί σκέψεις & παρατηρήσεις προσωπικές
Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου