<< Αν το πεις . . . θα πάθεις . . . >>

   Σκέψεις . . . 
Θέλω να ζήσω , έχω ανάγκη από πνοή . . . 
   Με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων . Τα προβλήματα βαραίνουν μέσα μου . . . 




    << Αν το πεις . . . θα πάθεις . . . >>

   Πόσες φορές έχουν ζήσει οι συνάνθρωποι μας ανάλογα προβλήματα . Θέματα από τα σχολικά βιώματα μέχρι την εφηβεία όπως και στο ξεκίνημα των νέων οριζόντων στη ζωή , την ενηλικίωση . Από τις πιο χιλιοβιωματικές σκέψεις που έχουμε κάνει όλοι μας εκτός από τα όνειρα που είχαμε από παιδιά , στόχους και σκέψεις για το μέλλον . . . είναι και το << φαίνεσθαι >> το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργεί και ως καθρέφτης μέσω του οποίου προσπαθήσαμε ή προσπαθούμε να βελτιώσουμε ή να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας , κάνοντας ταυτόχρονα μια αυτοκριτική για τη στάση μας απέναντι στους άλλους . 
  Όλη αυτή η ενέργεια που έχουμε για να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους είναι η << δύναμη της ψυχής  μας >> . Είναι αυτή η ενέργεια που μας ωθεί να ξεκινήσουμε και να βιώσουμε το όμορφο αυτό ταξίδι που ονομάζεται ΖΩΗ . ! Στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού θα γνωρίσουμε την εμπειρία μέσα από τις καταστάσεις που πολλές φορές δημιουργούμε οι ίδιοι ως άνθρωποι . 


   Ανακαλύπτοντας τον άνθρωπο . . . . 
                    . . . συναντούμε τα << λάθη >> . Τα << λάθη >> είναι καταστάσεις βιωματικές που ωθούν τον άνθρωπο στη σκέψη ανακαλύπτοντας βαθύτερα την έννοια του εαυτού . Μέσα σε αυτές τις στιγμές νιώθουμε το << μεγαλείο >> της θέλησης . . .  ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ  . . . Προσπαθούμε να σηκωθούμε και δημιουργούμε ξανά . Στη προσπάθεια μας θα συναντήσουμε και γνώμες συνανθρώπων μας . Θα γνωρίσουμε ανθρώπους που προσπαθούν . Σε αυτό το κομμάτι είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί τους . Σε κάθε κόπο που κάνουμε , σε κάθε προσπάθεια που γίνεται από το κάθε άνθρωπο να << αναπνεύσει >> μέσα στη ζωή του μπορούμε απλά να το πάρουμε ως μία << διδαχή >> ζωής . Ως ένα κομμάτι συμβουλευτικής & πρόνοιας το οποίο πολλές φορές μπορεί να σώσει ακόμη και μια ανθρώπινη ζωή . 
   Τα προβλήματα πολλές φορές νιώθουμε να βαραίνουν μέσα μας . Να κρατάν τον οργανισμό σε εγρήγορση . Να βαραίνουν οι ανάσες και η ανησυχία έρχεται να συμπληρώσει το έργο της καθήλωσης του ανθρώπου . Τα προβλήματα υπάρχουν για να λύνονται . Για να λυθούν όμως δεν πρέπει να υπάρχει φόβος . Εφόσον επιθυμούμε τη λύση τους βρίσκουμε πάντα χώρο για γαλήνη και ηρεμία . ΜΙΛΑΜΕ στης οικογένεια μας , σε ανθρώπους που αγαπούμε και μας αγαπάνε . Σε ανθρώπους που επικοινωνούμε . Ακόμη και εάν χρειαστεί επικοινωνούμε με κάποιον ειδικό - επαγγελματία που πιστεύουμε ότι θα μας δώσει λύσεις . Τα προβλήματα δεν ήρθαν για να μείνουν . Υπάρχουν για να τα λύνουμε και να βελτιωνόμαστε . Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πως είναι όμορφο το γεγονός να βιώνουμε τα προβλήματα . Ποιος θέλει άλλωστε τα προβλήματα ; 
   Κάλλιστα μπορούμε να αναφέρουμε πως μία διεργασία που μας προσφέρει πολλές φορές τη πολυπόθητη λύση είναι η θετικοποίηση της άσχημης κατάστασης που βιώνουμε - προβλήματος . Τι εννοούμε θετικοποίηση όμως ; Με λίγα λόγια είναι η διεργασία εκείνη με την οποία προσπαθούμε να εκτονώσουμε το πρόβλημα και να δούμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά , αντικειμενικά , με ηρεμία . Γιατί άλλωστε να δώσουμε μία λύση σε κάποιο πρόβλημα μας που θα δώσει ταυτόχρονα και αδικία ; Ίσως εδώ να υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα . Ποια είναι η καλύτερη λύση ; Μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση . . . << η καλύτερη λύση είναι εκείνη που δεν περιέχει τον εγωισμό . Που δίνει κίνητρα ξανά για τη ζωντάνια και τη συγκίνηση για τη ζωή . Που περιέχει την ισορροπία και πολλές φορές τον συμβιβασμό με το πιο βασικό παράγοντα να μη κάνουμε ποτέ ένα χαμόγελο να χάσει τη λάμψη του . Είτε πρόκειτε για εμάς τους ίδιους είτε για κάποιον συνάνθρωπο μας με τον οποίο έχουμε τις διαφωνίες μας . . . >> .


. . . ως άνθρωπος έχω ακούσει πως η κοινωνική βία αποτελεί ένα σύγχρονο φαινόμενο που ταλαιπωρεί μία ομάδα συνανθρώπων μας ανεξαρτήτου φύλλου , χρώματος και πιστεύω . Δεν παίζει ρόλο ο αριθμός ως προς τη στατιστική απόδοση διότι πιστεύω πως ο άνθρωπος έχει αξία . Όλοι μας έχουμε την αξία μας και προσπαθούμε σιγά σιγά να την ανακαλύψουμε . Γιατί να αντικαταστήσουμε τη θέληση με το φόβο και τις ψυχαναγκαστικές σκέψεις ; 

Σας ευχαριστώ . . . 



Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος  

Στην οδύνη των συναισθημάτων . . . .

Ξεκινώντας . . . .
                 
                     . . . . δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι σωστό να αποκαλύπτεις ένα συναίσθημα . Θεωρώ όμως πως η έκφραση είναι αυτή που αποκαλύπτει τον άνθρωπο . . . . .


   Υπάρχουν λόγοι που οδηγούν τους ανθρώπους να συνεχίζουν να ανακαλύπτουν τη ζωή . Το ταξίδι αυτό είναι τόσο όμορφο που ακόμη και το μυστήριο που παρουσιάζει το τι θα συναντήσουμε έχει ένα << δέλεαρ >> . Σκεφτείτε πως κάθε πρόσωπο ανθρώπων που συναντούμε έχει κάτι να μας αποκαλύψει . Όλοι αποτελούμε κομμάτι της ροής που βιώνουμε γύρω μας . Συχνά συναντούμε το << Εγώ >> . Μια λέξη που όλοι μπορούμε να διαχειριστούμε η οποία δηλώνει ταυτόχρονα και τη κατάσταση που κληθήκαμε όλοι κατά κάποιον τρόπο να αμφισβητήσουμε αυτό που μπορεί να απομακρύνει τον άνθρωπο από τη φύση και τον περίγυρο του , Ο << Εγωισμός >> .
   Ίσως να έχουμε ακούσει από πολλούς ανθρώπους ότι αυτό που έχουμε και προβάλουμε είτε ως θυμό , είτε ως λύπη εύκολα να αποδίδεται στον << Εγωισμό >> . Είναι αυτό όμως έτσι ; Πότε δεν δείχνουμε εγωισμό ; Πότε δεν εκδηλώνουμε τις αντιλήψεις των άλλων ή τρίτων όταν μας αφορά πραγματικά η κατάσταση του συνανθρώπου-συνομιλητή ; Θα αναφέρουμε κάποια παραδείγματα ως αναφορά σε αυτό . Όπως όταν πολύ απλά προσπαθούμε να θετικοποιήσουμε τη διαφωνία που έχουμε μαζί με το συνομιλητή μας - συνάνθρωπο . Όταν πολύ απλά θέλουμε να του περάσουμε μια όμορφη κουβέντα για να δει τη κατάσταση που τον έχει καθηλώσει .
   Η καχυποψία θα μπορούσε να παίξει ένα ρόλο εδώ . Είναι μια κατάσταση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξέλιξη της το άγχος που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος μέσα από μια κατάσταση εξαιτίας της δημιουργίας των ψευδαισθήσεων . Από τι θα μπορούσαμε να ανησυχήσουμε ως άνθρωποι όταν έρθουμε << αντιμέτωποι >> με μια τέτοια κατάσταση ; Πολύ απλά . Με το να διασπάσουμε την ισορροπία μέσα μας .
   Ένας τρόπος που θα μπορούσαμε να χάσουμε πολύτιμο χρόνο και να μην βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα μας είναι να ζούμε με τα << πρέπει >> των άλλων πόσο μάλλον όταν δίνουμε χρόνο με σκοπό να γινόμαστε << πάντα αρεστοί >> και να ξεχνάμε να δώσουμε πνοή και χρώμα στα όνειρα που έχουμε οι ίδιοι ως άνθρωποι , να δίνουμε θάρρος στα << θέλω μας >> και να ξεχνούμε να ζούμε με το δικό μας τρόπο .
 

                  Δείξτε μου έναν υγιή και θα σας τον γιατρέψω.
                        Karl Gustav Jung,, Ελβετός ψυχίατρος

   Η υγεία είναι πολύτιμη για το καθέναν . Ψάχνοντας μέσα μας , << ίσως >> κάποια στιγμή υπερβούμε τις δυσκολίες μας . Οφείλουμε να προστατέψουμε την υγεία μας όπως και να δώσουμε λύσεις αντάξιες των πραγματικών αιτιών που τις δημιουργούν . Το ίδιο ισχύει για το <<  προσωπικό μας συναισθηματικό >> χώρο . Είναι ο χώρος αυτός που τα συναισθήματα μας γαληνεύουν το << είναι >> μας . 

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Κρίση ( επι ) κοινωνίας στην οικογένεια

   Τα μάτια ενός μικρού παιδιού μπορούν να δουν πολλά πράγματα . Πόσο μάλλον όταν το παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον που ονομάζεται οικογένεια . Εκεί παίρνει τα πρώτα του βήματα . Οι πρώτες λέξεις όπως μαμά , μπαμπά καθώς και τα πρώτα χαμόγελα μέσα στο σπίτι που ομορφαίνουν την ατμόσφαιρα του οικογενειακού περιβάλλοντος . Η πρώτη επαφή γίνεται με το πρώτο χάδι στη κοιλιά της εγκυμονούσας , << το μητρικό χάδι >> . Το όνειρο γίνεται ζωντανό μέσα από τις σκέψεις των ανθρώπων . Είναι γνωστό κάλλιστα πως η οικογένεια διαδραματίζει πρωταρχικά τα ποιο σημαντικά βιώματα στη ζωή μας . Η ανάγκη για φροντίδα , αγάπη ζεστασιά γίνεται πραγματικότητα από το αντίκρυσμα τους . Υπάρχει ανάγκη από το παιδί να νιώσει το περιβάλλον του και να το εξερευνήσει . Πρώτα , τα πρόσωπα και μετά σιγά σιγά τα βήματα μέσα στο σπίτι . Κρυφτό στις γωνίες  του σπιτιού, παιχνίδια στο δωμάτιο του για την αναπαράσταση του δικού του κόσμου ( το πως καταλαβαίνει το κόσμο γύρω του , τα πρώτα βιώματα ) . Οι πρώτες γιορτές και η συναναστροφή του με άλλα παιδιά . Έτσι κάνει το δικό του (  κύκλο ) . Μέσα από αυτά τα δρώμενα καλείται και κοινωνικοποιείται . Ώσπου φτάνει η πρώτη μέρα του σχολείου . Νέα πεδία γνώσης και δημιουργίας ανοίγονται μπροστά του .
   Υπάρχουν καταστάσεις που καλούμαστε από μικροί να τις αναλύσουμε και να βρούμε τα δικά μας << κλειδιά >> . Δηλαδή να προχωρήσουμε στη δημιουργία της δική μας ταυτότητας . Βέβαια σε αυτό το σημείο δεν θα λείψουν και γεγονότα διαφωνίας με γνωστούς και φίλους , τα εφηβικά << ξεσπάσματα >> . Τα εφηβικά << ξεσπάσματα >> δεν είναι τίποτα άλλο από την ανακάλυψη της ζωής μας , οι πρώτες προσπάθειες - τα πρώτα βήματα. Η ανάγκη για να καταλάβουμε το ποιοι είμαστε στο κόσμο μέσα από τη λειτουργία του κοινωνικού συνόλου . Σημαντικό σε αυτό το σημείο είναι η κατάσταση της βίας . Είναι ακραίο για τον άνθρωπο , πόσο μάλλον για ένα παιδί να στερείται τη στιγμή ( ή στιγμές ) του προσωπικού του χρόνου για να αντιμετωπίσει μια κατάσταση άσχημη μέσα στο σπίτι για παράδειγμα ή και στο σχολείο ( σχολική βία , να σημειώσω ότι δεν αναφέρεται κάποια ευθύνη με το άρθρο αυτό στα σχολεία αλλά όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε το σχολικό περιβάλλον εποικοδομητικό για όλους μας γιατί τα μάτια των παιδιών μπορούν να δουν δικά μας << λάθη >> καθώς και τα ίδια τα παιδιά λειτουργούν κατά κάποιον τρόπο ως << καθρέφτης >> της κοινωνίας )  .
   Το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι πως μπορούμε ως ενήλικες να αντιμετωπίσουμε μία τέτοια κατάσταση . Πόσο δύσκολο είναι για εμάς να αντιμετωπίσουμε μια άσχημα κατάσταση στη ζωή μας . Τότε γιατί να μην είναι δύσκολο για το ίδιο το παιδί ; Η οικογένεια προσπαθεί να είναι αρωγός . Εύκολα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως το επιβάλλεται ή πρέπει . Στη ζωή του καθενός μας αυτές οι δύο λέξεις παίρνουν το νόημα που τις δίνουμε εμείς οι ίδιοι . Η τραυματική εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος στη ζωή του θα μπορούσα συχνά να οφείλεται στα << παράπονα >> του που πηγάζουν από το δικό του περιβάλλον , γιατί όχι και από τα βιώματα του στην οικογένεια . Σημαντικό παράδειγμα είναι η κρίση που βιώνουμε όλοι μας ( οικονομική ) , ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο , Πολλοί άνθρωποι χωρίς εργασία βοηθιούνται από τις οικογένειες τους . Μπορούμε άλλωστε να καταλάβουμε πως η οικογένεια πέραν του θεσμού είναι κάτι πιο << πολύτιμο >> στη ζωή του καθενός μας .
   Η βία συνήθως φέρνει βία . Δεν ωφέλησε την ανθρωπότητα . Ίσως το αναγκαίο για να σπάσουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας είναι να κοιτάζουμε στο παρελθόν για να αποφύγουμε τα ίδια λάθη . Τα λάθη όμως ; Εδώ ας βάλουμε ως εικόνα ένα παιδί που καλείται να κάνει την υπέρβαση στο οικογενειακό του περιβάλλον ώστε να κατανοήσει λάθη που ίσως μόνο οι ενήλικες κάνουμε . Η πιο σημαντική κίνηση , που είναι απαραίτητη άλλωστε , που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείξουμε λίγο από το χρόνο μας στο παιδί . Λίγη στοργή και αγάπη μπορούν με λίγη καλή θέληση να << σκεπάσουν >>  ένα παιδικό τραύμα ( ; ) και να δείξουν στο παιδί αυτό , αυτό που καλούμαστε στην ίδια τη ζωή να πράξουμε . Να ζήσουμε !
   Η έλλειψη επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια ( ή σπίτι ) μπορεί να προκαλέσει απώλεια κινήτρων για το παιδί . Π.Χ Να στεναχωριέται ή να νιώσει κάποιο ψυχολογικό βάρος , να μην ανταποκρίνεται στα μαθήματα στο σχολείο όπως παλιά , να μην θέλει να γνωρίσει άλλα παιδιά , να μην έχει την ελευθερία κινήσεων που απαιτείται για να εξερευνήσει το δικό του κόσμο , να μην μπορεί να διακρίνει παράγοντες σχέσεων μέσα στην οικογένεια δηλ . να απομακρυνθεί από τους δικούς του . Βέβαια όλα αυτά αφορούν καταστάσεις που ίσως όπως τις διαβάζουμε να μας προκαλούν φόβο ή να νιώθουμε άσχημα . Παρ ` όλα αυτά δεν παύει στη πραγματικότητα ο παράγοντας << βία >> να λειτουργεί αλλιώς . Να στερεί το χαμόγελο , την φροντίδα . Να προκαλεί ψυχολογική φθορά . Να δίνει έμφαση στα αρνητικά συναισθήματα όπως αυτά του πόνου και της θλίψης και το πιο σημαντικό να προκαλεί << εμπόδια >> στη πραγματοποίηση των στόχων μας .


Άλλωστε όλοι υπήρξαμε παιδιά κάποτε και κοιτούσαμε το δικό μας κόσμο με τη δική μας ματιά !




Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Εικονοπλασία . Το ψυχολογείν . Αναφορικά στο απόφθεγμα .

<< Υπάρχει μία τάση να βλέπεις το αρνητικό . Να χαρακτηρίζεις τα πράγματα αρνητικά και να νομίζεις πως κάνεις πράγματα μέσα από τον αρνητισμό . Ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός να αποδίδεται με έναν τρόπο διαφορικό χωρίς να μπορεί να συσχετιστεί το αίτιο . Κατά τα άλλα πάμε μπροστά με βάση το λίγο από το λιγότερο . Αυτό είναι μια αλήθεια . Στο κατά πόσο θα ψάξεις να βρεις την βαθύτερη πλευρά τολμώντας να αποκαλύψεις τι είναι πραγματικότητα , αντιμετωπίζεις το φόβο . . . >>

     Τα κάτοπτρα και τα είδωλα . Οι καθρέφτες που το << ανθρώπινο άγαλμα >> σμιλεύεται κατ ` εικόνα και καθ ` ομοίωση βίου , πνοής και σκέψης . Ας τα ονομάσουμε τα τρία συστατικά της λειτουργίας της αρχής των ιδεών .  Η πνοή ως ένδειξη ότι μέσα μας ενσαρκώνεται αυτό το άυλο - μυστήριο που ψάχνει ο κάθε άνθρωπος . Είναι το σημείο εκείνο στη ζωή μας που ενσαρκώνουμε το << τίποτα >> το άγνωστο δηλαδή που εμβαθύνει στο σημείο << μηδέν της γνώσης >> . Εκεί όπου νιώθουμε να στερεύει η ροή του συναισθήματος και επικρατεί η στασιμότητα , όπου νιώθουμε να βαδίζουμε σε ένα δρόμο άγνωστο , σε μια εικόνα πρωτόπλαστη . 

   Το δεύτερο συστατικό ως ένδειξη ενός σημείου αυτό της σχηματομορφής . Εκείνης της ουσίας που δίνει εικόνα σε αυτό το πεδίο που γεννιούνται τα ακατέργαστα στοιχεία του ΕΓΩ . Μέσα από τη λειτουργία της σκέψης το απαρέμφατο , δηλαδή το αδήλωτο , το φανταστικό ( στη κοινωνική απόδοση το ονειρικό ή το διαφορετικό επίτευγμα που στον αόρατο κόσμο της σκέψης θέλουμε να το κάνουμε πραγματικότητα , ένα πεδίο γραφής και δημιουργίας ) έρχεται να << γεννηθεί μέσα από τους κόπους και τις προσπάθειες που κάνει ο κάθε άνθρωπος . Η αναγέννηση του ανθρώπου μέσα από μία σκέψη που οδηγεί στο τελικό σκοπό πριν να έχει πραγματωθεί στο κόσμο της συνείδησης . Σε μια κοινωνία ιδεών και αξιών . Είναι το στοιχείο εκείνο που δίνει τη δυναμική της πράξης .

   Το τρίτο συστατικό είναι αυτό του ολοκληρωτισμού . Είναι το πεδίο , μπορούμε να το ονομάσουμε με σχήμα ως κύκλο που προσδιορίζει κάτι αρχέγονο και επαναληπτικό . Το κύκλο . Κύκλος βιώματος . Ζωή . Σε αυτό το πεδίο πραγματοποιούνται μέσω της πνοής οι σκέψεις . Δοκιμάζονται τα << άυλα - ιδέες >> μέσα από τη δοκιμασία της αντίληψης και της κατανόησης του ανθρώπου . Δημιουργώντας έτσι το εργαλείο της ενσυναίσθησης και της ηθικής των κοινωνικών πραγμάτων . 

ΟΙ ανακαλύψεις των ψυχο-σωματομορφών . 

   Σχήμα και μορφή . Χρησιμοποιούμε τη γραφή για να αποδώσουμε μέσα από τα σύμβολα της γλώσσας ( δηλ. τα γράμματα , ας τα ονοματίσουμε μεταφορικά εγκεφαλικές συναρτήσεις ) το συναισθηματικό μας κόσμο . Σε αυτό το Ψ κόσμο υπάρχουν δυναμικές που αποδίδουν στα συναισθήματα το << ρήμα >> εκείνο που θα αποδώσει την Ψ κινητική στο αντικείμενο της επαφής . Δίνει τη κατεύθυνση μέσα από τις ενδείξεις των πράξεων για να εμφανιστούν οι συνέπειες ως αποτέλεσμα μιας επιζήμιας λογικής . Τα χέρια σμιλεύουν το κόσμο της συνείδησης χρησιμοποιώντας την ακατέργαστη ύλη του φυσικού περιβάλλοντος . Η ανθρωπότητα έχει κάνει βήματα μπροστά . Βήματα μπροστά από το φόβο . Πιστεύω όμως πως τα λάθη επαναλαμβάνονται διότι αντί να αναλύσουμε τις << συλλογικές αυτές φοβίες >> απλά τις προσπερνούμε . Έτσι το απωθημένο που πηγάζει από τις αμφιθυμικές αυτές τάσεις ανακυκλώνεται . Ο ίδιος ο πολιτισμός να θεωρεί ξενιστή τον ίδιο τον άνθρωπο . Δημιουργείται μια αντίδραση δίχως τέλος . Αρχή και Τέλος . Φτάνουν αυτές οι δύο λέξεις ώστε να μας υποδείξουν στον αέναο δρόμο του βιώματος που ακολουθεί ο άνθρωπος ένα μέτρο διαφορετικό , Σε αυτό το μέτρο οι μονάδες μέτρησης αλλάζουν ως αίτιο της αποδοχής και ευσπλαχνίας προσδοκώντας στο μέλλον . 

   Σε αυτό το δρόμο υπάρχουν άπειρες ψυχο-σωματομορφές . Έχουν ταυτότητα κίνησης θετική είτε αρνητική . Συνέπεια και απόκτηση αξιών . Ως εκ τούτου το αποτέλεσμα κυκλώνει μία λέξη . Την εμπειρία . Είναι η γνώση αυτή που μας δίνει την καθοδήγηση ώστε να ανακαλύψουμε τα γύρω κόσμο . Να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα συναισθήματα μας καθώς και τις αντιδράσεις των ιδεών . 

. . . είναι μια προσπάθεια << αγγίγματος >> σε αυτό που ονομάζουμε άγνωστο - μυστήριο . Εκφράζεται μέσα από τα γεγονότα και τις καταστάσεις που βιώνουμε . 

Στην επόμενη συνέχεια θα αποπραγματοποιήσουμε το νόημα του άρθρου αυτού . 

* Το παρών άρθρο δεν αποσκοπεί ώστε να προκαλέσει ύβρη ή να υπονομεύσει τις ηθικές αρχές και αξίες του κάθε ανθρώπου . 

Υ.Γ

. . . είναι στο χέρι μας να πραγματοποιήσουμε στο πεδίο του συλλογικού ασυνείδητου το ιδεατό της κάθε κοινωνίας . Κάθε όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε ή κάθε κόπος ( στόχος - σκοπός ) που δεν έχει επιτευχθεί στα χνάρια που αφήνουν μέσα στη ροή του χρόνου βρίσκονται τα στοιχεία αυτά ( πληροφορίες ) που μας διδάσκουν τα λάθη μας . 

Σας ευχαριστώ ! 

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος 

Απόφθεγμα & σκέψεις

Υπάρχει μία τάση να βλέπεις το αρνητικό . Να χαρακτηρίζεις τα πράγματα αρνητικά και να νομίζεις πως κάνεις πράγματα μέσα από τον αρνητισμό . Ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός να αποδίδεται με έναν τρόπο διαφορικό χωρίς να μπορεί να συσχετιστεί το αίτιο . Κατά τα άλλα πάμε μπροστά με βάση το λίγο από το λιγότερο . Αυτό είναι μια αλήθεια . Στο κατά πόσο θα ψάξεις να βρεις την βαθύτερη πλευρά τολμώντας να αποκαλύψεις τι είναι πραγματικότητα , αντιμετωπίζεις το φόβο . 

Ένα βήμα στην αμεσότητα .Ψυχολογία και λύσεις

..... περιμένουμε το άμεσο . Εκείνο το κλειδί που θα ανοίξει μια πόρτα εσωτερική για να δούμε τον εσώψυχο κόσμο μας που κρατάμε καλά στα σπλάχνα του συναισθήματος .....


   Γιατί να πάω στο ψυχολόγο ή τι είναι η επιστήμη της ψυχολογίας . Είναι κάποια από τα πιο βασικά ερωτήματα που συναντάμε ή θα έχετε αναρωτηθεί συχνά . Τι περιμένουμε από τον ψυχολόγο ; Λύσεις , αποτελέσματα καθώς και δημιουργία . Πράξεις και μια << αλλαγή ζωής >> . Ποικίλουν τα ερωτήματα - απορίες ανάλογα με τον άνθρωπο που θέλει να επιδιώξει μια επαφή με έναν ψυχολόγο ή να ερευνήσει την επιστήμη της ψυχολογίας . Είναι αυτό που φαίνεται ; Μία ερώτηση που καλούμαστε συχνά να απαντήσουμε όχι μόνο ως ψυχολόγοι αλλά και ως άνθρωποι στη καθημερινότητα μας . Υπάρχει ανάγκη να το ψάξουμε καθώς και να το μορφοποιήσουμε ως εικόνα . Συχνά συναντάμε και φράσεις μέσω των οποίων προσπαθούμε να φτιάξουμε μια εικόνα για τη << χημεία της ζωής >> .  Τέτοιες είναι όπως η ζωή είναι μια τρέλα , χαμογέλα , ζήσε , μη τα παρατάς σε μια δύσκολη ζωή , σε νιώθω . . . κτλ.
   Καλούμαστε έτσι να αναλάβουμε ένα ρόλο στη ζωή μας τέτοιο ώστε να βρούμε ένα << σκοπό & μια αιτία >> . Θέλουμε να βρούμε το σωστό κλειδί ώστε να βρούμε την ανακούφιση που θα μας χαρίσει ένα χαμόγελο γαλήνιο . Να δούμε τον άνθρωπο από μια άλλη οπτική γωνία . Αυτή της δημιουργίας και του << γίγνεσθαι >> . Για πολλούς λόγους , ξεχωριστά για τον καθένα , θα μπορούσε να δυσκολέψει η καθημερινότητα καθώς και να δημιουργηθούν ερωτήματα για το << τι μέλλει γενέσθαι >>  ή να θέλουμε να ανακαλύψουμε το κοινωνικό περιβάλλον . Ένα άλλο ερώτημα που μπορεί να συναντήσουμε είναι << ζω τη ζωή μου σύμφωνα με τα δικά μου θέλω ή των άλλων ; >> .
   Γιατί θα πρέπει όμως όλα αυτά να μας απασχολούν ; Τι είναι αυτό που μας κάνει να ζητήσουμε μια λύση εύκολη ; Τι εννοούμε εύκολη λύση ; Πιθανό να αναζητούμε το προσιτό δηλαδή αυτό που μας ταιριάζει και σε μια στιγμή θα μας κάνει να χαμογελάσουμε . Θα βρούμε τη πολυπόθητη λύση σε ένα πρόβλημα στη ζωή μας . Χαριτολογώντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι θέλουμε να βρούμε ένα είδος λύσης πάνω σε αυτό που επιδιώκουμε . Στο θέλω μας . Θα ήταν όμορφο εάν πραγματικά μπορούσαμε να επιτύχουμε μια κατάσταση τέτοια στην οποία όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε ικανοποιημένοι χωρίς να έχουμε το συναίσθημα της έλλειψης πιο απλά της αδικίας .
   Από μια άλλη οπτική γωνία όμως θα μπορούσε να μεταφραστεί ως μία κατάσταση η οποία μας υποδεικνύει ή μας δείχνει ότι και εμείς με τη σειρά μας μπορούμε να δούμε τα πράγματα από μια άλλη πλευρά . Αυτή του << δημιουργείν >> . Πιο ελεύθερα να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τη κατάσταση μέσα από το λόγο που έχει δημιουργηθεί με βάση το σύνολο . Γιατί όχι ; Είναι ένα βήμα προς μια κατεύθυνση εξήγησης . Ας μη ξεχνάμε το γεγονός πως σε μια δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε στη ζωή μας έχουμε ανάγκη από στήριξη των δικών μας ανθρώπων καθώς και φίλων . Περιμένοντας από μία πλευρά τη δημιουργία της λύσης ταυτόχρονα ακυρώνουμε το τρόπο που καλούμαστε να μάθουμε για να λύσουμε το κάθε πρόβλημα .
   Τι θα μπορούσε να μας προσφέρει ο τρόπος ; Ο τρόπος είναι η διαδικασία στην οποία μπαίνουμε ώστε να κατανοήσουμε τη φύση του προβλήματος μας καθώς και τις αιτιολογίες του . Ας επισημάνουμε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της θεραπείας βαίνουμε σε ένα δρόμο τέτοιο ώστε ξεδιπλώνει τις αιτίες , μαθαίνουμε να προσαρμοζόμαστε στο νέο μοτίβο που έχει δημιουργηθεί για να βρούμε το << κλειδί >> μας . Μαθαίνουμε το πως να παρατηρούμε τις θέσεις των συνανθρώπων μας ή αλλιώς να καταλαβαίνουμε κατά κάποιο τρόπο τον συνάνθρωπο μας .
   Γιατί θα πρέπει να δούμε αυτή τη διαδικασία του << τρόπου >> από μια διαδικασία η οποία φαίνεται ότι στερεί για λίγο το χρόνο μας ; Θεωρώ ότι στην ουσία δεν μας στερεί το χρόνο μας με αποτέλεσμα να υπάρξει απλά μία επιφανειακή κατάσταση στην επίλυση του προβλήματος μας . Η ποιότητα κρίνεται όχι μόνο από τη προσπάθεια του ψυχολόγου και του ενδιαφερόμενου αλλά και από το θέλω που παίρνει τη μορφή ενός όμορφου συναισθήματος που μας δίνει ηρεμία και σιγά σιγά μας πλαισιώνει στο γεγονός ότι η ηρεμία μέσα μας μπορεί να γίνει πράξη . Ο τρόπος είναι που θα μας δώσει μια ώθηση τέτοια η οποία θα μας δώσει το ικανοποιητικό αποτέλεσμα για να βρούμε τη λύση . Το επίκεντρο της λύσης είμαστε εμείς ως άνθρωποι με συναίσθημα και μορφή .


..... ας μη ξεχνάμε πως σε κάθε μας βήμα συναντήσαμε ανθρώπους οι οποίοι με τον τρόπο τους μας έδειξαν να καταλάβουμε την αντίστοιχη κατάσταση που μας συνοδεύει στο όμορφο ταξίδι μας . Σε ότι μας λείπει μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι, εάν όχι το αντίστοιχο , που να έχει ένα όμορφο συναίσθημα και να κάνουμε τους ανθρώπους μας καθώς και τους γύρω μας να χαμογελούν με το τρόπο μας . Ο κάθε άνθρωπος έχει το τρόπο του , τόσο μοναδικό που η λύση που θα βρει μπορεί να δώσει τη << πολυπόθητη επανεκκίνηση στη ζωή του >> .


Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Εξωτερικεύω άρα απελευθερώνω ;

   .... μέρες και σύμβολα περνούν δίπλα μας .... μια εικόνα μένει πάντα στο παρόν ....


   Ψάχνοντας ένα μακρύ ταξίδι στο κόσμο . Θέτουμε τον εαυτό μας σε ένα πεδίο όπου σώμα και ψυχή γίνονται ένα . Μεταμορφώνουμε το τελευταίο λεπτό της κάθε στιγμής σε μία μορφή άυλη καθώς κατά τη διάρκεια του ύπνου προσπαθούμε να περάσουμε σε ένα άλλο κόσμο . Πως αρχίζει το όνειρο ; Τι είναι το όνειρο του κάθε ανθρώπου ; Μέσα από τους δρόμους να στέκεται αυτό το οποίο επιδιώκουμε . Να το ονομάσουμε απωθημένο ; Που οδηγεί εκείνο το αόριστο κενό που συχνά το χρωματίζουμε με το χρώμα εκείνο που απορροφάει την ακτινοβολία των αισθήσεων ; Θέτουμε τον εαυτό μας σε αμφισβήτηση για χάρη του γίγνεσθαι καθώς παλεύουμε με τα νερά της καταβολής των παραισθήσεων ενός ονείρου που δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε . Διαφοροποιώντας τη θέση από το πλανεύω και τη κατατάσσουμε στο ανήκω .
   Για μια θέση στο κενό που προσπαθούμε να αποφύγουμε όλοι . Χρησιμοποιώντας το κάθε συναίσθημα κάθε φορά με διαφορετικό όνομα . Είναι το ίδιο δυναμικό που μας ωθεί να απλώσουμε τα φτερά της αίσθησης και να δώσουμε ζωή στο βαθύτερο εαυτό μας . Ας το ονομάσουμε ψυχή . Προσμένουμε τη κάθε ευχή σαν να είναι το αύριο , γι αυτό το αύριο που τρέφουμε μία ανασφάλεια διότι βλέπουμε ένα δικό μας είδωλο στο καθρέφτη αυτό που θέλουμε να έχουμε , έτσι φτιάχνουμε γιατί όχι να μην πλησιάζουμε τη φροντίδα .
   Στη φροντίδα ίσως δίνουμε πολλά ονόματα καθώς και χαρακτηριστικά . Χάδι , αγκαλιά . . . μια ματιά . Ζεστασιά γιατί όχι και ευτυχία . Τι και αν οι λέξεις είναι κάτι το διαφορετικό μεταξύ τους ; Το τι βιώνουμε πάλι , αυτό που μας κάνει να πετάμε τόσο ψηλά αλλά και μερικές φορές να μας γειώνει . Επιλέγουμε ένα δρόμο και συναντάμε ανθρώπους . Άνθρωπος ή κατάσταση ; Ένα περίεργο δίλημμα που συναντάμε καθώς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο εγώ ή το εμείς με μια βαθύτερη έννοια . Με ένα τρόπο τέτοιο που δίνει νόημα στο σκοπό που θέτει κάθε άνθρωπος . Πολλές φορές η προσδοκία συναντάται γύρω από ένα << γιατί >> βάζοντας σε αμφισβήτηση το ότι πλάσαμε μέχρι στιγμής . Είτε κόπος είτε προσπάθεια στο τέλος γίνεται μια ανάμνηση βαθιά στα νερά της μνήμης .

Υ.Γ

   ..... είναι μια προσπάθεια μιας εναλλακτικής προσέγγισης . Περνάμε σε άλλον δρόμο . . .


Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος .

Η σχέση μας , η υγεία μας .

Ένα σώμα και ένα συναίσθημα . . .


   Είναι κάπως δύσκολο να περιγράψουμε το συναίσθημα και τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου . Παρ ` όλο που ο κάθε άνθρωπος έχει σχηματίσει το λόγο του , τη σκέψη του . . . την ανάμνηση του μέσα σε ένα περιβάλλον του οποίου κομμάτι ζούμε όλοι μας . Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ή να το αποκαλέσουμε ως μία κρίση συνείδησης τον τρόπο με τον οποίον καλούμε τη διαφορετικότητα να βλέπουμε τα πράγματα με τη δική μας ματιά . Υπάρχει μία λέξη γι αυτά που τη χρησιμοποιούμε όλοι μας . Η ησυχία . Με απλά λόγια είναι η κατάσταση αυτή που ανατροφοδοτεί τα συναισθήματα μας και τα οδηγεί σε ένα μοτίβο ισορροπίας πέρα από τα δρώμενα του άγχους και της στέρησης . Υπάρχει μια ανάγκη βαθύτερα μέσα μας που αποκαλείται αλήθεια . Ψάχνουμε καθημερινά να βρούμε τι είναι αυτό που μας στερεί το συναίσθημα εκείνο που μας οδηγεί στη χαλάρωση , τη κατάσταση δηλαδή εκείνη που μειώνει τον εγωισμό . Ας επιτρέψουμε την ελεύθερη έκφραση και ας χαρακτηρίσουμε τον εγωισμό ως ένα τοίχος ψευδαίσθησης που ανατροφοδοτείται από το << ψεύτικο εαυτό >> που βγαίνει ασυνείδητα . Δεν είναι ο λόγος αυτός , η κατηγορία δηλαδή . Πιο απλά είναι το μόνο εύκολο εργαλείο το να αποκαλέσουμε έναν άνθρωπο μέσα από την εικόνα αυτή που βιώνει ή μας δείχνει εκείνη τη στιγμή , όπως καλός , αγχώδης , ανήσυχος , ενεργητικός , αληθινός ή ψεύτικος . Δεν αξίζει το κόπο όμως να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα ;
   Αυτό που μας εμποδίζει θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε φόβο δηλαδή η ψυχοσυναισθηματική κατάσταση εκείνη που μας στερεί τα << εργαλεία >> της μνήμης , της ακοής , της όρασης , της αφής , της ενσυναίσθησης καθώς και το ψυχικό παλμό του περιβάλλοντος που παίρνει σάρκα και μορφή η πράξη που διαδραματίζουμε καθημερινά στη ζωή μας . Όπως η διαφωνία με κάποιον συνάνθρωπο μας καθώς και το πάθος της επιτυχίας που θα μπορούσε εάν δεν ελέγχουμε τον εγωισμό μας , να μας οδηγήσει στην έπαρση . Σκεφτείτε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν μπορούμε να έχουμε τη μνήμη μας ή τη λειτουργία της ενσυναίσθησης . Πως θα μπορούσαμε να αντικρίσουμε τη φύση καθώς και τους ανθρώπους στη καθημερινότητα ; Ίσως θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως μία εικόνα απρόσωπη , άοσμη των χρωμάτων της . Μια εικόνα << βουβού κινηματογράφου >> που απλά κινείται και αντί να κατανοούμε τις κινήσεις της απλά τις μιμούμαστε .
   Γιατί να μην περιγράψουμε έτσι την ίδια τη λειτουργία που έχει έμφυτη ο κάθε άνθρωπος ( όπως και το κάθε πλάσμα στη γη ) . Να φέρνει ζωή μέσα από τη ζωή . Μια ανάσα είναι τόσο δυνατή στο να δώσει πίσω τη λειτουργία στον οργανισμό μετά από ένα πνιγμό . Θα ήθελα να συμφωνήσω στην απόδοση της στεναχώριας ή της λύπης ή των βασάνων με τη λέξη θάλασσα , μεταφορικά . Μια απέραντη θάλασσα μπερδεμένων συναισθημάτων που καλούμαστε να κατανοήσουμε και να τα αναλύσουμε καθώς απλώνουμε τα χέρια μας στην ίδια τη ζωή . Δεν είμαι αυτός και δεν τολμώ να χαρακτηρίσω τους ανθρώπους με μία λέξη . Κάθε άνθρωπος έχει κάνει ένα αγώνα ζωής . Ένα δρόμο τέτοιο ώστε να υπερβεί τη δική του αλήθεια και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα . Ψάχνοντας τη δική μας λογική γιατί να μη κοιτάξουμε μια σχέση βαθύτερη . Έχουμε ανάγκη να εκφράσουμε όπως και να δούμε . Τις λέξεις μπορούμε να τις δημιουργήσουμε εμείς μέσα από τις δικές μας πράξεις .
   Τα λόγια θα φέρουν πράξεις ; Είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να απαντηθεί από το κάθε άνθρωπο ξεχωριστά . Θα έλεγα πως δημιουργούν όμως μία τάση , τη θέληση . Μπορούν να μας ηρεμήσουν όταν η επικοινωνία είναι εποικοδομητική καθώς και να μας δημιουργήσουν μία σύγχυση όταν συμπλέκονται μεταξύ τους και εμποδίζουν στη λειτουργία της συνείδησης . Ας μη φοβόμαστε τις πράξεις αυτές που μπορούν να εξισορροπήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις . Κάθε σχέση δημιουργεί τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας που φαίνονται από το τρόπο λειτουργίας της σχέσης αυτή , τη συμπεριφορά της . Κάθε χαρακτήρας είναι ένα μοτίβο ζωής . Μέσα από ένα πρόσωπο ενός ανθρώπου βλέπουμε ένα κομμάτι ζωής που δεν έχουμε κατακτήσει μέχρι στιγμής ίσως και να μην μπορέσουμε να το κατακτήσουμε διότι ποικίλουν τα θέλω και τα γιατί από άνθρωπο σε άνθρωπο . Αντί να τιμωρούμε το ίδιο το βίωμα μας γιατί να μην χαρίσουμε ένα χαμόγελο στη κάθε μας στιγμή ;


Πιστεύω πως όλοι μας επιδιώκουμε να μείνουμε στο δρόμο εκείνο που θα μας κάνει καλύτερους . Ένα δρόμο που τα συναισθήματα συρρέουν ελεύθερα και εκχέονται μέσα από το πρόσωπο εκείνου του ανθρώπου που έχουμε βαθιά μέσα μας . Αξίζει το κόπο . . .


Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Η αυθυποβολή της διαταραχής . Ο χαρακτήρας & η συμπεριφορά του δίδυμου εαυτού όχι ως διπολικό φάσμα αλλά ως ένα άλλο σώμα ψυχικό που αναπτύσσεται .

<< . . . .  είπα ότι είχα περάσει και εγώ δύσκολα . . . >>
Άλλοτε φοβόμαστε είτε πονάμε . . . ως τα διαταύτα της ψυχής μας . Είναι μια καθημερινότητα που πηγάζει το συναίσθημα . Μέχρι ένα βήμα και κάτι ακόμη προχωράμε . . .

Κάπου εδώ συναντάμε και τις αντιθέσεις . Είναι πράξεις ή μοτίβα έτσι δομημένα ώστε να μας φέρνουν στην αντίπερα όχθη της ζωής μας . Κατά κάποιον τρόπο ο φόβος πηγάζει από τον τραυματισμό που ίσως έτσι έχει ανοίξει μια πληγή , ένα χάσμα μέσα στο χαρακτήρα μας . Σαφώς και το σώμα έχει το χαρακτήρα του . Συμπεριφέρεται με τις κινήσεις και δίνει την έκφραση που του αρμόζει μέσα από τις γωνίες του . Είναι σαν να προσπαθεί να μιλήσει , να εξωτερικεύσει ένα διαφορετικό μοντέλο ανθρώπου από αυτό που κοιτάζουν τα μάτια ως συνείδηση .
Πολύ μας τρομάζει η ιδέα ότι εάν τραυματιστούμε θα πονέσουμε . Δεν θα μπορέσουμε να το δεχτούμε όχι μόνο ως μια αλλαγή κατάστασης του συνειδητού μας εαυτού αλλά ίσως έτσι καταλήξουμε να γίνει η μετατροπή του πόνου σε ένα στοιχείο διαδοχής της σκέψης . Σκεφτείτε ένα μοτίβο όμορφο . . . όπως αυτό των δύο σωμάτων , που προσπαθούν να συνυπάρξουν . Τι εμπόδιο θα έβρισκε το ένα σώμα όταν σιγά σιγά θα συνυπάρξει με το άλλο σώμα ;
Βλέπουμε πως η διαταραχή θα μπορούσε να διασπάσει , σαφώς και να ταράξει , τα δεσμά της ψυχικής και σωματικής ομοιόστασης . Η αντίληψη έρχεται με τη πρώτη δυσμορφία πιθανό αν όχι μέσω της έκφρασης του προσώπου αλλά μέσα από το διάφραγμα της αναπνοής . Μέσα από το ίδιο διάφραγμα που βγαίνει και η ανακούφιση . Είναι αρμονία νου , της αντίληψης & της ομαλής ροής των συναισθημάτων που με τη σειρά τους διώχνουν το σφύξιμο των μυών του σώματος καθώς ελαττώνεται η πίεση προς τα εσωτερικά μας όργανα .
Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ως αξιοσημείωτο επίτευγμα της ανθρώπινης φύσης του ομοιοπολικού δεσμού συναισθημάτων και σώματος . Παρατηρούμε όμως έτσι διαμορφώνονται και δύο πόλοι ή δύο θέσεις . Πως θα μπορούσαμε κάλλιστα να διακρίνουμε τη μία θέση λειτουργίας των συναισθημάτων σε ένα περιβάλλον υγιής ή σε ένα περιβάλλον καταπιεστικό ; Δεν προτιμώ τα πλαίσια εκείνα που θέτουν τον άνθρωπο σε μία κατάσταση τέτοια που μηχανικά ακολουθεί το ελεύθερο πεδίο του ( δηλ . την ελευθερία των κινήσεων του ) με βάση τα ψυχικά << τείχη >> ή κάποιου είδος διαβάθμισης της στάσιμης κατάστασης του . Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να λαμβάνει γνώση , κατανόηση , φροντίδα , επαφή τόσο με τον έξω κόσμο αλλά και με τον εσωτερικό χαρακτήρα , το τρόπο εκείνο με τον οποίο κινούνται τα συναισθήματα .
Παράδειγμα :
Αισθανόμαστε άσχημα όταν πληγώνουμε έναν συνάνθρωπο μας όταν τον καταπιέζουμε σε μια συνηθισμένη καθημερινή πράξη όπως είναι η συζήτηση , λέγοντας και εισακούοντας μόνο το δικό μας .
Εάν θέλουμε να δώσουμε μια αυθαίρετη ματιά ή σκέψη στη διαταραχή θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ίδια η διαταραχή δημιουργεί ένα είδους << ψυχικού σώματος >> . Μου αρέσει να το λέω αντί-πολο . Δηλαδή μία κατάσταση στην οποία η διαταραχή μετατρέπεται σε ένα σώμα - σκέψη με το δικό της χαρακτήρα προκαλώντας την αντίδραση παρατεταμένη ή μη της φυσικής μας κατάστασης . Έχει τους δικούς της παραμέτρους . Μπορεί να εξελιχθεί σε μια κατάσταση σταθερή τέτοια ώστε να μας επιτρέπει τη διαμόρφωση της σκέψης μας υπό το βλέμμα της θεραπείας και έτσι να μας υποβάλλει το δικό της νόημα ή να μη σκεφτούμε σωστά τις στρατηγικές - ψυχοθεραπευτικές κινήσεις ( καθώς και το τρόπο ζωής στη καθημερινότητα ) με αποτέλεσμα να οξύνουμε τη κατάσταση καθώς παρατηρείται η αντιστροφή των ρόλων καθώς και των θέσεων αφού η κάθε θέση έχει το δικό της ρόλο που πηγάζει από τη ψυχοδυναμική της κατάσταση .
Χαριτολογώντας και χωρίς να απορρίπτουμε την έννοια της Ψ διαταραχής ας σκεφτούμε απλά ότι ένα σώμα λειτουργεί μέσα σε ένα άλλο σώμα το οποίο τροφοδοτείται ως παράγωγο του φυσικού πρωτότυπου ( φυσικού ) σώματος .
Ας μη βιαστούμε όμως να αναφερθούμε στη διπολική διαταραχή καθώς η ίδια η διάγνωση από το δικό της τρόπο και χαρακτήρα μας δίνει το << αντίδοτο >> της θεραπείας .

Ένα σώμα μέσα σε ένα άλλο σώμα . Ο ξενιστής & ο δημιουργός .
Ως ξενιστής ( κατά τη Βιολογία ) ορίζεται ο οργανισμός ( φυτικός ή ζωικός ) που στο εσωτερικό του ζει ένας άλλος οργανισμός οποίος τρέφεται από τον οργανισμό αυτό . Απελευθερώνοντας όμως την εικόνα , καθώς το συναίσθημα δεν μπορεί να οριστεί από μόνο του χωρίς να εκφραστεί , θα δούμε πως δημιουργείται ένας δεσμός μεταξύ του Πρωτότυπου οργανισμού και του Φιλοξενούμενου ( κατά κάποιον τρόπο ) σε αυτόν . Ο ρόλος - σχέση μεταξύ αυτών θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε στη Ψ διαταραχή . Αναφερόμαστε λοιπόν σε μία κατάσταση κατά την οποία ένα γεγονός δημιουργεί μία δίοδο κενού , τέτοια ώστε ο μηχανισμός της άμυνας της προσωπικότητας να διαταράσσεται στέλνοντας έτσι το δικό του << σήμα >> ( αρνητικό συναίσθημα ) .


Έχοντας λοιπόν μία πολύ όμορφη συνομιλία , το λιγότερο είναι να εκφράσω τις σκέψεις μου πιστεύοντας κάλλιστα ότι μέσα από τις εικόνες που μεταλαμπαδεύονται από τα μάτια μας , μετατρέπουμε τα συναισθήματα μας ξεπερνώντας το διαφορικό κομμάτι που μας εγκλωβίζει στην ανασφάλεια .


. . . . . με ένα χαμόγελο απαλύνουμε το πόνο ενός ανθρώπου . . . . .

Υ.Γ
Αποτελεί σκέψεις & παρατηρήσεις προσωπικές

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Σας ευχαριστώ όλους ! ! !

Μικρές καθημερινές προτροπές

Ξεκινώντας την ημέρα με ένα γνωμικό απόφθεγμα

< < Η λέξη ΕΥΤΥΧΙΑ θα έχανε τη σημασία της εάν δεν την εξισορροπούσε η ΛΥΠΗ  > > .

Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ

Προτρέποντας τον εαυτό μας μέσα από μια όμορφη εικόνα συναισθημάτων θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να χαμογελάσουμε μαζί με το κόσμο που μας περιβάλλει . Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας , οι κόποι σας , τι επιλογές θα κάνατε εάν δεν υπήρχαν τα άτομα που έχουν συνδεθεί στο τόσο μοναδικό κομμάτι που ονομάζεται ζωή ; Πολλές φορές πέφτουμε στο στόχαστρο του εγωισμού μας . Έστω και άθελα μας απορρίπτουμε πτυχές της ζωής . Ένας άνθρωπος ή μία κίνηση , ακόμη και ένα συμβάν μπορούν να παίξουν ρόλο στη ζωή μας . Μπορούμε να << μαγευτούμε >> από τις εκπλήξεις που κρύβει το κάθε τι δίπλα μας . Αξίζει το κόπο όμως να δημιουργήσουμε κενά ;

Ας προσπαθήσουμε να παρομοιάσουμε τη ζωή με ένα πεζοδρόμιο . Στο πεζοδρόμιο κινούνται λογής λογής ανθρώπων . Έχουν τη δική τους καθημερινή διαδρομή . Για φτάσουν το προορισμό τους περνούν μέρος της διαδρομής τους από τα πεζοδρόμια της περιοχής . Ο σκοπός τους είναι απλός . Χρησιμεύουν για προστατέψουν τους ανθρώπους όπως και να διευκολυνθεί η διακίνηση πεζών και αυτοκινήτων . Κάτι απλό όμως . Δεν είναι ; Ίσως να περνάει από μυαλό μας ότι τόσο απλό , τόσο καθημερινό . Δεν είναι κάτι καινούργιο .

Πως μπορούμε όμως να αναλογιστούμε κάτι απλό όσο ο δικός μας κόσμος ; Πιστεύω ότι η λέξη κλειδί στην ερώτηση μας είναι η απελευθέρωση της σκέψης μας . Τα συναισθήματα μπορούν να εγείρουν τόσο όμορφα ερεθίσματα υπό τη μορφή εικόνων . Ας μη βιαζόμαστε όμως να χαρακτηρίζουμε τα πράγματα . Πιστεύοντας στο μέτρο μπορούμε να καθιερώσουμε τις δικές μας αξίες . Η αφορμή βρίσκεται στο κομμάτι του εαυτού μας που επισκιάζεται το κενό που έχουμε δημιουργήσει μέσα από τον εγωισμό .

Κατά τη γνώμη μου η απόρριψη των ανθρώπων μπλοκάρει τη σκέψη , τη παρατήρηση . Προβάλλει ένα κενό που ριζώνει στους ιστούς της κοινωνίας μας . Κάτι το οποίο βιώνουμε στη καθημερινότητα μας πλέον . Αντί αυτού δεν αξίζει όμως το κόπο να δώσουμε σημασία και σε άλλους παράγοντες στη ζωή μας ; Υπάρχουν όμορφες εικόνες παντού , γύρω μας . Η επιλογή ανήκει σε εμάς . Στο δικό μας χέρι , με το οποίο νίβοντας τη καρδιά μας μπορούμε να κάνουμε το δικό μας κόσμο ισορροπημένο , όμορφο , υγιεί . Ποιος ο λόγος άλλωστε να φοβόμαστε ένα χαμόγελο ; Εάν θέλουμε να κάνουμε το κόσμο καλύτερο , αξίζει μια λέξη να χαρακτηρίσει όσα νιώθουμε και να τη μεταδώσουμε σε έναν συνάνθρωπο μας , ξεκινώντας με ένα < < καλημέρα > >  .

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Ημερολόγιον μνήμης , η προώθηση του ανθρώπου

Λοιπόν , περπατώντας σήμερα είδα ένα θέαμα που ίσως σε φωτογραφία του διαδυκτίου θα έβλεπα . Ένας άνθρωπος διέσχιζε το δρόμο , καθισμένος κάτω , περπατούσε ανάσκελα με τα χέρια κάτω και τα πόδια . Τον σταματώ τον ρωτάω εάν χρειάζεται βοήθεια , κουνάει αρνητικά το κεφάλι του . Σαν να μου λέει όχι . Και συνέχισε μόνος του στο στενάκι . Οι υπόλοιποι άνθρωποι περνούσαν να μην του έδιναν σημασία . Ήταν ρακένδυτος .....

Το στοιχείο που απασχολεί και αποτελεί παράγοντας στο σύγχρονο κόσμο είναι ο άνθρωπος . Αναφορικά και μόνο δεν χτίζεις ένα σύστημα χωρίς την επικοδομιτική τεχνική του ανθρώπου . Υπάρχουν και στιγμές όμως που η συνείδηση καταγράφει μέσα από αυτές τις αόρατες οπτικές ίνες των ματιών που έλκονται από το πραγματικό κόσμο τον άνθρωπο μέσα από το δική του λαχτάρα , αξιοποιώντας το πολύτιμο του χρόνο στο κόσμο στο διάστημα που μεσουρανεί από τη μία άκρη του πεζοδρομίου στην άλλη . Ως προς μια πιο εκλεπτυσμένη εικόνα οφείλω να αναφέρω ότι η εικόνα ζωγραφίζεται μέσα στις πρώτες μέρες του φθινοπώρου . Ο δρόμος είναι πλακόστρωτος εξαιτίας της βαρυχειμωνιάς που αναμένεται . Υπάρχει πρασινάδα , όμορφες μυρωδιές από τις γαλλικές μπεκερύ που στολίζουν τα πεζοδρόμια .

Ο δρόμος είναι απολαυστικός και ιδιαίτερα ελκυστικός ως προς τη μικρογραφία μιας άλλης εποχής . Κλασσικής , πρώιμης του μοντέρνου τούτου κόσμου . Μιας εποχής διαφορετικής . Λες και ο χρόνος απέκτησε την αρχιτεκτονική του 18 αιώνα . Τα σπίτια έχουν όμως μια σκυθρωπή έκφραση . Ακριβώς τέτοια που ίσως θα ταίριαζε στην εποχή μας . Οι δρόμοι είναι άδειοι . Χωρίς αυτοκίνητα . Όχι μην μπερδεύεστε . Δεν υπάρχουν οι άμαξες που τόσο όμορφα στολισμένες σέρνονται από ένα ή περισσότερα όμορφα άλογα . Υπάρχει όμως κάτι που δημιουργεί αυτό το όχι και τόσο αλλόκοτο ποτ-πουρί . Τα ρούχα είναι σχεδιασμένα στο σύγχρονο τρόπο ζωής . Απλά , λεία . Ζεστά . Παρ`όλα αυτά έχουν κάτι που θυμίζουν εκείνα τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν . Όχι ακριβώς τα ίδια αλλά μια εποχή όπου τα παιδιά πυκνά συχνά και οι φαμίλιες τους έχουν μπαλώματα στα ρούχα τους . Απλά , μεγάλα , μαύρα μπαλώματα . Τα γδαρμένα τους πρόσωπα , κοκκινίζουν πάνω από τη μυρωδιά και τη ζεστασιά που έχει ένα πιάτο σούπας . Τα ρούχα είναι μάλλινα . Ξέρετε από αυτά που έχουν βάρος , λες και είναι γραφτό να σηκώνουν και στο κορμί τους τα βαριά τα ρούχα , το βάρος της ζωής έχει κουλουριαστεί στο ψευτοπαλτό τους .

Εκεί στο πεζοδρόμιο περνάει ένας άνθρωπος . Τα πολτοποιημένα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από το μείγμα ενός περασμένου χρόνου , της σύγχρονης διαλλακτικότητας και το παράδοξο τρόπο ζωής , έδωσαν σε αυτό τον άνθρωπο ρούχα βαριά , μακρυά . Ένα πρόσωπο σκισμένο από το πόνο . Όλα αυτά συνετέλεσαν στο κάρμα του φτωχού , ρακένδυτου ανθρώπου . Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να αντισταθμιστούν από ένα ασθενοφόρο και ένα όμορφο γλυκό χαμόγελο σε ένα κατάλευκο , περιποιημένο κρεβάτι . Ο άνθρωπος αυτός συνέχισε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι . Όχι … όχι …όχι . Κάθε όχι είχε μέσα του και ένα βήμα βάρους . Πότε το χέρι … πότε το πόδι κινούσαν τη φυσική της έλξης και του διαστήματος ανά τα βήματα .

Ο περιττός δρόμος της ανυπαρξίας

Είναι η ανυπαρξία ως θεωρία και σκέψη ένα σύγχρονο μοτίβο διαμόρφωσης και επιλογής στο σύγχρονο << διαφωτισμό >> ; Συνεχίζοντας με ένα ακόμη ερώτημα μέσα από τα μάτια της ανυπομονισίας του παραπάνω ανθρώπου , τα ρούχα είναι αμάρτημα ; Όλα είναι τόσο συντονισμένα και πλασμένα λες και η κάθε λέξη κάνει βουτιά στο παραμύθι του κόσμου . Υπάρχει το όμορφο πορτρέτο που το θαυμάζουμε στο τοίχο . Είναι η έμπνευση που αιωρείται ή πιο καλά κρέμεται από ένα καρφί στο τοίχο . Πιστεύοντας πως έτσι θα προωθήσουμε τη σκέψη μας . Αυθυποβάλοντας της μέσα από ένα κομμάτι καμβά , τόσο παλιό . Υπάρχουν μπογιές και μπογιές για να ζωγραφίσουν , να ανακαλύψουν και τα υπόλοιπα φάσματα των χρωμάτων που διακρίνει ο οφθαλμός . Διακρίνοντας το Θεό σε συνειδητό κομμάτι , υπαρξιακό με ματεριαλιστικές πέννες χρωμάτων και σε κομμάτι αόρατο , παντοτινό αφουγκραζόμαστε και ένα κομμάτι που ονομάζεται άνθρωπος . Η κατ ` εικόνα και καθ `ομοίωσιν των αναγκών . 

Από όπου και να πας ,από όπου και να ξεκινήσεις , πάλι στον ίδιο άνθρωπο καταλήγεις . Σε αυτόν που σε κράτησε , σε μεγάλωσε . Στον ίδιο άνθρωπο που σε έκλαψε και ανέθρεψε …. θα κρατάει όμως πάντα ένα όμορφο ποτήρι που θα περιμένει ξανά στο περβάζι του δρόμου .

Αφιερώνοντας λίγα λεπτά , δίνουμε ζωή σε έναν άνθρωπο .

Υ.Γ

Το όλο άρθρο δεν αποτελεί προϊόν προς αμφισβήτησης και προσβολής ηθών , εθίμων και πιστεύω .

Ιωάννης Αντωνόπουλος – Ψυχολόγος

Ψυχική υγεία με απλά λόγια ....

Καθημερινά κάνουμε βήματα μπροστά . Έξω , στο σπίτι , στην εργασία ,στο σχολείο , στο δωμάτιο . Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας που κάνουν το δικό τους ταξίδι . Στη σκέψη , την αίσθηση , το βίωμα . Ακολουθούν το δικό τους δρόμο στα μονοπάτια κάποιας περιοχής . Είναι άνθρωποι που με το δικό τους χαμόγελο δίνουν ένα ξεχωριστό νόημα στη καθημερινότητα του κόσμου . Πυκνά - συχνά ίσως και να τους απορρίπτουμε  είτε συνειδητά , είτε ασυνείδητα . Ποικειλομορφούν ίσως οι αντίλογοι του καθενός . Παρ ` όλα αυτά ο κάθε άνθρωπος έχει ένα κομμάτι του εαυτού του << δώρο >> στην υγεία . Τα ταξίδια που ανησύχησαν τον άνθρωπο είναι πολλά . Ανάμεσα σε αυτά είναι και το ταξίδι στη < < ψυχή > > . Ας δούμε παρακάτω με απλές λέξεις το τίτλο μας .

Ψυχή & υγεία

Ακόμη από το θαυμαστό κόσμο της φιλοσοφίας οι ιδέες διέφεραν ως προς το χαρακτηρισμό και προσδιορισμό της ψυχής . Οι θεωρίες πολλές που αναπτύχθηκαν κατά τον 20 αιώνα , δημιουργήματα μέσα από την ανάγκη να εξηγήσουν τη σχιζοφρένεια , τη διχασμένη προσωπικότητα .... φτάνοντας μέχρι σήμερα . Στο σύγχρονο τρόπο ζωής . Σίγουρα έχουμε ακούσει συχνά αποκαλούμενα κατάθλιψη , αγοραφοβία , νοητική στέρηση , σύνδρομο Ντάουν , αυτισμό , δυσλεξία . Όπως και συχνά ανθρώπους που έχουν δύσκολη κοινωνικοποίηση . Επιθετικότητα . Φαινόμενα , νοσήματα .... μια ολόκληρη παθολογία που περιγράφει το πως , το γιατί , το σύμπτωμα , το σύνδρομο . Έχει δημιουργηθεί μια ανάγκη για υποδομή . Για φροντίδα . Κατανόηση . Στοργή . Ένας δικός της κόσμος που ανήκει στη ψυχική υγεία . Έχει τη δική της εξήγηση. Τη δική της βιολογία .

Ακούγοντας τη λέξη φροντίδα ίσως οι πρώτες εικόνες που μας έρχονται να είναι φυσικά τα οικεία μας πρόσωπα . Η οικογένεια . Το πρώτο χάδι . Το μητρικό . Τι σημασία έχει όμως αυτό χάδι για το κάθε άνθρωπο ; Πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που έχει απώλεια των κινήτρων του για μια πιο ενεργή συμμετοχή μαζί μας ; Με το χάδι βασικά αναγνωρίζουμε την αγάπη . Τη μαθαίνουμε . Η αγάπη είναι η θεραπεία στο θυμό , στην απομάκρυνση , στην ασθένεια . Πολλές φορές οι ανάγκες θυμίζουν ίσως καλύτερα να απαιτούν τη μητρική φροντίδα . Μία φροντίδα τέτοια που δίνει η μητέρα στο παιδί . Του δίνει τη πρώτη του εκπαίδευση . Να μιλάει . Να αναγνωρίζει τις πρώτες του λέξεις . Τη < < πρώτη > > συνείδηση .

Η πρώτη απάντηση κοινωνικής μορφής στη ψυχασθένεια αλλά και γενικότερα στη κάθε μορφής ασθένειας είναι συνολική και συνδέεται με τη φροντίδα. Απαιτούνται λόγο αναγκών χώροι απλοί , χαλαροί . Χώροι μελέτης και αφοσίωσης στον άνθρωπο αυτό . Γενικότερα όπως προσέχουμε τον εαυτό μας ως εμφάνιση , ως σωματική υγεία και ευεξία , το αντίστοιχο παρομοιότυπα υπάρχει και στη ψυχική υγεία . Ποιο ελεύθερα αναφερόμαστε στη καλή δομή και λειτουργία των συναισθημάτων . Με απλές καθημερινές προτάσεις ίσως καταλάβετε πως ένα χαμόγελο μας αλλάζει τη διάθεση όπως και γενικότερα οι γνωριμίες με άλλους ανθρώπους μας βοηθάει να ορθοποδήσουμε στο καθημερινό μας βίο . Από την άλλη το ποιο σημαντικό κομμάτι πιθανό , είναι η πραγμάτωση δηλαδή η εφαρμογή , η δημιουργία ποιο κατανοητά . Απλές καθημερινές λέξεις κάνουν υγιείς συζητήσεις . Προσδιορίζουν ένα νόημα σαφές . Ξεδιπλώνουν το ξεχωριστό τρόπο σκέψης και μας βοηθούν να ανοίγουμε το χαρακτήρα μας .

Είναι άνθρωποι που χρειάζονται την βοήθεια μας . Δεν ζητιανεύουν για λίγη αγάπη . Απλά τη χρειάζονται . Είναι η φροντίδα που τους λείπει και η προσοχή που θέλουν να μας τραβήξουν μέσα από τα αρνητικά , κατά τα κοινωνικά στάνταρ , χαρακτηριστικά που βλέπει κάποιος άνθρωπος . Δεν είναι διαφορετικοί . Χαμογελούν όπως όλοι μας . Αισθάνονται όπως όλοι μας . Ίσως σημαντικό κομμάτι σε αυτό το τομέα είναι να υπάρξει μια κοινωνική δικτύωση έγνοιας και φροντίδας μέσα από τη καθημερινή μας ματιά . Με τα μάτια της ψυχή μας λοιπόν μπορούμε να κάνουμε πράγματα πολύ περισσότερο από αυτά που σκεφτόμαστε ή κρίνουμε γύρω μας .

Φτάνοντας στον επίλογο ....

Ψάξαμε κάτι , βρήκαμε εικόνες και στοιχεία που θα βοηθήσουν στον επίλογο αυτό . Είναι ένα βιντεάκι . Οι παρουσίες εικόνων αλλάζουν πιθανό το πως σας περιγράψαμε με λίγα λόγια , απλά λόγια .... ανθρώπινα ποιο πάνω .

Σχετικά με τη σχιζοφρένεια

Είναι ωραίο να κάνεις ανθρώπους με το μυαλό σου να χαμογελούν . Πόσο μάλλον όταν οι εικόνες είναι πραγματικές . Διαφορετικές όπως ο καθένας μας . Μπορούν όμως να αλλάξουν ... να μεταβληθούν σε κάτι απλό .... τόσο όμορφο ...

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Κλειδί και θεραπεία

Το κλειδί είναι μια έννοια , θα μπορούσε να πει κάποιος , που εμμένει στα παραστατικά οράματα του λόγου . Σύγχρονες και νέες μορφές ξεπροβάλλουν αντίστοιχα από τη στιχομυθία της ποίησης του '' Εγώ , μέσα μου . "

Η προτομή της θεραπείας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θεσμός και επιβράβευση μιας βαθύτερης ανάγκης και ενός σκοπού τελειωτικού . Μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που άγει το διαφορικό στο συναίσθημα απεικονίζεται μια ανάγκη για καταγραφή και παρατήρηση . Πολυδιασπώμενα κομμάτια » θεωρητικών οργασμών » , προϊόντα φύσης κατά ανάγκη και ικανοποίηση , έχουν οδηγήσει στη μετάλλαξη του συναισθήματος σε μια διαταραχή άνισης και άδικης ισορροπίας με την αντικειμενικότητα των καταστάσεων , αφού οι αντιλήψεις όχι μόνο ποικίλουν , παρά τα χαρακτηριστικά που έχουν δοθεί από τις ανθρωπιστικές επιστήμες , αλλά προσομοιώνουν και ένα συντελεστή Χ που ανέκαθεν αναζητεί και ένα εκθέτη . Αυτό το μοναδικό φαινόμενο παραγωγής και καταγραφής των ιδεών το συναντούμε κάλλιστα , στη ψυχολογία .

Ως επιστήμη έχει τραβήξει το δικό της δρόμο . Αρκετά μεγάλη προσπάθεια έχει γίνει από το παρελθόν για τη διαφορετική εξερεύνηση του » Ψυχικού Κόσμου » . Έργο αναπόσπαστης σημασίας είναι οι παρακαταθήκες που οδήγησαν στην αναπαράσταση της » φυσικής υπόστασης του ανθρώπου » μέσα από το λόγο και τον αποσυμβολισμό του . Φρόυντ και Γιουνγκ . Δύο ξεχωριστές προσωπικότητες . . . δύο διαφορετικές θεωρίες και αντιλήψεις . Μεγάλη καταγραφή για το γίγνεσθαι της γοητείας της ολότητας της επιστήμης συναντάμε σε διάφορες εφαρμογές στη κοινωνική οντότητα . Κατά τα λεγόμενα της Δημοκρατίας , οφείλουμε να πούμε και να τονίσουμε πως όχι μόνο για χάριν των περιστάσεων που περνούμε αλλά για το τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα η ίδια ξετυλίγεται σε ένα διαφορετικό μοτίβο και γεγονός στη ζωτικότητα του χώρου που ονομάζεται πολιτική & άνθρωπος . Η Δημοκρατία , θα μπορούσαμε να της αποδώσουμε το νόημα με μια φράση , είναι η ψυχοθεραπεία του λαού . Του κάθε λαού , πολιτισμού . Το μεγάλο ζήτημα του ανθρώπου είναι η ικανοποίηση όχι τόσο του εγωισμού ή εάν θέλετε πείτε το μεγάλο Εγώ , αλλά η ανταπόκριση στη σκιαγράφηση των θεσμικών αντιλήψεων .

Ως σύνηθες φαινόμενο αυτή η φιλαρέσκεια περί ζωής και θανάτου , διακρίνεται μέσα από τη ματαιότητα της αντίληψης ότι υπάρχει κάτι πέρα από μια συνεχόμενη ροή , πέρα από μια κοινή συνήθεια . Μια ανάγκη για την ύπαρξη φαίνεται μέσα από τους νόμους . Ως τρόπος ζωής παραμερίζοντας το άδικο , οδεύοντας προς το ορθό . Ένα κοινό σύμπτωμα ζωής και θανάτου , νόμου και ανθρώπου . Τι είναι αυτό όμως που διαταράσσει την αρχή των πάντων μέσα στον άνθρωπο και ξεπροβάλλει μέσα από την εξήγηση της ψυχοσωματικής ; Αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη ευκολία στη διάγνωση και στη καλή λειτουργία των δεδομένων έχει δοθεί υπό τη μορφή της στατιστικής .

Τι ανάγκες ξεπροβάλλουν από το κόσμο του σήμερα ; Εδώ τονίζοντας το σήμερα θα μπορούσαμε να αποκαλύψουμε μια πορεία συνεχιζόμενη προς το μέλλον . Η ψυχολογία ως επιστήμη και εφαρμογή της < < διαφορετικότητας πίσω από το τοίχο του κάθε όντος > >  μπορεί να εκφραστεί μέσα από κάποιες θεωρίες και σύμβολα και γεγονότα . Μια απλή επιδημιολογία δεν είναι αρκετή να αποκάλυψη την ανάγκη για κάτι στο αξεπέραστο » ΕΓΩ » . Διαμορφώνοντας τις κατάλληλες συνθήκες μπορούμε να αναλαμβάνουμε όχι τη πρόθεση και τη καλλιέργεια για το αύριο αλλά τη φροντίδα της μη έλλειψης για να υπάρξει το αύριο . Πιο αναλυτικά  ψυχολογία ως επιστήμη πηγάζει μέσα από κάτι πιο παλιό από εκείνο το δεδομένο που ονομάζουμε σήμερα επιστήμη. Κοιτώντας λίγο στο Μεσαίωνα τι ελπίδες θα δινόταν για έναν Ψ να επιβιώσει των καταστάσεων ; Η λειτουργία και μόνο της σύνθεσης συνειδητό – υποσεινείδητο μπορεί με μια μικρή εικόνα στους Γιουγκ και Φρόυντ να μας οδηγήσει στα απαρχαιωμένα κείμενα του αποκρυφισμού , της αλχημείας . . . της λατρείας και της παράστασης των φαινομένων , σε μια εποχή που έχει τη » στάμπα της πεντάλφας » .

Μέσα από την » αντίκα » λοιπόν που περιγράψαμε πιο πάνω μπορούμε να οδηγηθούμε σε νέους ορίζοντες μεταβάλλοντας και μετακινώντας την έννοια της φύσης και του περιβάλλοντος στη ψυχολογία . Υπάρχουν ανάγκες προς αναδόμηση και κατηγορίες προς διάκριση στο μέλλον για τη καλύτερη επίτευξη των συναισθημάτων . Δεν μπορούμε ούτε έτσι να πούμε ότι φωτογραφίζουμε το μέλλον μέσα από μια Ψ οπτική γωνία . Όχι ότι θα ήταν παράλογο αλλά κάπως δύσκολο εφόσον δεν έχει ανακαλυφθεί το παρελθόν ως προς τη πραγματικότητα , όχι μόνο του βίου αλλά και της καταγραφής του . Πιο απλά τονίζοντας της διαφορετικότητα των πραγμάτων , ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο διαφορετικός τόνος της φωνής που εξωτερικεύει τη λέξη . . .ΕΓΩ . . . στη κανονική έμβια πραγματικότητα .

Για να μη κινδυνεύσουμε να υποπέσουμε στην εποχή εκείνη της λοβοτομής , κατατάσσουμε στο ύστερα την ελπίδα για κάτι πιο εύφορο στη γνώση και τη καταξίωση των ιδανικών . Ακόμη και αν σε ένα υποτιθέμενο χάρτη Ψ φοντάρουμε την υποσεινήδηση ως ένα λευκό φόντο και τη συνείδηση ως μέτρα και σταθμά μέσα από την εικόνα του εγκεφάλου , αναγκαστικά θα προκύψει η έννοια της σύνδεσης και της μεταφοράς του δεδομένου , του ερεθίσματος . Ως ανάγκη αρχής μπορούμε να επικαλεστούμε ως βοήθημα την εξέλιξη της τεχνολογίας . Η εμβάθυνση ως βασικός παράγοντας λήψης αποφάσεων έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις . Υπάρχει Θεός ή όχι ; Κατά πόσο η Ψυχολογία μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την απαίτηση ; Ορίζοντας τον όρο Θεό ως αιτία και ανάγκη εμβάθυνσης και τον όρο Άθεος ως αντικείμενο ψυχοσωματικής εκτέλεσης της εσωτερικής λειτουργίας την ύλης , θα μπορούσαμε να φτάσουμε κατά κάποιον τρόπο στην ανάγκη πρόσμιξης παλαιών και νέων αντιλήψεων για τη κάλυψη πιθανό κενών από τις μελλοντικές ανάγκες .

Φθάνοντας στο σημείο της ψυχοθεραπείας ως πρώτη διαπίστωση μπορεί να  αποκαλεστεί με τεχνητή περιγραφή της διαταραχής ως » αναλογία αποστάσεως πραγματικού και ψευδαίσθησης » . Θυμίζει κάπως την απομάκρυνση αιτίου και αιτιατού . Κατά τη γνώμη μου , το μεγάλο στοίχημα για έναν Ψυχολόγο είναι το κατά πόσο μπορεί και δυνατεί να προσεγγίσει τη πραγματικότητα όχι μόνο ως μια μορφή εγκυρότητας μέσα από το λόγο ή τη σημείωση αλλά μέσα από την αίσθηση του πραγματικού περιβάλλοντος , πράγμα που ίσως καθίσταται και ένα εμπόδιο από το γεγονός διότι με το λόγο αναπαριστάται απλά η σκηνή του γεγονότος και όχι η πραγματικότητα . . .

Ερώτημα που μπορεί να φέρει σε δίλημμα το παράξενο γεγονός της αποσιώπησης των συμβάντων είναι . . . εφόσον μετά παραπάνω ένα κομμάτι χαρτί ή ένας λόγος δεν είναι αρκετά για την ανταπόκριση ως ένα σύνολο καθιστά τη πραγματικότητα μη ματαιοδοξία , πως μπορεί η Ψυχολογία να ανταποκριθεί σε αυτό που έχουμε αναφέρει ως πραγματικότητα πάρα πολλές φορές ; Γνώμη μου είναι ότι , ως επιστήμη που πηγάζει από τις ανάγκες για καταγραφή και παρουσίαση των συναισθημάτων μπορεί να μεταπλαστεί . . . σε κάτι πιο σύγχρονο . . . σε κάτι πιο κοντά σε αυτό που λέμε εφαρμογή και αντίληψη . Ακόμη και αν προσπαθήσουμε να δώσουμε την εικόνα στη Ψυχολογία ως υβρίδιο των παλαιών γνώσεων θα έπρεπε να βρούμε και τι είναι αυτό που κρύβει η Γνώση . Η κάθε γνώση στο κάθε άνθρωπο .  . .

Αυτό που ονομάζουμε θεραπεία μπορεί να πάρει σάρκα & οστά μέσα από φυσικά γεγονότα ξεπερνώντας την αντίληψη της σταθερότητας , αγγίζοντας έτσι το πραγματικό . . .

Υ. Γ

Είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει να δώσουμε απαντήσεις σε πιο βαθιές αναζητήσεις  . . . τέτοιες αναζητήσεις που δεν είναι ακόμη γνωστές στον άνθρωπο και στην επιστήμη του .

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Κρίσεις ζωής . Το χάσμα γενεών σήμερα

Πολλές είναι οι απορίες που έχουν ειπωθεί με διάφορους τρόπους όσον αφορά τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα μας στις ημέρες που διανύουμε . Βέβαια έχει δημιουργηθεί ένα χάσμα επικοινωνίας που επιρρεάζει τις καθημερινές επικοινωνίες . Για να δούμε . . .

Στα κοινωνικά σύνολα υπάρχουν διακρίσεις και διαφοροποιήσεις . Αναμφίβολες λοιπόν οι αντιθέσεις . Ας τονίσουμε εδώ πως ο τρόπος που χειριζόμαστε τις συγκεκριμένες έννοιες αποδίδουμε και μια ταυτότητα , δηλαδή το τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε . Αναλύοντας με λογική σειρά τις διακρίσεις και τις διαφοροποιήσεις καθώς και τις αντιθέσεις σε ένα κοινωνικό σύνολο αντιλαμβανόμαστε τη λεπτή διαφορά που τις χωρίζει ανάλογα με το πως τις πλησιάζουμε για να τις καταλάβουμε . Αντιθέτως ας ξεχωρίσουμε εδώ τη τελική πράξη , το σκοπό μας .

α) Διάκριση

Ένα κοινωνικό σύνολο μπορεί να απαρτιστεί από δύο και πάνω άτομα με κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που δομούν τις καθημερινές πράξεις , τις σκέψεις , την επικοινωνία . Το τρόπο τους δηλαδή . Ως προς τη διάκριση όμως των ανθρώπων αναφερόμαστε ως προς το πως διαχωρίζονται . Σε τι υπο – ομάδες στις οποίες αποδίδονται χαρακτηριστικά της υπό-ομάδας .

β) Διαφοροποίηση

Με τον όρο διαφοροποίηση αναφερόμαστε σε κοινές συνιστώσες μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που μεταβάλλονται στη πορεία . Μπορούν να μεταβληθούν μέσα από διαφορετικές ενέργειες που κάνουν . Για παράδειγμα , στο σχολείο τα παιδιά τελειώνουν το λύκειο μαζί , θεωρητικά πάντα , στη πορεία των χρόνων όμως αναπτύσσουν τις δικές τους δυνατότητες και ικανότητες στο χώρο της ζωής . Ακολουθούν τα δικά πιστεύω , το καταδύναμι , έως φτάσουν στο τελικό τους σκοπό έτσι όπως το ορίζει ο κάθε άνθρωπος .

γ) Αντιθέσεις . Μπορούμε να τις πούμε , εφόσον μας επιτραπεί η ελεύθερη μετάφραση , κοινωνικές διαφωνίες . Δηλαδή σε πράξεις μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που θα μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα αρνητικό , ανάλογα με την ένταση που έχουν . Παράδειγμα τέτοιο μπορεί να οριστεί η αντίθεση μεταξύ των φτωχών και του πλούσιου . Του ασφαλισμένου και του ανασφάλιστου . Ενός ανθρώπου που πραγματώνει μία σχέση ενώ υπάρχουν άνθρωποι που κλείνονται στον εαυτό του .

Τι είναι αυτό που συνέβει στη χώρα μας με τρόπο τέτοιον ώστε όλοι να αντιλαμβανόμαστε την ένταση και τη δυσκολία στους άγραφους κανόνες συμπεριφοράς της κοινωνίας . Πίσω από την οργή και την αγανάκτηση ποιος ο ρόλος του χάσματος των γενεών ; Συνήθως αισθανόμαστε τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας . Όπως σε μια διαφωνία πολύ πιθανό να έχουμε μια ένταση , να συσωρεύουμε τα αρνητικά των καταστάσεων , εικόνες να τις δούμε σε επανάληψη στον ύπνο μας . . . η λεγόμενη ψυχοσωματική . Μπορούμε με αυτό το τρόπο να ορίσουμε μέσω της ψυχοσωματικής το χάσμα των γενεών .

Δεδομένο εργαλείο όμως διερεύνησης τέτοιων χασμάτων είναι η επικοινωνία . Μία από τις πιο απλές και καθημερινές διαφοροποιήσεις που συναντούμε κάθε μέρα έξω είναι οι ποικιλία των διαφόρων ηλικιών και των δύο φύλων . Η ανάπτυξη του ανθρώπου οδεύει βέβαια από τη πρώτη στιγμή της γέννησης του στην ολοκλήρση της . Ο νόμος της φύσης λειτουργεί και στη συμπεριφορά . Πιο συγκεκριμένα η γενιά της δεκαετίας του 80 έχει λάβει διαφορετική σχολική εκπαίδευση από αυτές της δεκαετίας του 70 ή του 60 σε σχέση με αυτές της δεκαετίας του 90 ή της πρώτης δεκαετίας του 2000 .

Δεν πρέπει να μας ξεφεύγουν οι τάσεις ζωής της κάθε δεκαετίας . Από το ροκ εν ρολ , τη ντίσκο μέχρι τη σύγχρονη μουσική . Ο τρόπος διασκέδασης διαφέρει καθώς και ο τρόπος συμπεριφοράς . Βλέπουμε ότι από το 60 ξεκινάει σιγά σιγά ένα άνοιγμα στο χαρακτήρα της κάθε γενιάς . Καθώς σε αυτό συνέλαβαν τα τεχνολογικά μέσα της εποχής , ο ρουχισμός ( μόδα ) , η μουσική , η διατροφή , η γνώση , ο τρόπος εκπαίδευσης και γενικότερα η εκπαίδευση . Δεν μπορούν να λείψουν και οι πολιτικές καταστάσεις της κάθε εποχής .

Αναφέροντας όλα τα παραπάνω μπορούμε να καταλάβουμε ένα ακόμη . Τα σύγχρονα παιδιά λειτουργούν οπτικοακουστικά σε σχέση με τη γενιά του 80 ή του 90 . Έχουν πρόσβαση πιο εύκολα σε ηλικία σε πιο νεαρά ηλικία . Επίσης τα μηνύματα της εποχής άλλαξαν . Τα όχι στη τρομοκρατία , υπέρ στην ελευθερία του λόγου ( κάτι που το βίωσαν πιο παλιές γενιές ) , πολυπολιτισμικότητα . Είναι όροι που απαιτούν ένα συγκεκριμένο δεδομένο πληροφοριών όπως και τρόπο ζωής . Το παιχνίδι βέβαια δεν μπορεί να λείψει από εδώ . Σε πιο παλιές εποχές το παιχνίδι ήταν πιο ανέμελο . Στις αλάνες ή στα γρασίδια . Μια γρατσουνιά δεν σήμαινε και πολλά . Τώρα συνήθως είναι πίσω από μια οθόνη .

Κυρίως βέβαια ας μη ξεχνάμε το τρόπο ζωής πως έχει διαφοροποιηθεί . Ταυτόχρονα έχει αυξηθεί το λεξιλόγιο στη καθημερινότητα , όπως και οι ανάγκες . Για αυτό άλλωστε το κλειδί που μπορούμε να δώσουμε ως τη μείωση του χάσματος είναι η κοινωνικοποίηση με ποιοτικά μέσα , δηλαδή λέξεις για απλές συζητήσεις με αρχή και τέλος . Άνοιγμα του χαρακτήρα μας με την εύρεση νέων ενδιαφερόντων που δεν κάναμε παλιά . Δεν αποκλείουμε από τις συζητήσεις μας τα μικρά παιδιά . Απλά τα μιλάμε με τρόπο ήρεμο και κατανοητό . Δεν κερδίζουμε κάτι με το να δημιουργούμε χάσματα επικοινωνίας . Η επικοινωνία είναι ο τρόπος που  εκφραζόμαστε . Εκτονώνουμε τα συναισθήματα μας . Τις σκέψεις μας . Με το να αποκλείουμε συχνά ένα παιδί πολύ πιθανό να οδηγηθεί σε μια συμπεριφορά πιο απότομη μεγαλώνοντας ή πολύ απλά να ξεσπάει με άσχημο τρόπο στο κοινωνικό του περίγυρο .

Όσον αφορά τη χώρα μας αυτό που ονομάζουμε αλληλεγγύη , κατανόηση φροντίδα εντοπίζουμε χάσματα τα οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε χάσματα αναγκών . Δεν βιώσαμε όλοι τις ίδιες ανάγκες κατά τους καιρούς που πέρασαν . Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έξαρση μιας πιο εγωιστικής συμπεριφοράς απέναντι στο συνάνθρωπο μας και τη κατάληξη της απομόνωσης να εκφράζεται μέσα από το θυμό , την ανέχεια . . . φαινόμενα κοινωνικά σε συσσώρευση στην εποχή μας .

Θα κλείσουμε με κάτι απλό και καθημερινό από τα παιδικά μας χρόνια . Δεν είναι ντροπή να ρωτάς ότι δεν γνωρίζεις . Η συζήτηση συσφίγγει την ανθρώπινη σχέση καθώς και τη διαπροσωπική σχέση . Πολλές φορές με τις λέξεις που εκφράζουν ανάγκη όπως το κουράστηκα ή το πεινάω έχει να κάνει και με μια βαθύτερη έλλειψη αυτή της έλλειψης επικοινωνίας . Γι αυτό και επιμένουν να υφίστανται και να γίνονται πιο έντονα .

Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος

Εγώ , το άτομο και ένα πρόσωπο στα δύο !

Άραγε γιατί να είναι κάτι που να ερμηνεύεται ως σχιζοφρένεια ; Ως άνθρωποι νιώθουμε τον άνθρωπο και τη ζωή . . .
Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι απλό και ανθρώπινο η συναναστροφή με ένα άνθρωπο τόσο διαφορετικό που περνάει σχεδόν από δίπλα μας πολλές φορές . Πρόσφατα συνάντησα ένα άτομο γνωστό φίλος ή φίλη δεν έχει και τόσο σημασία όσο η ουσία των λέξεων που μπορεί να κρύβονται πίσω από κάποιες κινήσεις λοξές , οι οποίες χαρακτηρίζονται από ένα χαμόγελο απότομο και ταυτόχρονα << διαχρονικό >> που κρατάει από τα χρόνια του σχολείου . 

Ξεκινήσαμε να μιλάμε για πράγματα απλά , παιδικά , αφορμή δηλαδή να ξεφύγουμε από το δύσκολο της στιγμής . Παρ ` όλα αυτά σε κάποιες λέξεις υπήρχε ένα κενό , όχι και τόσο γλαφυρό ή βαθύ αλλά απλά ένα καθημερινό κενό . Κάτι δεν που δεν ταίριαζε σε μια περιγραφή . Εδώ οφείλω να σημειώσω το γεγονός ότι κάθε λέξη αντικατοπτρίζει ή πιο απλά φαίνεται και ένας τρόπος σκέψης , μια λειτουργία δηλαδή τόσο απλή και τυπικά << αόρατη για τη συνειδητή ανθρώπινη φύση μας >> . Φανταστείτε λοιπόν πως μια λέξη έχει και μια ενέργεια πέραν της καθιερωμένης αντίληψης του πομπού και του δέκτη . Σε χαϊδεύει τόσο απαλά που αγγίζει το μέσα σου , το << μηχανισμό σου >> .

Εδώ ακριβώς ταιριάζει ως συμπλήρωμα το χαμόγελο . Ένα απλό χαμόγελο που μας οδήγησε στο γέλιο και στη παρατήρηση κάποιων γεγονότων όπως η αξία της ζωής μέσα από τα καθημερινά δρώμενα αλλά και σε κάποιες φωνές που ίσως να τις ακούμε στον ύπνο μας είτε άθελα μας . Στην ουσία ξεκίνησε έτσι ένα διήγημα ζωής . Μια ιστορία γεγονότων που οδήγησαν σε έναν προσωπικό << μύθο – εαυτό >> που με τη σειρά του έφερε σύγκρουση με ένα περιβάλλον , σε παρελθοντικό χρόνο βέβαια , με τον άνθρωπο εν συνείδηση . Για να μη σας ταλαιπωρώ και εσάς ως αναγνώστες , επιτρέψτε μου να σας δώσω την εικόνα ενός προσώπου που βρίσκεται σε κάποιες φάσεις ανέκφραστο παρά απαθές . Σίγουρα λοιπόν εδώ ίσως η εικόνα να σας τρομάζει . Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι ο τρόμος φέρνει και τη διαστρέβλωση των εικόνων του νου οι οποίες τρέφουν το έσω << των δικών μας πόθων >> . << Τρομάζω >> γιατί το πάθος μου είναι η μη κατανόηση του άγνωστου << Εγώ >> .

Στη συνέχεια όμως χρειάστηκε και κάποια επεξήγηση των πραγμάτων που συζητούσαμε . Δεν γνωρίζω το γιατί υπήρχε αυτό το κενό , απλά ίσως και να ξεχνούσε το νόημα αυτών που ζούσε σε κάποιο χρόνο . Υπάρχει μεγάλο δέλεαρ στο << σχίσμα της νόησης >> . Παρ ` όλα αυτά διατύπωσα , εδώ να μου επιτρέψετε να εκφράσω κάτι ως μια δική μου σκέψη , ότι η διαστρέβλωση των εικόνων που αποτυπώνεται στις εκφράσεις δεν είναι τίποτα άλλο από το κενό που ζήσαμε εκείνη τη στιγμή και ίσως να είναι μια << υποσυνείδητη κίνηση >> κατάληψης μιας ανάγκης που ίσως μας έχει δυσκολέψει η κατανόηση της . Πιο απλά να είναι ένα είδος << αυτόματης λειτουργίας >> που μας προστατεύει από τη πίεση και να λειτουργεί ως σύμπτωμα στην απόσταση του << Συνειδητό Εγώ >> από την αντίστοιχη συναισθηματική διαταραχή . Είναι κάτι σαν το παράλληλο σύμπαν σε μια μορφή όμως που προέρχεται από το μέσα μας . Ίσως για κάποιον που θέλει να εξερευνήσει αυτό το παράλληλο σύμπαν της ανθρώπινης ψυχής και νόησης να αποτελεί ένα << στοίχημα ζωής >> για τον ίδιο εάν είναι παθών , πόσο μάλλον για κάποιον που καλείται να φτιάξει το << ποθούμενο λίθο >> .

Λένε πως είναι μια νέα αρχή για τους ανθρώπους που << βλέπουν >> και βιώνουν με το άγγιγμα της καρδιάς τους αυτό το παράλληλο κόσμο . . . γιατί σε όποιον κόσμο και να κοιτάξουμε πάντα θα αποζητούμε τη συμπόνια και τη φροντίδα κάποιου . . .Κάλλιστα δε , η ηρεμία είναι κάτι σχετικό , μοναδικό υποκατάστατο της απεραντοσύνης του ονείρου . Κάπου εδώ σταματάει το τιτίβισμα που προέρχεται από τους βρόγχους των πνευμόνων . Πιστεύω πως υπάρχει μια ροή μέσα μας για το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε αυτό που λέμε αλλά αυτό που θέλουμε να γίνουμε . Δεν μπορώ να το εξηγήσω , είμαι μπερδεμένος όπως και εσύ . Κατορθώνουμε να σηκωθούμε , χτυπάμε τα χέρια μας . . . αυτό ήταν . Πετάξαμε ακουμπώντας τα πόδια μας στο έδαφος της οργής και της δύνης των συναισθημάτων .

Υ.Γ . . . . δεν υπάρχει κάτι που ο άνθρωπος να μην προσπαθεί να ξεπεράσει . . . πόσο μάλλον οι άνθρωποι δίπλα μας που κοιτάζουν το κόσμο αυτό μέσα από το δικό τους παράλληλο σύμπαν .

Ι. Αντωνόπουλος – ψυχολόγος

Έκφραση , ασθένεια ή θεραπεία ;

Ξεκινώντας το άρθρο αυτό , κατανοώ ότι ίσως βρείτε το τίτλο του αντιφατικό , παράξενο ή περίεργο . Παρ ` όλα αυτά η ασθένεια αξίζει να της δοθεί λίγη σημασία , έτσι ακριβώς όπως αξίζει και σε εμάς τους ίδιους , όχι ως εαυτός αλλά ως ύπαρξη & ζωή .

Ανθρώπινο σώμα , ανθρώπινη ψυχή . Κατά καιρούς έχει απασχολήσει τον άνθρωπο καθώς και την επιστήμη ένα μοτίβο τρομακτικό στο άγγιγμα και στην προφορά του , η ασθένεια . Ίσως στη καθημερινότητα η λέξη αυτή να είναι συνυφασμένη με μία άλλη οντότητα του μικρόκοσμου μας , τον ιό . Παρ ` όλα αυτά δεν θα ασχοληθούμε με τον ιό ως ζώσα οντότητα αλλά ως μία και μοναδική σκέψη με τη μορφή του άγνωστου , τον φόβο δηλαδή .

Οτιδήποτε μας τρομάζει μας δελεάζει ; Ίσως εάν αναφερόμαστε σε μια προσκόλληση όπως αυτή του μυστηρίου , που μας εξιτάρει ακόμη και εάν βρισκόμαστε πίσω από μία οθόνη . Βέβαια η ζωή στη καθημερινότητα της μας κρύβει μικρές εκπλήξεις που μόνο ως βιώματα – μαθήματα μπορούμε να τα εκλάβουμε για να γαλουχηθούμε μέσα από αυτά για ένα καλύτερο μέλλον . Μπορούμε κάλλιστα αυτά τα βιώματα – μαθήματα να τα αποκαλέσουμε και εκφράσεις ή και προλήψεις βιωματικές για να πλάσουμε το << μέσα >> μας . Παρ ` όλα αυτά γνωρίζουμε πως η έκφραση γίνεται στην επικοινωνία με το λόγο ή με τις κινήσεις του σώματος όπως αλλιώς αποκαλούνται για χάριν της επιστήμης ως λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία .

Ας μη μπερδευόμαστε άλλο λοιπόν . Ας τα κάνουμε μια σύνδεση με το όλο θέμα . Ασθένεια . Ορίζεται ως η φυσιολογική κατάσταση του ζωντανού οργανισμού , όταν διατηρεί τα χαρακτηριστικά του ( ομοιόσταση ) , η οποία διαταράσσεται . Άρα ως ασθένεια αποκαλούμε τη διαταραχή της ομοιόστασης . Εδώ να αναφέρουμε το γεγονός ότι η ασθένεια μπορεί να θεραπευτεί τελείως καθώς και να προκαλέσει στον ζωντανό οργανισμό κάποια βλάβη μόνιμη και όχι μόνο . Όσον αφορά όμως την ψυχική υγεία με τον όρο ασθένεια αναφερόμαστε στη κατάσταση ενός ανθρώπου κατά την οποία μελετάμε τη συμπεριφορά του ατόμου , το πως σκέπτεται ή αντιλαμβάνεται σημειώνοντας φυσικά και τη βιολογική υπόσταση της ψυχικής ασθένειας όπως φαίνεται στο νευρικό σύστημα του οργανισμό καθώς και στον εγκέφαλο . Αξιοσημείωτο δε και ως ασθένεια μπορεί να οριστεί και ένα μοτίβο σκέψης που προκαλεί πόνο ( αισθήματα – ψυχοσωματική ) καθώς μπορεί να προκαλέσει και κάποια διαταραχή στη κοινωνικοποίηση του ατόμου .

Η ασθένεια ως αντίληψη και << δόγμα >> ψυχής . Αυτό το βάρος που νιώθουμε καμιά φορά . Ίσως να είναι ανυπόφορο , ε ; Νιώθουμε να πέφτουμε από τα πόδια μας ή να έχουμε πονάκια ( ψυχοπονάκια όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ ) ; Ή το πνίξιμο ! Η γνωστή σε όλους μας δυσφορία . Νιώθουμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε ή να μην μπορούμε να καταπιούμε , ας πούμε μια κατάσταση τόσο δύσκολη ως μία καθαρά δυσνόητη κατάσταση που την περιγράφουμε με εκφράσεις όπως << ….. δεν μπορώ να το χωνέψω ή δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό ….. >> . Μία ερώτηση εδώ είναι εάν αρρωσταίνει ο νους . Θεωρώντας τον νου ως << ένα ζώντα αυτόνομο οργανισμό >> σαφώς και χρειάζεται η λήψη τροφής , τη σκέψη ( πληροφορία & βίωμα ) . Ας χρησιμοποιήσουμε και τη ψυχοπαθολογία ως υφή αντίληψης και όχι ως εργαλείο , καθαρά και μόνο για την καλύτερη κατανόηση του παραπάνω . Ως προσωπική άποψη ή και γνώμη εάν θέλετε , η ψυχοπαθολογία είναι το εργαλείο με το οποίο μπορούμε να διακρίνουμε τα κρυφά νοήματα της ψυχής που παίρνουν σχήμα και μορφή στις πράξεις , καθώς σε ορισμένες φάσεις σε κατάλληλο περιβάλλον μπορεί να γίνει η μαζοποίηση τους με το πιο απλό παράδειγμα τα εξανθήματα στο δέρμα μας όταν είμαστε σε μια κατάσταση υψηλού επιπέδου αγχώδης διαταραχής .

Εδώ χρησιμοποιούμε τη γλώσσα της ομιλίας για να περιγράψουμε τα συναισθήματα μας . Θετικό και αρνητικό . Αν θεωρήσουμε την ασθένεια ως μιας μορφής επικοινωνίας του οργανισμού με τον << έξω κόσμο >> γιατί όχι και τα συναισθήματα να μην γίνονται πράξη ; Εξαρτάται πως βλέπουμε την ασθένεια ίσως . Ως θεραπεία ή ως επικοινωνία . Ως ένα μήνυμα που ίσως προμηνύει κάποια αλλαγή μέσα μας συναισθηματικά και εκφράζεται στο χαρακτήρα μας ή ως μια αλλαγή στο σώμα μας . Αλήθεια έχετε αναθεωρήσει κάποιες σκέψεις που κάνατε πριν ασθενήσετε ; Ίσως να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το σώμα μας όχι μόνο μέσω της αφής αλλά και μέσω της ψυχικής μας διάθεσης . Ως παρατήρηση γιατί να μην υπάρξει και το γεγονός η συνολική μας διάθεση στη καθημερινότητα , δηλαδή υπερκόπωση , δυσφορία , δύστροπη συμπεριφορά , αγχωτικές καταστάσεις , καταστάσεις που δημιουργούν γενικότερα ψυχικό πόνο , μπορούν λειτουργήσουν ως σημάδια ότι ….. ασθενούμε συνεχίζοντας έτσι ….. Ο πόνος για να σταματήσει θέλει φροντίδα γιατί όχι εάν αναφερόμαστε και για τη << ψυχή >> ; Μια αγκαλιά ή ένα χάδι είναι αρκετά να προσφέρουν στο ψυχικό κενό μια ευχαρίστηση , ένα χαμόγελο .

Φυσικά σε κανέναν μας δεν αρέσει να ασθενεί . Φυσιολογικό και επόμενο . Γιατί όμως να μη δώσουμε σημασία και στην έκφραση μας ; Στο πως σκεφτόμαστε . Ας μη ξεχνάμε πως ένας ισορροπημένος οργανισμός δεν εξαρτάται μόνο από τον υγιεί τρόπο ζωής όπως η διατροφή ή την άθληση αλλά και από ένα βίωμα τέτοιο ώστε να μας ισορροπεί ως οντότητες . Πέρα του φόβου που μας προκαλεί η ασθένεια . Γιατί να μη μας προκαλεί και την αίσθηση ότι παραμελήσαμε και τον εσωτερικό μας εαυτό , τα συναισθήματα ; Εάν η ασθένεια αυτή είναι μια έκφραση του τύπου << δώσε μου λιγάκι σημασία παραπάνω …. εδώ είμαι >> . Το πως επικοινωνεί η ασθένεια ίσως να χαρακτηρίζεται από την αίσθηση του πόνου και τη δυσμορφία της εκφράσεως μας . Το πως μπορεί να εισχωρήσει το άυλο στο υλικό , ίσως να είναι μια κατάσταση αδιαφορίας και απομάκρυνσης από την πραγματικότητα εάν την παρομοιάσουμε ως ομοιόσταση Ψ .

Υ.Γ Μία κατάσταση ψυχοσωματική με έκανε να σκεφτώ από μια άλλη πλευρά την ασθένεια . Πολλές φορές την απομυθοποιούμε και άλλες φορές την απεικονίζουμε ως ένα << από μηχανή θεό >> . Κάπου εδώ να τονίσω πως το παραπάνω άρθρο αποτελεί καθαρά μια προσωπική γνώμη στο ψυχοσωματικό συνεχές και δεν αποτελεί προϊόν για την υποτίμηση της διαδικασίας της ίασης ή της αποτροπής των φαρμάκων .

<< Όταν το συναίσθημα καθοδηγείται και αναζοπυρώνεται μέσα από μία κατάσταση μπορεί να ξεπροβάλλει και μια θεραπεία , ένας καινούργιος άνθρωπος >> .

Ιωάννης Αντωνόπουλος – Ψυχολόγος